The Badboy's Home (VOLTOOID)

🌻Hoofdstuk 9.🌻

Pov. Emily.
Ik zie hoe Nathan het lekkers van een eerstejaars afpakt, schoft. Ik schud mijn hoofd licht en loop naar het juiste lokaal. Als ik er de moed voor zou hebben zou ik er wat aan gedaan hebben, maar ik ga het niet eens proberen, mijn benen zijn al pudding voordat ik voor hem sta. Ik loop rustig het lokaal in en zie dat Amber er nog niet is, dus besluit ik ergens in het midden aan de zijkant te gaan zitten. Na deze les heb ik twee uur sport en een uur Engels, en daarna mag ik weer naar huis! Amber komt het lokaal inlopen en kijkt om zich heen. Haar ogen blijven bij mij hangen en ze glimlacht naar me. Ze gaat naast me zitten en laat haar tas op de grond vallen. 'Hey.' Zegt ze vrolijk. 'Hay, wat ben jij vrolijk.' Ze grinnikt. 'Wen er maar aan, want ik hoor vaak dat ik het bijna altijd ben.' Ik lach zachtjes. 'Dat geloof ik.' We praten nog kort voordat de docent binnen komt lopen en zegt dat iedereen stil moet zijn. En de rest van de les gaat in een waas voorbij.

Eindelijk is deze Engels les klaar. Ik vind school echt niet zo erg hoor, maar ik ken helemaal niemand in deze les en die man is ook nog eens super saai. Ik loop naar mijn kluisje en zie aan de andere kant van de gang Amber bij de hare. Als ik al mijn spullen heb doe ik mijn kluisje dicht en loop naar Amber. 'Hey girl.' Zegt ze. 'Heyy.' Zeg ik en trek mijn jas aan. 'Hebben we veel huiswerk voor morgen?' Vraagt ze en stopt haar boeken in haar tas. Ik schud mijn hoofd. 'Alleen wat voor wiskunde.' Ze knikt en trekt ook haar jas aan. 'Ze voorspellen dat het vanavond gaat sneeuwen.' Zegt Amber en we lopen naar buiten. 'Echt?' Toen werd ik enthousiast, ik hou van sneeuw! Ze grinnikt. 'Ja, zo te zien vind je dat geen probleem.' Ik schud redelijk wild mijn hoofd en zeg dat ik het helemaal niet erg vind. 'Haha, nou we zullen zien of het gaat sneeuwen, doei.' Zegt ze voordat ze me een knuffel geeft en bij haar moeder in de auto stapt. Met een glimlach op mijn gezicht loop ik naar huis. Ik ben zo blij dat ik na al die tijd een vriendin heb.

'Waarom ben jij zo vrolijk?' Vraagt Stan als ik het weeshuis inloop. Meteen slaat mijn hele stemming over en zakken mijn mondhoeken maar beneden. 'Niks.' Zeg ik zacht en wil langs hem lopen. Hij houdt me met zijn arm tegen en duwt me tegen de muur aan. 'Wat is er? Ben je bang?' Grijnst hij. Ik ben inderdaad bang, maar dat ga ik niet aan hem toegeven. Ik schud licht mijn hoofd. 'Niet?' Zijn grijns wordt breder. 'Laat ik je dan maar bang maken.' Meteen daarna voel ik een stoot in mijn buik. Ik klap voorover maar hij drukt me terug tegen de muur. Hij slaat me tegen mijn oog en komt ook tegen mijn neus aan. Ik voel de tranen in mijn ogen branden, maar laat ze niet los. Hij blijft op me in beuken en na een tijdje laat ik de tranen de vrije loop, ze worden toch vermengt met het bloed. Hij slaat op mijn zij, in mijn gezicht, m'n buik, m'n ribben. Het doet zoveel pijn, mijn schreeuwen zijn zo hard, maar niemand komt me helpen. Is dit omdat ik even gelukkig was? Wilt het universum mij niet één keer geluk gunnen?

Als hij eindelijk klaar is val ik uitgeput en bebloed op de grond. Er komt gelukkig alleen bloed uit mijn neus, maar het is wel heel veel. Lopen lukt me niet want hij heeft mijn knieën en schenen goed te grazen genomen. Met moeite werk ik mezelf naar boven naar de badkamer. Daar pak ik een EHBO-kistje uit een kastje en ga op de grond zitten. Ik smeer wat zalf tegen blauwe plekken op bijna heel mijn lichaam en dep ook met een nat doekje het bloed van mijn gezicht en lichaam. Mijn tranen zijn ook al op en degene op mijn wangen zijn opgedroogd. Ik hijs mezelf omhoog en probeer of ik op mijn benen kan staan. Het doet nog steeds pijn maar het is al beter dan net. Als ik rechtop sta voel ik ook opeens hoe erge hoofdpijn ik heb, waarschijnlijk omdat ik zoveel heb gehuild. Ik pak een bekertje en doe er wat water in. Als het koele water doorslik voel ik me meteen al beter. Ik zucht en loop naar de slaapkamer om schone kleren te pakken. 'Wat heb jìj nou weer gedaan?' Vraagt Amy als ik de slaapkamer inloop. Ze ligt op haar bed met haar telefoon. Ik negeer haar en loop naar de grote kledingkast. Mijn kleding is niet echt heel erg bijzonder, vooral merkloos. Ik krijg bijna nooit kleren terwijl anderen, zoals Amy en Stan, heel veel dure merkkleding krijgen. Het is zo oneerlijk. 'Ik vroeg je wat.' Snauwt Amy. 'Niks.' Zeg ik kort en loop met mijn stapeltje kleren terug naar de badkamer/douche hokjes. Ik ga een hokje binnen en doe de deur op slot. Ik doe de douche alvast aan zodat ie al warm is als ik me heb uitgekleed. Als ik me heb uitgekleed en de douche warm is stap ik onder de warme stralen. Dit had ik echt nodig sinds ik in elkaar ben geslagen. Waarom deed hij het ook zo lang? Meestal is hij er binnen vijf minuten klaar mee, nu duurde het minimaal een kwartier! Ik zucht en maak mijn hoofd zo goed mogelijk leeg terwijl ik mijn lijf en haren was.

Oke het verhaal staat niet meer op on hold en ik ben van plan om elke week weer minimaal 1 keer te uploaden, maar ik beloof niks.