ထင္းရွဴးပင္ ကိုမွီၿပီးထိုင္ရင္းက ေဘာလံုးကြင္းကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္ တခ်ိန္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ နဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ဖူးေသာ ပံုရိပ္ေတြက အေတြးထဲမွာ အစီအစဥ္ တက်ေပၚလာသည္
"John "
ေမႊး အသံေပးရင္း john ရဲ႕ေဘးမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္
"ေမႊး ဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ"
မေမ်ွာ္လင့္ဘဲ ေမႊးကို ေတြ႔လိုက္ရေသာေၾကာင့္ john ေမးလိုက္သည္
"ဒီလိုဘဲ ေရာက္လာတာ john"
"သူသိသြားၿပီ ေမႊး"
"အဲ့ဒီေတာ့ နင့္ကို သူက ထိုးလိုက္တယ္ေပါ့"
John အသာေခါင္းယမ္းျပလိုက္သည္
"ငါတို႔ ရန္ျဖစ္ခဲ့ၾကတာ ေမႊး ရဲ႕ ငါတို႔ငယ္ငယ္ကတည္းက ခဏခဏရန္ျဖစ္ခဲ့ၾကေပမယ့္ ျပန္တည့္ခဲ့ၾကတယ္ ဒီတခါ ရန္ျဖစ္တာက ျပန္ေတာင္တည့္ႏိုင္ဦးမလား မသိပါဘူး ေမႊးရယ္"
"ဘာျဖစ္လို႔ မတည့္ရမွာလဲ john ရယ္ နင္လည္း အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစားခဲ့တာဘဲ နင့္စိတ္ရင္းမွန္ကို အခ်ိန္တန္ရင္ philip နားလည္မွာပါ "
"Philip က ငါ့ကို ထြက္သြားတဲ့ လူတေယာက္ကို ခ်စ္မိတာ အဲ့ဒီေလာက္ေတာင္ အျပစ္ႀကီးလား ေမႊးရယ္"
ေမႊး john မ်က္ႏွာကို အလန္႔တၾကား ၾကည့္မိသည္
"ထြက္သြားတဲ့လား အဲ့ဒီလို ဘာေၾကာင့္ ထြက္သြားခိုင္းရတာလဲဟာ ခုက နင္လည္း ဆုအိမ့္အေပၚထားတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို ျပန္႐ုတ္သိမ္းေနၿပီလို႔ philip ကို မေျပာျပဘူးလား"
"ငါေျပာျပပါတယ္ ဒါေပမယ့္ philip က မယံုဘူးဟ ပိုဆိုးတာက မေန႔ညက မင္းမင္းက ငါ့ကို ကားတင္ေျပးလို႔ စတာကိုသူတကယ္ထင္ေနတာ "
"အဲ့ဒီလို ထြက္သြားခိုင္းတာႀကီးကေတာ့ သဘာဝမက်ဘူး john နင္ဘယ္မွ ထြက္သြားစရာမလိုဘူး နင္လည္း ဆုအိမ့္ကို အတင္းတြယ္ကပ္ၿပီး ႀကိဳးစားေနတာမွမဟုတ္တာ"
ေမႊး စကားအဆံုးမွာ john သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္
"ငါတို႔ငါးေယာက္က ဟိုးသူငယ္တန္းဘဝကေနၿပီး ခုခ်ိန္ထိ အတူတူ ေပါင္းခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အျမဲတမ္း ေကာင္းအတူဆိုးအတူ ေနၿပီး ေပါင္းခဲ့ၾကတာ ေျပာရရင္ ငါ့မိသားစုလိုပါဘဲ ငါ philip ကို အဆံုး႐ွံူး မခံႏိုင္ဘူး ေမႊး ငါ ထြက္သြားမယ္"
ေဘာလံုးကြင္းကုိ ရီေဝေဝ စိုက္ၾကည့္ရင္း ေျပာေနေသာ john ရဲ႕မ်က္ႏွာကို ေမႊး ေငးေနမိသည္
