May mga bagay sa mundo na sadyang hindi maipaliwanag, katulad nalang ng isang dalagang nagising at walang maalala. Bukod sa nawawalang memorya hindi siya nakikita ng mga tao sa paligid. Noong una ay hindi maunaawaan ang halaga niya sa lugar na iyon...
Three days turn into one week. Hinihilot ko ang aking sintido sa inis habang pinagmamasdan si Vince na pumasok sa loob ng office niya.
"Buti naman naisipan mong bumalik? Andami kong gustong tanungin sayo alam mo yun?"
Pero as usual, hindi niya ako makita o marinig manlang. I sigh and cross my arms glaring at him.
"Ikaw pa naman sana ang pag-asa ko tapos wala akong mapapala sayo? batukan kita ng bente d'yan eh!"
"Lily, you are causing me trouble bigtime."
Napakurap ako, iniisip niya ba ako? I gulp then hinarap siya.
"Hey Vince andito ako! Hey hey!"
I wave my hands infront of his face.
*knock knock*
"Doc Vince andito po ang pamangkin niyo."
"Come in." Umayos ng upo si Vince samantala curious naman ako kung sino yung bisitang pamangkin.
"Good afternoon Tito, I just came here to inform you in what we-"
Vince show his hand gesture.
"Right go."
Teka tito? Tumakbo ako papalapit kay Dave.
"Dave! Buti dumating ka, pakisabi naman sa tito mo na andito ako at kailangan ko siya makausap ASAP!"
Nakabusangot pa ako habang masamang nakatingin kay Vince. Nagtatakang inangat ko ang tingin kay Dave dahil hindi manlang niya ako pinansin. What's wrong?
"Tito, I just want to remind you... Take it slow." Pagkasabi no'n ay umalis na ito. I nearly laugh. Yun lang pag-uusapan nila? Edi sana nag-usap nalang sila sa telepono!
"Right. Take care Daniel. Ako na bahala magpaliwanag kay Dave."
Napakurap ako. Daniel? Siya yung kamukha ni Dave so it means...
Naputol ang iniisip ko nang magsalita si Vince.
"Fuck up why am I guilty?! Ang gusto ko lang naman ay makuha ang bagay na dapat ay sa akin!"
"N-nababaliw ka na ba Vince?" Kunot noo ko siyang tinignan habang siya ay frustrated na hinilamos ang kaniyang mukha gamit ang kamay.
May nilabas siya mula sa lamesa, picture ito. Hindi ko lang makita kung sinong andoon kasi nakakatakot ang awra ni Vince yung para bang anytime ay mangangain ng tao.
Nakilala ko siya bilang mabait at gentlemen na kuya. Although ayaw niyang tawagin ko siyang kuya kahit mas matanda naman siya sa akin. I never seen him like this. I'm so scared looking at him. Bakit ba siya nagkakaganyan? Anong bagay ang dapat sa kaniya?
"Ang pagmamahal ni mama nasa'yo na. Ang dapat akin ay nasayo na din! Pero alam mo ang pinaka unfair? I was too selfish kasi gusto ko din na mapasaakin ka but no, hanggat kaya ko pang pigilan pipigilan ko. Naalala ko pa noong highschool ako at newstudent ka, You are so adorable and eye catching. Bakit? Bakit napaka unfair? Sa dami ng pwedeng maging anak ng nobyo ni mama ikaw pa? I'm....s-sorry..."
Pinagsusuntok niya ang lamesa habang nakaubob siya rito. Sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko. Ni lumapit sa kinaroroonan niya ay hindi ko magawa. Para bang nakapako ang mga paa ko sa aking kinatatayuan at nauupos ng hindi malaman ang dahilan. Hanggang sa maglaglag sa sahig ang litratong kaniyang hinahawakan, I froze when I recognize who it is.
Nanghihinang napaupo ako sa sahig habang pinagmamasdan ang mukha ko sa larawan.
Ang kaniyang tinutukoy ay ako... Bakit hindi mo sinabi Vince? Anak ka ni tita Dorothy.. At k-kuya kita. Pero yung inaakala ko noong aksidenteng pagkikita natin, pati pala 'yun ginawa mo lang para paglaruan ako? Para sa revenge mo?
I sniff at napahawak sa bibig ko pinipigilan ang hikbi kahit alam kong hindi naman niya ako makikita o maririnig manlang ang hikbi ko.
Ilang beses akong umiling.
"No, hindi ito totoo wala kang kinalaman sa pagkamatay ko, Vince.... say no..... Alam mong may sakit ako kaya hindi mo magagawa 'yan!"
Nakaubob pa rin siya sa lamesa at iyak ng iyak. Gusto ko siyang patahanin pero hindi ko magawa dahil narito 'yung pakiramdam na may kinalaman siya sa pagkamatay ko kahit hindi ko naman sigurado kung meron ba talaga siyang kinalaman.
Nanghihinang umalis ako roon, hindi parin ma-diggest ng utak ko lahat ng nalaman ko. I've waited too long. I am expecting that this will be a great meeting after all sobra ko siyang namiss. Hindi ko alam kung anong dapat kong ire-act pero masakit.
At hindi maalis sa isip ko na baka isa sya sa may kagagawan kung bakit ako namatay. Nung nawalan ako ng malay... Hindi pa do'n nagtatapos pero bakit hindi ko na maalala?
"Sorry wrong room po pala." Napalingon ako sa babaeng sinarado ang pinto.
"Lorraine?" Wala sa sariling sabi ko.
Sinong bibisitahin niya dito? Nagpalingon-lingon pa siya sa paligid bago umalis. Mas napakunot noo ako nang pamilyar akong bulto na nakitang naka-sunod kay Lorraine.
Is that my killer? Omg baka isunod na niya si Lorraine!
"Dylan's POV"
Back when I was a child, I am a cry baby. Never knew na makikilala ko si Lily na mamahalin ko ng sobra. She taught me how to stand on my own. Kahit hindi niya sabihin mahal niya ako ramdam na ramdam ko. Kahit mas lalaki pa siya sa akin kung umasta. But I still love her.
That day...
"Dylan right? Antapang ng mukha mo pero hindi ka marunong makipagsuntukan! Weak mo naman."
"What are you saying paper girl? I don't understand you." and Cry again.
"Bohoo! Okay your an amerikawno whatever. I mean is don't be so girly!"
"I'm not!"
"Tss. Not not ka d'yan. Only girl can cry understand?"
"Oh. From now on I won't cry!"
Tinanaw ko ang makakapal na ulap sa ibaba. Now I am going back to Singapore kung saan kami nagkakilala. I know miss na siya ni Tito. Lily, pangako ikaw lang ang mamahalin ko.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Pumikit ako at sinasabi sa sa sarili kong tanggap ko na ang pagkawala niya. Pero kailan man ay hindi ko siya malilimutan.
"I love you Dylan..."
"I love you too Lily....."
If only I can go back to the past... Sana sinundo na kita noong araw na makikipagkita ka sa akin.
