My Special Ghost (COMPLETED)

MSG : 15

#MSG15

"Third Person's POV"

This past few weeks pansin ni Dave ang pag babago ni Rhyi. Nagiging sobrang tahimik na ito, parang sobrang lalim ng iniisip at tulala.

"Dave, bakit hindi mo sabihin kay kuya Rhyi na ayos lang si Momo?" Maging si Rhea ay nagtataka na rin sa ikinikilos ni Rhyi.

"No, kailangan niyang masanay. Hindi habang buhay nasa tabi niya si Momo. Sa ayaw o gusto niya malapit na mawala si Momo." Bumuntong hininga si Rhea,

"You are torturing him you know. Ano pa ang saysay ng nalalamankung hindi mo naman shinishare."

"Dapat lang, matuto syang mag-intay at tanggaping lahat ng bagay temporary lang."

"Eww word of wisdom from Dave na pokemon."

"Inggit ka lang."

Samantala hindi parin naniniwala si Rhyi na wala na si Momo. Ilang gabi ng puyat si Rhyi. Aaminin niyang nag-aantay pa rin sya sa pagbabalik ni Momo kahit sinasabi ni Dave na wala na ang makulit na multo.

"Rhyi wait!" hingal na sigaw ni Kiro. Tinignan niya ito na mukhang may dalang balita.

"Oops. Wag mo akong tignan ng masama. I'm so useful kaya. Pasalamat ka nagpa-paabuso ako sayo-"

"Wala akong pakialam."

"Nagjojoke lang naman eto na ang result ng mga nag-aral dito simula ng itayo itong University. Grabe ang effort ko diyan ha."

Kinuha naman ni Rhyi ang makapal na libro at pumunta sa library.

"Salamat ha?" Sarcastic na sabi ni Kiro sa kaniya pero smirk lang ang kaniyang sinukli.

"Pag may napala ako rito sasamahan kita bumili ng salamin mo." Bago pa nagtatalon si Kiro ay mabilis ng nakaalis si Rhyi doon.

Hindi naman bakla si Kiro, parang kulang lang siya sa aruga dahil wala siyang kaibigan.

Sa isip yan ni Rhyi kaya napailing siya. Agad nagpunta sa library para doon magbasa ng mga records. Kung mawawala man si Momo, hindi siya susuko at patuloy na maghahanap ng impormasyon para makatulong kay Momo. Hanga siya kay Kiro dahil bawal makialam ang mga student sa private information pero nagawa nito itong makuha. Siguradong maeexpell sila pagnalaman ang ginawa.

Bago siya umuwi hindi niya maiwasang tignan ang tapat ng kalsada.

"Momo, kapag nagkita tayo sisiguraduhin kong masasabi ko na sayo ang katotohanan."

He sigh and leave there.

ONE WEEK HAD PAST,

"Asan ako?" Agad na tanong ni Momo nang magmulat ang kanyang mga mata.

"Gising ka na mula sa pagsubok mo. Tagumpay ka!"

"Sino ka?" Agad na tanong ni Momo sa matandang babaeng nakaupo sa upuan sa gilid ng kama niya.

"Ako si Laura."

"N-nakikita mo ako? Or nagbalik na ako sa dati kong katawan?"

Pero imbis na sagutin ang tanong nagsalita ang Babae.

"Gusto mo ba na bumalik sa katawan mo?"

"Anong klaseng tanong 'yan.... Oo naman!"

Nag smirk ang babae at tumayo.

"Talaga? Eh bakit andito ka pa?"

Napatulala si Momo, yeah right it's her choice.

"Bakit?"

"Hindi ka talaga makakabalik kung ayaw mo pa. But beware, lahat may katapusan at tulad ng nasa telenovela, magigising kang parang isang mahabang panaginip lang lahat."

Bumuntong hininga si Momo. Yeah right. She's useless and now she need to do something!

"Asan si Dave?"

"Tulog siya, gabi pa kasi. By the way, ilang linggo kang tulog."

Pero iba ang nasa isip ni Momo, agad nyiang pinuntahan kung saan nakatira si Rhyi pero bago siya makaalis ay binalaan siya ng matanda na lumayo sa mga multo at espiritista.

Tiningala ni Momo ang bahay ni Rhyi.

"Hoy sungit, kamusta ka na? Nag-alala ka manlang ba sa akin? Hinanap mo ba ako?" She slightly smile...

"I'i-im here Rhyi... "

Lumusot siya sa pinto at naglakad papunta sa hagdan. Nang nasa ikatlong hagdan na siya ay napakunot ang noo at tinignan ang sofa.

"Eh? Bat siya don natulog?" Agad siyang bumaba mula sa hagdan at naupo sa lapag upang makita niya ng maayos ang mukha ni Rhiyi.

"Hoy lalake, bakit dito ka natulog? Wala ka pang kumot! Nakakainis ka, paano kung magkasakit ka na naman? Wala ka pa namang yaya!" Tumayo si Momo at hinawakan ang kumot na nasa upuan pero nabigo sya. She sigh. She can't touch things,

"I hope I can take care of you,... Sorry"

Bumalik siya sa sahig at tinignan ang payapang mukha ng binata.

"Uy Rhyi... M-may pangalan na ako pero mas gusto ko yung pangalang binigay mo. K-kamusta na kayo ni Lorraine? Is she good to you? m-mabait siya... Nakakatawa, kahit kay Dylan nireto ko siya. Hindi na ako magdadaldal baka magising pa kita mukhang pagod na pagod ka eh. Bakit ka ba pagod na pagod? ano na naman ba ang pinagkakaabalahan mo?"

Nakangiting umalis si Momo. Pagkaalis na Momo nagdilat mata si Rhyi at umayos ng upo.

"She's back... Momo, I can't tell you now but I promise soon I will."

Samantala si Dave ay napakunot noo nang makita si Momo na nasa higaan niya nakaupo at titig ito, naiilang na siya.

"You are so weird. Stop it."

Humikab si Dave.

"Dave, I know who am I. But I can't go back to my body. Am I dead?"

"Malamang multo ka na nga hindi ba?"

"Haish! Ang killjoy naman!"

"Eh? So naalala mo na? Good for you."

"Dave!" Bantang sabi ni Momo.

"Oh right Oh right titigil na. Bakit ka andito?"

"Aamin na ako." Ngiti ni Momo.

"Yeah umamin ka na sa aking gusto mo ako dahil baka mahuli ang lahat 'di ka pa naka-amin at maglaho ka na."

Bored na sabi ni Dave at nagkamot ulo.

"Yes aamin ako and no hindi sayo and yes I know maglalaho rin ako. You guess who Am I talking about. Bilis bilis!"

"Whatever kanino ka naman aamin?"

"Kay Rhyi. That I like him."

Sumeryoso ang mukha ni Dave,

"Don't do that."

"bakit hindi?"

"Because... Rhyi and Lorraine are destined."

Natahimik si Momo.

"Come to think of it. Kahit na umamin ka may mapapala ka ba? Multo ka tao siya. Wake up! He will never fall inlove with you. Ano na mangyayari kung umamin ka? what about him after you leave? Think Momo."

Parang isang libong karayom ang tumusok sa puso nya. Dave is right.

"Sorry... "

"By the way, Now that you know everything. What are you planning to do?"

Bumuntong hininga si Momo.

"Itatama ko ang maling nagawa ko."

Ngumisi lang si Dave. That's right Momo, solve the mystery.

To be continue...