"John နင္ ဘယ္ကို ထြက္သြားမွာလဲ "
"ငါလား ေမၿမိဳ႕နဲ႔ အေဝးဆံုး တေနရာေပါ့"
ေမႊး သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္
"john ငါ ဘြဲ႔ယူတဲ့ေန႔က်ရင္ေတာ့ နင္ျပန္လာခဲ့ပါ ငါ philip ဘက္ကလူ မဟုတ္သလို နင့္ဘက္ကိုလည္း ငါ မပါဘူး နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ ေျဖ႐ွင္းၿပီး အေျဖထုတ္ခဲ့တဲ့ အေျဖကိုလည္း ငါ မစြပ္ဖက္ေတာ့ပါဘူး ဒါေပမယ့္ ငါ ဘြဲ႔ယူတဲ့ေန႔က်ရင္ ျပန္လာပါ john နင္လည္း အဲ့ဒီခ်ိန္ဆို နင့္အိမ္အလုပ္ေတြကို လုပ္ရေတာ့မယ္ မဟုတ္လား ထြက္သြား john ဘယ္သူ႔ကိုမွ အဆက္အသြယ္ မလုပ္ဘဲ အတိတ္က နာက်င္စရာေတြကို ေမ့ခဲ့"
John ေမႊး ရဲ႕ မ်က္ႏွာကို အလန္႔တၾကား ၾကည့္လိုက္သည္
"ေမႊး"
"ငါ ေျပာသလိုလုပ္ပါ john နင့္အေပၚ philip အျမင္႐ွင္းေစခ်င္တာ မဟုတ္လား ထြက္သြားလိုက္ သူတို႔ကိုပါ အဆက္အသြယ္ မလုပ္နဲ႔ ၿပီးေတာ့ ငါတို႔ကိုေရာဘဲ အကုန္လံုး ၿပီးသြားတဲ့ေန႔က်ရင္ အရင္လိုဘဲ ျပန္ခ်စ္ရေအာင္"
ပါးေပၚစီးက်လာေသာ မ်က္ရည္မ်ားကို လ်စ္လ်ဴရႈ ၿပီး ေမႊး ေျပာေနမိသည္
"နင္ ေျပာတာ သဘာဝက်ပါတယ္ ဒါေပမယ့္ ငါ့ကိုေတာ့ ေမ့မသြားပါနဲ႔ နင္တို႔ေလးေယာက္ဆံုတိုင္း ငါ့အေၾကာင္း ေျပာဖို႔ သတိရပါဟာ "
မ်က္ရည္ၾကားထဲကေန ေမႊး ျပံဳးျပမိသည္
"ေက်ာင္းၿပီးရင္ ျပန္ေတြ႔ၾကမယ္ john"
"ျပန္ေတြ႔ၾကမယ္ ေမႊး"
John ေမႊးအား တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဆြဲဖက္ရင္းက ျပန္ေျပာလိုက္သည္
"Philip Philip"
ဆုအိမ့္ philip အိမ္ထဲမွာ အသံေပးေသာ္လည္း ဘယ္သူမွမထူးေသာေၾကာင့္ philip အခန္းဘက္ တတ္လာခဲ့သည္
"Philip"
အခန္းတံခါး ဖြင့္ဖြင့္ခ်င္း ျမင္လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္းက သူမအား ဆို႔နင့္သြားေစသည္ နံရံကိုမွီၿပီး ထိုင္ေနေသာ philip မ်က္ႏွာမွာ အညိဳအမဲအရာနဲ႔
"Philip ဘာျဖစ္တာလဲ တခုခုေျပာပါဦး"
ဆုအိမ့္ ထိုင္ခ်ၿပီးေမးလိုက္ေတာ့ philip က သူရင္ခြင္ထဲ မ်က္ႏွာအပ္ကာ ငိုေတာ့သည္
"ဆု ကို႔ ကို ထားမသြားပါနဲ႔ေနာ္"
ငိုရင္းကေန ဗလံုးဗေထြး ေျပာေနမိသည္
"ထားမသြားပါဘူး philip ရယ္ ဆုအိမ့္က ဘာလို႔ philip ကို ထားသြားရမွာလဲ ထားမသြားပါဘူး ဆုအိမ့္နဲ႔ philip က တသက္လံုး တူတူေနၾကမယ့္သူေတြေလ philip ရဲ႕"
Philip အငုိတိတ္ေတာ့မွ philip ရဲ႕မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာၾကည့္မိသည္
