The Badboy's Home (VOLTOOID)

🌻Hoofdstuk 38.🌻

Pov. Emily.
Ik open mijn ogen als ik een zacht duwtje tegen mijn schouder voel.
'We zijn bij het ziekenhuis.' Meteen schieten alle herinneringen van net terug mijn gedachten in en ben ik klaar wakker. Ik schiet uit de auto. Samen met Jake loop ik het ziekenhuis in naar de balie.
'We zijn hier voor Nathan Millers.' Ik sta zenuwachtig naast hem op mijn nagels te bijten. De vrouw zegt een kamer en dat hij er net pas is en dus we mogen nog niet de kamer in. We knikken beide en rennen naar de trap, allebei vinden dat de lift te lang duurt. We rennen de trappen op en komen uiteindelijk op se juiste verdieping aan. Meteen zie ik Quinn zitten. Ik ga naast haar zitten en Jake knielt voor haar neer. Hij legt zijn handen op haar knieën en ze haalt haar handen van haar gezicht weg. Haar gezicht is een beetje rood net als haar ogen die ook dikker zijn geworden door het huilen. De nog niet opgedroogde tranen zijn duidelijk te zien op haar gezicht, maar je ziet ook een klein beetje opluchting.
'Ze gaan ervanuit dat het goed komt.' Beide volwassenen glimlach klein naar elkaar en ook ik krijg een kleine glimlach op mijn gezicht.
'Familie van Nathan Millers?' Een dokter komt uit de kamer recht voor ons en allemaal gaan we staan.
'Hij is nog buitenbewustzijn maar niet in levensgevaar. Hij zat inderdaad de hele tijd achter de auto in plaats van erin waardoor hij alleen een klap heeft gekregen toen de auto verschoof en hij op de straat viel. Hij werd voornamelijk tegen zijn rug geraakt waardoor hij bewusteloos is geraakt. Zijn wonden zijn niet groot en allemaal schoon gemaakt en verbonden, jullie mogen bij hem kijken maar, alsjeblieft, rustig aan.' Alle drie knikken we en lopen stilletjes naar binnen.
Het beeld dat we binnen zien is vreselijk, maar door de informatie die we net hebben gekregen blijven we alledrie nog redelijk kalm. Quinn loopt als eerste huilend op hem af en legt haar ene hand op zijn wang en de ander slaat ze over haar mond om een kreet te smoren. Jake gaat naast haar staan en legt zijn ene hand op zijn vrouw's schouder en met de ander pakt hij de hand vast van zijn zoon. Ik ga aan de andere kant van het bed staan, maar durf hem niet aan te raken. Het voelt op de een of andere manier alsof ik hier niet hoor te zijn, begrijp me niet verkeerd, ik hou van Nathan -zei ik dat echt? Ja, en ik meen het- maar, ik weet niet, ik kan het niet omschrijven. Uiteindelijk leg ik toch mijn hand over de zijne. Hij is een beetje aan de ruwe kant, maar dat kan me niks schelen want de warmte maakt duidelijk dat hij nog leeft en daar gaat het om.
'Het spijt me vreselijk, maar helaas moeten jullie nu al weg, een van jullie mag hier blijven, de anderen mogen morgen weer terug komen.' Zegt een zuster die net binnenkomt lopen en ongemakkelijk naast de deur blijft staan. Quinn en Jake wisselen wat blikken met elkaar en kijken dan allebei naar mij.
'Wil jij bij hem blijven?' Vraagt Quinn aan me.
'Ja.' Zeg ik meteen, want ik wil ook bij hem blijven, maar ik weet dat dat niet mijn plaats is.
'Maar een van u zou blijven, hij is uw zoon.' Ze kijken elkaar weer aan.
'Zeker weten?' Ik knik en er wordt besloten dat Quinn bij Nathan blijft en dat Jake en ik samen naar huis gaan.
'Mag ik eerst heel even alleen met hem zijn?' Vraag ik. 'Alsjeblieft?' Quinn en Jake kijken de zuster aan die knikt.
'Dat kan vast wel even kort.' Daarna verlaten ze alle drie de kamer.
Ik ga naast Nathan op het bed zitten.
'Hey.' Mijn stem kraakt en de tranen wellen weer op. 'Wat een gedoe dit.' Ik snik een keer en mijn tranen vallen op zijn hand. 'Het spijt me vreselijk, door mij lig je nu hier, ik weet niet of je me hoort, maar als je weer wakker bent gaan we alles doen wat je maar wilt en zal ik alles doen om het een beetje goed te maken.' Weer snik ik. 'Niet dat dit ooit te vergeven is, m-maar,' Ik barst weer in tranen uit en laat me op zijn borst vallen. 'Ik hou van je, verlaat me alsjeblieft niet.' Zijn borst gaat rustig op en neer. Ik luister naar zijn hart tot ik na een paar minuten wordt opgehaald.
'Ik zie je morgen weer.' Ik geef hem een laatste kus op zijn wang en verlaat dan samen met Jake het ziekenhuis.

Is het heel erg dat ik zelf bijna moest huilen?? Is dat heel gek? Waarschijnlijk kan iedereen dit gewoon met een pokerface lezen, maar het schrijven was echt even... Damnn.