The Badboy's Home (VOLTOOID)

🌻Hoofdstuk 14.🌻

Warning! Dit is echt een vreselijk hoofdstuk.

Pov. Emily.
'Goedemorgen, Emily.' Zegt, waarschijnlijk, de moeder van Nathan zodra ik beneden kom. 'Ik ben Quinn, Nathans moeder.' Zegt ze en geeft me een snelle knuffel. 'Wil je thee?' Vraagt ze. Ik knik en ze leidt me naar de woonkamer.
Wat een enthousiaste en lieve vrouw. Denk ik bij mezelf. Ze laat me aan de tafel zitten en een man, aan z'n outfit te zien een kok, zet een uitgebreid ontbijt voor me neer. 'Uhm, dit is echt niet nodig hoor.' Zeg ik verlegen. 'Natuurlijk wel meisje.' Zegt Quinn en loopt de hal in om Nathan te roepen. Ik hoor ze praten, maar het is net te zacht om het te verstaan.

Na een paar minuten lopen ze de keuken in, Quinn met een glimlach en Nathan zonder shirt. Holy mc nuggets. Z'n sixpack! Damn boy!! Ik voel mezelf rood worden als ik besef dat ik staarde en wend mijn blik beschaamd af. 'Morgen.' Mompelt Nathan en gaat ook aan tafel zitten. Hij pakt een croissant en doet er boter en jam op. 'Lieverd, eet iets.' Zegt Quinn tegen mij. Ik zit met mijn handen op mijn schoot en mijn blik op het lege bord voor me gericht. Uiteindelijk kijk ik toch op en pak een kaiserbroodje. Ik doe er kaas op en begin stil en met kleine hapjes te eten. 'Dus, Emily, vertel eens iets over jezelf.' Zegt Quinn. 'Uhm, uhh.' Stamel ik. 'Ik-uh ik ben Emily J-Jones, ik ben zestien jaar oud en ik zit bij N-Nathan op school.' Zeg ik net hard genoeg dat ze het kunnen horen. 'Waar woon je? Dan zullen we je zo thuis brengen.' Ik verslik me in mijn eten en begin te hoesten. Meteen komt Quinn bezorgt achter me staan en klopt op mijn rug. En Nathan, die zit hier volgens mij echt van te genieten. Als ik uitgehoest ben gaat Quinn weer op haar stoel zitten en kijkt me vragend aan. Ze wilt dus wel graag antwoord. 'Ik-ik...' Begin ik maar ik kom niet uit mijn woorden. De tranen beginnen op te wellen, en hoe hard ik het ook probeer, ik kan ze niet tegenhouden. Quin en Nathan kijken me allebei geschokt aan en Nathan komt op me af voordat Quinn op kan staan. Hij trekt me in een knuffel en wrijft over mijn rug. 'Sst, rustig maar.' Sist hij me en wiegt me heel zachtjes heen en weer, zo zacht dat ik het bijna niet voel. Na een paar minuten ben ik een beetje tot rust gekomen. Nathan laat me los, veegt mijn tranen weg en loopt de keuken in om een glas water te halen. 'Gaat het weer?' Vraagt Quinn en pakt mijn hand vast. Ik knik. 'Wil je vertellen wat er is?' Ik wil het eerlijk gezegd aan niemand vertellen, maar ze hebben me net wel zien huilen toen ze ernaar vroegen. Eerlijk gezegd vind ik dat ze de waarheid verdienen. 'Ik-ik ik ben uit huis getrapt.' En dat is het moment dat ik weer begon te snikken. Quinn kijkt me verbaast en vol medelijden aan en trekt me in een knuffel, een knuffel die alleen een moeder aan je kan geven. Ik sla ook mijn armen om haar heen en even voelt het alsof ik al die tijd een moeder bij me heb gehad. Ondertussen is Nathan ook de kamer in gekomen. Hij zit aan tafel en heeft het glas water bij mijn bord neer gezet. 