"မ်က္ႏွာက ဒဏ္ရာေတြက ဘာျဖစ္တာလဲ"
ခ်စ္ရေသာသူရဲ႕ စိတ္ပူေနေသာ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ရင္း philip ျပံဳးမိသည္
"ရန္ျဖစ္တာ"
"ဘယ္သူနဲ႔ ျဖစ္တာလဲ"
"John နဲ႔"
ဆုအိမ့္ အံ့ျသသြားသည္
"ဘာလို႔ ျဖစ္ၾကတာလဲ"
"သူ ေမၿမိဳ႕ျပန္တာ ကို႔ ကို မေခၚလို႔"
Philip စကားေၾကာင့္ ဆုအိမ့္ ရယ္လိုက္သည္
"ကေလးေတြက်ေနတာဘဲ အဲ့ဒီလို ကိစၥေလးနဲ႔ ရန္ျဖစ္ရတယ္လို႔"
"ကို တို႔က ခုမွ ကေလးဘဲ႐ွိေသးတာကို"
Philip ရဲ႕ စကားအဆံုးမွာ ႏွစ္ေယာက္သား ၿပိဳင္တူရယ္ေမာလိုက္သည္
"ဆု ကို အိမ္ျပန္ေရာက္တာ ဘယ္လိုသိလဲ"
"ေမႊး ဖုန္းဆက္တာ"
ေမႊး ဘယ္ခ်ိန္ကမ်ား ငါ့ကိုေတြ႔သြားပါလိမ့္ ထားပါ ခုေတာ့ ခ်စ္ရသူနဲ႔ေတြ႔တုန္း ေအးေဆးဘဲ ေနခ်င္သည္
"ဆု ကို႔ ကုိ ခြဲမသြားနဲ႔ေနာ္"
ဆုအိမ့္ philip ရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲ ဝင္ၿပီး ဖက္လိုက္သည္
"ခြဲမသြားပါဘူး ကို ရယ္ ကို က ဆု အခ်စ္ဆံုး"
"ကတိေနာ္ "
"ကတိ"
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အရာအားလံုး ကိုေမ့ထားၿပီး တေယာက္ကို တာက္ဖက္ရင္း ရင္ခုန္သံအတိုင္း စီးေမ်ာခံစားေနမိသည္
"John ဘာျဖစ္လာတာလဲ"
မ်က္ႏွာေပၚက အညိဳအမဲေတြ ျမင္ေတာ့ ေမေမက ထိတ္လန္႔တၾကား ေမးသည္
"သမီးကို လိုက္ေႏွာင့္ယွက္တဲ့ သူေတြနဲ႔ ရန္ျဖစ္လာတာပါ အန္တီ"
John ဘယ္လိုျပန္ေျပာရမလဲ မသိခင္မွာဘဲ ေမႊးက ဝင္ေျပာကူသည္
"ျဖစ္ရေလ john ရယ္ "
John ေမေမက ညည္းတြားရင္း john မ်က္ႏွာအား ေဆးထည့္ေပးဖို႔ ျပင္လိုက္သည္
"ကို ကို့မ်က္ႏွာ ေဆးထည့္ရေအာင္"
ဆုအိမ့္ရဲ႕ စကားအဆံုးမွာ philip မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္
"ဆု ကို႔ ကို ဘယ္လိုေခၚလိုက္တာ"
ကိုယ့္ဘာသာ ေျပာေနတုန္းက အေကာင္း philip ဝင္ေထာက္လိုက္ေတာ့မွ ဆုအိမ့္ခမ်ာ႐ွက္ၿပီး ဘာမွ မေျပာႏိုင္ေတာ့
"ေခၚပါဦး ဆုရဲ႕ ကို သေဘာက်လို႔"
"ကို"
Philip မ်က္ႏွာႀကီးကား ျပံဳးၿဖီးေနၿပီး သြားေစ့၍ မရေတာ့ပါ
"ခဏေနကတည္းက ေခၚတာ သူ႔ဘာသာ သတိမထားမိဘဲနဲ႔"
ဆုအိမ့္ မ်က္ႏွာေလး စူပုတ္ရင္း ေျပာလိုက္သည္
"ဟုတ္လား ကို ခုဏက စိတ္မၾကည္လို႔ သတိမထားမိဘူး"
"ကဲပါ မ်က္ႏွာကို ၾကပ္ထုတ္ထိုးရေအာင္"
ဆုအိမ့္ philip ရဲ႕မ်က္ႏွာကို ၾကပ္ထုပ္ ထိုးေပးဖို႔ ျပင္လိုက္သည္
"ကဲ ညေနေရာက္ၿပီ ဆု ျပန္ေတာ့မယ္ မနက္ျဖန္မွ ျပန္လာခဲ့မယ္ အိမ္မွာ အေမ့အတြက္ ထမင္းခ်က္ရဦးမယ္"
