The Devil's Angel

Chapter 08

"She's still comatose because of her brain tumor. But don't worry, we're doing everything to cure your mother. We're doing radiation therapy and chemotherapy to her consistently." Saad ng doktor nang tanungin ko kung ano na ang kondisyon ni Mommy.

"Pero what about the surgery Doc? Hindi ba pwedeng operahan ang Mommy ko para gumaling na sya?" Tanong ko.

"For now, we are unable to do the surgery dahil maselan ang kondisyon ng tumor nya, we have to conduct radiation and chemotheraphy para makatulong iyon kahit papaano sa kanya. We need to wait until her condition became stable. At kapag handa na sya sa opersyon, we will do it immediately." Sagot nya. "But just to set your proper expectation, her surgery will cost a huge amount of money. So be prepared." Dagdag nya pa.

"O-opo Doc. Sa-salamat po." Saad ko.

Naglakad na palabas si Doc at naiwan nalang kami ni Mommy ditong dalawa.

I sat on Mommy's side. I hold her hand. Muli na namang tumulo ang luha ko. It's been a month, pero ganon pa rin ang kondisyon ni Mommy. I want to see her smile, I want to feel her tight hug, I want her to comb my hair and pinch my cheeks again. I miss her so much.

"I promise Mommy. I'll do everything para gumaling ka. Mag-iipon ako. Kung kailangan kong maghanap ng iba pang pagkakakitaan gagawin ko." I cried while saying those words. "I miss you Mommy. I love you." Then I hugged her.

Pumunta ako sa finance department sa ospital para bayaran ang bills ni Mommy, at nakahinga ako ng maluwag dahil saktong sakto lang ang sweldong nakukuha ko mula sa pamilya Montenegro para tustusan ang buwanang bill ni Mommy dito sa ospital. But I have to do something para kumita ng pera. I need to find a part time job na kikita ako kahit papano para makapa-ipon sa pampa-opera ni Mommy kung sakaling handa na sya sa operasyon.

I need to work hard, para kay Mommy.

After kong bisitihan si Mommy, I also decided to visit my Dad. Nandito ako ngayon sa visitation room at hinihintay kong lumabas si Dad. After a while, parang may kumurot sa puso ko nang pagmasdan ko si Dad na naglalakad palapit sa kinaroroonan ko.

His hair is now long, he also got some beard and he looks nasty.

Umupo sya sa upuan na nasa harapan ko. Dad smiled at me and that melted my heart. Biglang tumulo ang luha sa aking mga mata and I immediately grab his hands at hinawakan ko iyon ng mahigpit.

"What's the problem honey?" Malambing na tanong ni Dad habang hinahagod nya ang ulo ko.

Hindi ako sumagot, mabilis akong tumayo at pumunta ako sa pwesto nya at niyakap ko sya ng mahigpit.

"I miss you Dad." Lumuluhang sabi ko.

"I miss you too honey." Aniya. "Huwag ka ng umiyak. Your Dad is fine here." Dagdag nya pa.

"But-but you-you look different now." Naiiyak pa rin ako. Inalis ko ang mahigpit kong yakap sa kanya. I wiped my tears.

"Yeah. Wala kasing barbero dito eh and we're not allowed to have any sharp things kaya hindi nakakapag-shave si Dad mo." Aniya.

"Kamusta kana? How's my baby?" Tanong nya pa. He sat me on his lap. I hugged him again. I really miss my Dad. So so much. He's the sweetest Dad in the world. "Okay ka lang ba sa puder ng pamilya Montenegro ?" Dagdag nya pa.

Tumango ako bilang tugon. I can't stop my eyes from crying.

"How's your Mom?" Tanong nya ulit.

"She's still comatose Dad. Pero ginagawa naman ng mga doktor ang lahat para pagalingin si Mommy." Sagot ko.

"Good to hear that." Nakangiti nyang sabi. "Stop crying honey. Everything will be alright." Alo nya sa akin and he used his thumb to wipe my tears.