'Waar ga je nu heen?' Vraag Quinn zachtjes. 'Ik weet het niet.' Zeg ik zo zacht dat ik bang ben dat ze me niet heeft gehoord. 'Wat is er aan de hand?' Vraagt Nathan. 'Mag ik het zeggen?' Vraagt/fluistert Quinn in mijn oor. Ik knik licht en ze zegt tegen Nathan dat ik nergens meer heb om te wonen. Hij kijkt me verbaast een met medelijden aan. Zo lijkt ie heel erg op z'n moeder. 'Emily, liefje.' Zegt Quinn en tilt mijn gezicht op. Ze droogt mijn tranen met haar duimen. 'Je kan hier blijven wonen als je wilt.' Nathan en ik schrikken allebei. 'Wat?!' Roept Nathan. Normaal gesproken zou ik kunnen lachen om het gezicht dat hij nu trekt, maar nu ben ik veel te verbaast om er aandacht aan te besteden. 'D-dat is echt niet nodig hoor.' Stotter ik. 'Oh, meisje, ik sta erop.' Zegt Quinn en krijgt een glimlach op haar gezicht. 'Mam, ze zegt dat het niet nodig is.' Zegt Nathan wanhopig. 'Jij hebt hier even niks op on te brengen.' Zegt ze en Nathan zijn kaak valt nog net niet op de grond van alle verbazing. Ik kan het ook niet geloven. Nathan, de grote, boze badboy, word de mond gesnoerd. Ook al ben ik heel erg in shock, een kleine grinnik kan ik niet binnen houden. 'Kijk, daar is een mooie glimlach.' Zegt Quinn, ik weet niet waarom, maar ze voelt wel als een moeder voor me, ook al ken ik haar pas net. 'Dat kan ik u niet aandoen.' Zeg ik. Ze wuift het weg. 'Ik sta erop meisje.' Nathan zucht en loopt iets harder dan nodig de trap op. Quinn grinnikt. 'Hij went er wel aan, ik denk dat hij voor al bang is dat hem hetzelfde overkomt als mij en z'n vader.' Zegt Quinn en kijkt naar de deur opening waar Nathan net doorheen ging. 'Klinkt alsof ik geen keus heb.' Zeg ik en kan een glimlach niet onderdrukken, misschien heb ik binnenkort wel een familie! 'Wat was er trouwens met u en uw man gebeurd dan, als ik vragen mag.' Quinn lacht en begint samen met de kok de tafel af te ruimen. 'Toen Jake en ik, Jake is mijn man trouwens, nog op school zaten was Jake altijd de badboy. Ik was het nieuwe, rijke meisje en raakte met Jake in contact. We haatte elkaar. Op een dag moest Jake bij iemand in huis wonen voor een tijdje, maar niemand wilde dat hij bij hem of haar thuis kwam, dus heb ik aangeboden dat hij bij mij mocht komen wonen. Lang verhaal kort, we kregen en relatie, daarna trouwden we, en nu hebben we onze eigen badboy die bang is dat ons verhaal opnieuw afspeelt.' Als Quinn klaar is met haar verhaal is ook de tafel helemaal afgeruimd en schoon. 'Wow.' Is het enige dat ik uit kan brengen. 'Dat is wel heel wat.' Ze lacht. 'Jazeker. En Nathan kent dit verhaal heel goed en zegt altijd dat hij geen vaste relatie wilt, maar ik denk dat hij snel een serieuze relatie krijgt.' Ze krijgt een soort half grijns half glimlach op haar gezicht. 'Wacht even, hij heeft toch een vaste relatie? Met Jenna.' Ze pfft en zegt dat dat meisje pas echt een Barbie is. Daardoor moet ik lachen, ik had nooit verwacht dat een moeder dat zou zeggen over de vriendin van haar zoon, maar ik geef haar wel gelijk. Jenna is een Barbie.