"ကို လိုက္ပို႔မယ္ေလ"
"မပိုနဲ႔ေတာ့ နီးနီးေလးဘဲဟာ ကို နားလိုက္ဦး"
Philip ရဲ႕ နဖူးကို နမ္းၿပီး ဆုအိမ့္ျပန္သြားသည္
ဆုအိမ့္ ျပန္ေတာ့မွ philip ခုတင္ေပၚလွဲခ်ရင္ ျပန္ေတြးေနမိသည္ john အေပၚ သူမတရားလုပ္သလိုမ်ား ျဖစ္သြားလား ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ခင္ခဲ့ခ်စ္ခဲ့ရေသာ သူငယ္ခ်င္း မို႔ သူ႔စိတ္ထဲမွာ တမ်ိဴးႀကီး ခံစားေနရသည္
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ပါ မုန္းသြားၾကတာမွမဟုတ္တာ အခ်စ္နဲ႔စစ္မွာ မတရားတာ မ႐ွိဘူးတဲ့ philip ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေျဖသိမ့္ရင္း အိပ္ဖို႔ႀကိဳးစားလိုက္သည္
"Philip philip"
သႏၱာမ်ိဴးသန္႔ philip အခန္းေ႐ွ႕မွာရပ္ၿပီး ေအာ္ေခၚေနလိုက္သည္
"ဗ်ာ မမ ဘာျဖစ္လို႔လဲ "
"ညေနေတာင္ေစာင္းေနၿပီ အိပ္ေနတုန္းလား ထမင္းစားရေအာင္ ေရခ်ိဴးၿပီး ဆင္းခဲ့"
"ဟုတ္ မမ"
Philip အမျဖစ္သူအား ျပန္ေျဖရင္း ေရခ်ိဴးဖို႔ ျပင္လိုက္သည္
ေရခ်ိဴးၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာက ဒဏ္ရာေတြကို သူဘယ္လို လုပ္ရမလဲမသိ သူ႔အေဖစ႐ိုက္နဲ႔ဆို အဆူခံ အေျပာခံဖို႔ ရာႏႈန္းျပည့္ ေသခ်ာေနသည္ သူဆင္းသြားေတာ့ ေဖေဖနဲ႔ မမေတာင္ ထမင္းစားေနၾကၿပီ
"Philip လာ ထမင္းခူးၿပီးၿပီ"
မမက လွမ္းေျပာရင္း သူ႔မ်က္ႏွာျမင္ေတာ့ အံ့ျသသြားပံုရသည္
"မ်က္ႏွာက ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ"
ထမင္းစားပြဲတြင္ ဝင္ထိုင္ေနေသာ သူ႔ကို မမက ေမးခြန္းထုတ္လိုက္သည္
"ဒီအတိုင္းပဲ အိပ္ရင္းနဲ႔ ကုတင္ေပၚက ျပဳတ္က်တာ"
သူ႔မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ၿပီး ေဖေဖက ႐ွံူ႔မဲ့သြားသည္
"ျဖစ္ႏိုင္လို႔လား စႏၵီမ်ိဴးသန္႔ နင့္မ်က္ႏွာနင္ မွန္ထဲၾကည့္ၿပီးမွ ယုတၱိ႐ွိ႐ွိလိမ္"
"ထမင္းစားၿပီးမွ ေျပာလို႔ျဖစ္တယ္မလား ေဖေဖ"
ေဒါသတႀကီးေျပာလာေသာ ေဖေဖ့စကားကို သူေအးေဆးဘဲ တုန္႔ျပန္လိုက္သည္
"ေတာက္ နင္ နင္"
"ဟုတ္သားဘဲ ေဖေဖ ထမင္းအရင္စားရေအာင္"
မမက ေဖေဖ့လက္ကို လွမ္းကိုက္ရင္း ေဒါသေျဖေစလိုက္သည္
သူတို႔ သားအဖသံုးေယာက္ ထမင္းဝိုင္းက တိ္တ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္နဲ႔ ၿပီးသြားသည္
"နင့္ကိုယ္နင္ ဘာထင္ေနလဲ စႏၵီမ်ိဴးသန္႔ "
ပန္းကန္ေဆးၿပီး ဧည့္ခန္းထဲဝင္လာေသာ သူ႔ကို ေဖေဖက ဆီးေငါက္လိုက္သည္ သူဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ ေဖေဖ့ေဘးက ထိုင္ခံုမွာ ဝင္ထိုင္ၿပီး ေခါင္းငံု႔ထားလိုက္သည္
"ငါေမးတာေျဖေလ "
"ေဖေဖေမးတဲ့ ေမးခြန္း ကို မေျဖတတ္ဘူး"
သူ႔ရဲ႕ စိတ္မပါလက္မပါ ေျဖသံက ေဖေဖ့ကို ပိုၿပီး ေဒါသထြက္ ေစပံုရသည္ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ျပႆနာျဖစ္ႁပီးေနာက္မွာ ဘယ္သူက ဘာေျပာေျပာ ဓ့အတြက္ ဘာမွထူးမည္မဟုတ္ေတာ့ပါ
"နင္ မႏၱေလး သြားေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာေသးလို႔ ငါ့ကို အာခံေနတာလဲ နင့္ပံုစံေတြကို ငါမႀကိဳက္ဘူးေနာ္ နင့္ရဲ႕အခ်ိဴးေတြကိုျပင္ စႏၵီမ်ိဴးသန္႔ "
"ေဖေဖက ကြၽန္ေတာ့္ပံုစံကို ဘယ္တုန္းကမွ မႀကိဳက္ခဲ့ပါဘူး ေဖေဖ အဲ့ဒါကို ခုမွ အထူးတဆန္း ေျပာေနလား ေဖေဖ"
"နင္ နင္"
မဲ့ျပံဳးျပံဳးၿပီး ေျပာေနေသာ သု႔ရဲ႕စကားအဆံုးမွာ ေဖေဖ့ေဒါသတို႔ ေပါက္ကြဲထြက္လာပံုရသည္ ေဖေဖ့ ညာလက္ဝါးသည္ ေလေပၚေျမႇာက္တက္သြားသည္
ူသူမ်က္လံုးမွိတ္ခ်ၿပီး ပါးေပၚက်လာမည့္ ေဖေဖ့လက္ဖဝါးကို ေစာင့္ေနလိုက္သည္
သို႔ေသာ္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာသည္အထိ ေရာက္မလာေသာေၾကာင့္ သူမ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ရာ ေနာက္ေက်ာေပးၿပီး ရပ္ေနေသာ ေဖေဖ့အားေတြ႔လိုက္ရသည္
"ေဖေဖ ေျပာစရာမ႐ွိရင္ ေမႊး အိမ္ ခဏသြားဦးမယ္"
သားအဖႏွစ္ေယာက္ စကားဆက္ေျပာေနလည္း အဆင္မေျပမယ့္အတူတူ သူေ႐ွာင္ထြက္ခဲ့သည္
"ေဖေဖ ေမေမ "
ဧည့္ခန္းထဲမွာ tv ၾကည့္ေနေသာ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမေဘး john ဝင္ထိုင္လိုက္သည္
"ေျပာ john ေလး"
ေမေမက ညိဳမဲေနေသာ သူ႔မ်က္ႏွာကို ပြတ္သပ္ရင္း ေမးသည္
John သက္ျပင္းတခ်က္ခ်ၿပီး စကားေျပာဖို႔ အားယူလိုက္သည္
"ကြၽန္ေတာ္ ဦးငယ္႐ွိတဲ့ဆီ သြားခ်င္တယ္ "
သူ႔စကားေၾကာင့္ ေမေမက မ်က္လံုးျပဴးၿပီး သူ႔ကို လွမ္းၾကည့္သည္
"ဘယ္ ဦးငယ္လဲ ခိုင္ေဇာ္ေအာင္လား"
ေမေမ့ အေမးကို သူေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္
"John ေလးက American ဘာသြားလုပ္မလို႔လဲ"
ေဖေဖက ေလသံေအးေအးနဲ႔ ေမး႐ွာသည္
"ေမၿမိဳ႕က အပန္းေျဖၿမိဳ႕ေတာ္ဘဲေဖေဖ ဒီၿမိဳ႕မွာ hotel &tourism နဲ႔ပက္သက္ၿပီး အခြင့္အလမ္း ေတြ အမ်ားျကီး ႐ွိေနတာဘဲေလ အဲ့ဒါေၾကာင့္ သက္သက္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ငယ္တုန္းဆိုေတာ့ ဒီလိုဘဲ စြန္႔စားၾကည့္ခ်င္တယ္"
"ဟုတ္တာေပါ့ john ေလးအေတြးကို ေဖေဖသေဘာက်တယ္ မ ပိုၿပီး အျမင္က်ယ္တာေပါ့ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီလမ္းေၾကာင္းေလ်ွာက္မယ္ဆို ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးရလိမ့္မယ္ ေဖေဖ ခိုင္ေဇာ္ေအာင္ နဲ႔ စကားေျပာၾကည့္မယ္ အဲ့ဒါမွ john သြားဖို႔ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ သိမွာ jon စဥ္းစားေနာ္ အဲ့ဒီမွာဆို ေဖေဖတို႔က ဘာမွေထာက္ပံ့ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး john ပင္ပန္းမွာေနာ္ "
"ကိုျမတ္ ႐ွင္ john ေလးကို တကယ္လႊတ္မလို႔လား"
ေမေမ့ရဲ႕ စိုးရိမ္တႀကီး ေမးလာေသာ ေမးခြန္းကို ေဖေဖက ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္
"John လုပ္ႏိုင္မွာပါ သူလည္း စဥ္းစားတတ္ေနၿပီဘဲ ကိုယ္တို႔ေတြလည္း ခုထိ အလုပ္လုပ္ႏိုင္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူသေဘာက်တာေလး လုပ္ပါေစ ခိုင္ေဇာ္ေအာင္ လည္းရွိတာဘဲ စိတ္ခ်ရပါတယ္"
"ယံုၾကည္ေပးလို႔ ေက်းဇူးပါ ေဖေဖ အဲ့ဒါဆို ေဖေဖတို႔ ဦးငယ္နဲ႔ စကားေျပာလိုက္ဦး မနက္ျဖန္မနက္ေစာေစာ မႏၱေလး ျပန္ေတာ့မယ္"
သူ ေဖေဖ နဲ႔ ေမေမအား ဖက္ရင္း ေျပာလိုက္သည္
"ေအးပါ ေဖေဖ အားခ်င္းစီစဥ္ေပးမယ္ ၿမန္ျမန္သြားၿပီး ျမန္ျပန္လာခဲ့"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ ေဖေဖ ဒီမွာ တကၠသိုလ္တတ္ဖို႔ေလွ်ာက္ထားတဲ့ကိစၥေတြ ေဖေဖ စီစဥ္ေပးပါဦး"
သူတို႔မိသားစု ေ႐ွ႕ဆက္မယ့္ ကိစၥေတြကို တိုင္ပင္ၾကသည္
"ေမႊး"
ဧည့္ခန္းထဲမွာ tvၾကည့္ေနေသာ ေမႊးကို philip အိမ္တံခါးဝကေန လွမ္းေခၚလိုက္သည္
"Phiilp"
မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ႐ုတ္တရက္ေတြ႔လိုက္ရေသာေၾကာင့္ ေမႊး အံအားသင့္စြာျဖင့္ philip နာမည္အား ေခၚရင္း အိ္မ္အျပင္ထြက္ခဲ့သည္
"ေမႊး ငါဘာေတြ လုပ္မိေနလဲမသိဘူးဟာ"
သူမကို ေသြး႐ူးေသြးတန္း ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ေျပာခ်လိုက္ေသာ philip စကားမ်ားေၾကာင့္ ေမႊး သက္ျပင္းခ်မိသည္
"John နဲ႔ ရန္ျဖစ္တဲ့ကိစၥလား"
"နင္ သိၿပီးၿပီလား john ေျပာျပတာလား"
"မနက္က john နင့္အိ္မ္က ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ ထြက္သြားကတည္းက ဆုအိမ့္ကို ဖုန္းဆက္ၿပီး နင့္အိမ္လႊတ္တယ္ ၿပီးေတာ့ ငါ သူ႔ဆီလိုက္သြားတယ္ သူ႔ကို ဘယ္ေနရာမွာေတြ႔လဲ သိလား"
"ဘယ္ေနရာမွာလဲ"
"ငါတို႔ ကစားေနၾက ေဘာလံုးကြင္းေဘးမွာ "
ေမႊးစကားအဆံုးမွာ philip ေခါင္းငံု႔သြားသည္
"သူက ဆု အေပၚမွာ မ႐ိုးသားစိတ္ထားတာကိုးဟ"
"ထားတာမဟုတ္ဘူး philip ထားခဲ့တာ သူဆုအိမ့္နဲ့ ခုေနာက္ပို္င္း ကင္းကင္းရွင္းရွင္း ေနတာ သတိမထားမိဘူးလား"
"ထားတာမဟုတ္ပါဘူး ထားခဲ့တာ လူတေယာက္က လူတေယာက္ကို ခ်စ္မိသြားတယ္ အဲ့ဒီလူပိုင္႐ွင္႐ွိမွန္းသိတဲ့အခ်ိန္မွာ ေနာက္ဆုတ္ဖို႔ႀကိဳးစားတယ္ အဲ့ဒါဘာမ်ား ျပႆနာ႐ွိေနလု့ိလဲ philip နင္ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ နင္တို႔ဖြင့္ဟၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေရာ ဆုအိမ့္ကို john အတင္းတြယ္ကပ္ေနတာ ႐ွိလား"
Philip ကေတာ့ ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ေမႊး စကားကိုသာ ေခါင္းငံု႔ရင္း နားေထာင္ေနလိုက္သည္
"ကဲပါ နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္သေဘာတူ ဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီဆိုေတာ့ john ထြက္သြားၿပီး ျပန္လာတဲ့အခ်ိန္က်ရင္သာ အရင္လိုဘဲ ခင္ခင္မင္မင္ ျပန္ေနၾကဖို႔ ငါ ေတာင္းဆိုပါတယ္ဟာ"
"ဘာ"
"John က ဘယ္ကို ထြက္သြားမွာလဲ ဘာလို႔လဲ မေန႔ညကေတာင္ ငါနဲ႔ စကားေျပာေနေသးတာ အဲ့ဒီတုန္းကေတာင္ သူ ငါ့ကို ဘာမွ မေျပာဘူး
ျခံတံခါးတြန္းဖြင့္ရင္း ေမးလိုက္ေသာ မင္းမင္းဆီ philip ေရာ ေမႊးပါ အၾ့ကည့္ေရာက္သြားသည္
"မေန႔ညက မင္းတို႔စကားေျပာတာ ငါၾကားတယ္ ဆု ကို ကားတင္ေျပးဖို႔ အၾကံေပးေနတာကို ငါၾကားခဲ့တာ မင္းမင္း"
Philip စကားအဆံုးမွာ မင္းမင္း မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ လို္က္သည္
"အဲ့ဒါက မေန႔ညကမွ ငါ နဲ႔သူ အဲ့ဒီအေၾကာင္းေျပာရင္း သူ႔ကို ငါစလိုက္တာ မင္းစဥ္းစားေလ သူကေရာ အဲ့ဒီလို စည္းလြတ္၀ါးလြတ္ အလုပ္လုပ္မယ့္သူလား ငယ္ငယ္ကတည္းက ေပါင္းလာတာပါ philip ဘယ္သူက ဘယ္လိုဆိုတာ သိၿပီးသားလူေတြပါကြာ"
"သိတယ္ မင္းမင္း ဒါေပမယ့္ ဆု နဲ႔ ပက္သက္ၿပီး ဘာမ် အတိမ္းအေစာင္းမခံႏို္င္ဘူး မင္းမင္း"
"ေတာ္ၾကပါေတာ့ဟာ ငါ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရန္ျဖစ္တာကို ထပ္မျမင္ခ်င္ေတာ့ဘူးဟာ ၿပီးေတာ့ philip နဲ႔ john သေဘာတူညီမႈ ယူၿပီးသြားၿပီ မင္းမင္းရဲ႕ သူတို႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ေလးစားေပးလိုက္ပါဟာ"
ေမႊး စကားေၾကာင့္ philip ေရာ မင္းမင္းပါ ၿငိ္မ္သြားသည္
"ငါ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို တခုေတာ့ ေတာင္းဆိုပါရေစ ဒီကိစၥေတြ အားလံုးကို ဆုကို ဖံုးကြယ္ထားေပးပါ ႏို႔မို႔ဆိုရင္ သူ႔တဘဝလံုး ခိုးလို ့ခုလု ခံစားေနရမဆိုးလုိ႔ပါ"
မင္းမင္းေရာ ေမႊးပါ ၿပိဳင္တူေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီကိစၥေတြက ဆုအိမ့္မသိတာ အေကာင္းဆံုးလို႔ဘဲ သူတို႔ ခံယူထားၾကသည္
"ေအးပါ အဲ့ဒါဆို ငါျပန္ေတာ့မယ္ john ျပန္လာတဲ့ေန႔က်မွ ငါတို႔သူငယ္ခ်င္းတေတြ ျပန္ဆံုၾကတာေပါ့"
ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ လွည့္ထြက္သြားေသာ မင္းမင္းရဲ႕ေက်ာျပင္ကုိ philip နဲ႔ ေမႊး အံအားသင့္စြာၾကည့္ရင္း က်န္ခဲ့သည္
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး အခ်ိန္အေတာ္ၾကာတဲ့အထိ ဘာစကားမွမေျပာႏိုင္ဘဲ ေၾကာင္ၿပီး ရပ္ေနမိသည္
"ေမႊး ငါလုပ္ခဲ့တဲ့ ကိစၥေတြ မွားေနၿပီလို႔ ငါစဥ္းစားမိေပမယ့္ ငါ့အတၱကေတာ့ ငါ့ကို မွန္တယ္လု့ိ ေျပာေနတုန္းဘဲ ငါျပန္မယ္ ေမႊး ျပန္ဆံုမယ့္ တေန႔က်ရင္ေတာ့ ငါ နင္တို႔သံုးေယာက္လံုးကို ေတာင္းပန္ပါ့မယ္"
သက္ျပင္းခ်ရင္း ေလးေလးပင္ပင္ ေျပာလိုက္ေသာ philip ရဲ႕စကားမ်ားက ေမႊး ကို ငိုင္က်သြားေစသည္
Philip ရဲ႕ေျခသံကို မၾကားရေတာ့တဲ့အခ်ိန္ထိ ေမႊး ေခါင္းမေမာ့မိပါ ရင္ဘတ္ထဲက လိႈက္တက္လာေသာ နာက်င္မႈမ်ားနဲ႔အတူ မ်က္ဝန္းမွ မ်က္ရည္ တို႔က အတားအဆီးမဲ့စြာ တေပါက္ေပါက္ စီးက်ေနသည္ ဘယ္လိုမ်ိဴး အေျခအေနေတြကမ်ား ငါတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဒီအေျခအေနေရာက္ေအာင္ တြန္းပို႔ခဲ့တာလဲဟာ ခုခ်ိန္မွာ ငါ့ရဲ႕အႀကီးမားဆံုး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က ငါတို႔ငါးေယာက္ ျပန္ဆံုေတြ႕တဲ့အခ်ိန္မွာ အရင္လို ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ စည္းစည္းလံုးလံုးနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ၾကဖို႔ဘဲ ေမွ်ာ္လည္းေမ်ွာ္လင့္မိပါတယ္ ဆုလည္းဆုေတာင္းေနမွာပါ
ESTÁS LEYENDO
အျဖဴေရာင္ေမတၱာ
Romanceနင္က ငါ့အတြက္ ပထမလူမျဖစ္ခဲ့ဘူး ဒါေပမယ့္ ငါ့ဘဝအတြက္ ထာဝရလူ ျဖစ္ေစရမယ္ ငါ နင့္ကို ခ်စ္တဲ့အခ်စ္က အျမဲတမ္း ျဖဴစင္ခဲ့တယ္ အျမဲတမ္း သန္႔႐ွင္းခဲ့တယ္ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီ အခ်စ္ဟာ အရမ္းခမ္းနားၿပီး တန္ဖိုးႀကီးပါတယ္