The Badboy's Home (VOLTOOID)

🌻Hoofdstuk 12.🌻

Pov. Nathan.
Ik zit rustig met Eth en Sam te gamen als het opeens begint te regenen. Ik besef me dat mijn raam nog open staat. 'Shit.' Vloek ik en sprint naar boven. 'Wat is er?' Roept Samuel verbaast. Ik roep dat mijn raam nog openstaat en ik weet zeker dat ze me nu voor sukkel uitmaken. Ik kom in mijn kamer en zien dat de schade nog niet zo erg is, alleen een paar spetters zijn naar binnen gekomen, gelukkig. Ik pak een handdoekje en ruim de spetters op. Daarna doe ik het raam dicht, dat had ik misschien beter als eerst kunnen doen. Ik kijk naar buiten en zie een meisje over straat heen rennen. Rot voor haar. Ze pakt haar tassen en koffers en rent naar het bushokje aan de overkant. Midden op de weg valt ze op de grond en haar gezicht vertrekt van de pijn. Dat gezicht, waar ken ik dat gezicht van? Wacht eens even. Ik kijk nog eens goed. Dat is Emily! Wat doet zij nou weer hier?! Ik zie dat ze in het hokje zit met haar benen opgetrokken en het lijkt wel of ze huilt. Ik voel een steek door mijn lichaam gaan. Wat was dat? Ik geef mezelf geen tijd om erover na te denken en sprint terug naar beneden. 'Waarom heb jij zo'n haast?' Vraagt Ethan als ik langs de woonkamer de hal in ren. Ik trek zo snel als ik kan mijn schoenen aan. 'Dude wat ga je doen?' Vraagt Samuel die samen met Ethan in de gang verschijnt. 'Help me ff.' Na dat gezegd te hebben trek ik de deur open en ren zonder om me heen te kijken naar Emily toe. Als ik voor haar sta zie ik haar vredige maar toch zo onrustige gezicht. Ze zit tegen het glas aan en is blijkbaar in slaap gevallen. Naast me verschijnen Eth en Sam en ze kijken ook naar Emily. 'Wie is zij?' Vraagt Ethan. 'Emily.' Zeg ik meer tegen mezelf dan tegen hun. Ik pak haar in bruidstyle op zeg tegen de jongens dat ze de tassen en koffers mee naar binnen moeten nemen. Ze kijken eerst mij en daarna elkaar raar aan, maar doen daarna zonder wat te zeggen wat ik van ze vroeg. Ik loop zonder aarzeling terug mijn huis in door naar mijn slaapkamer met de natte Emily in mijn armen. Ze is zo licht en zo klein hoe ze in mijn armen ligt.
Ik denk dat ze de warmte wel prettig vind want ze drukt zichzelf dichter tegen me aan.
Ik duw met mijn elleboog mijn slaapkamerdeur open en leg Emily op mijn grote kingsize bed. Ze beweegt een beetje maar verder doet ze niks. Wat moet ik nu doen? Paniek! Moet ik haar wakker maken ofzo? Moet ze niet haar natte kleren uit? Misschien wilt ze een lekkere warme douche? Of iets eten? Wat moet ik doen?! Mijn vrienden verschijnen naast me met haar spullen en dumpen die ergens in mijn kamer. 'Jij hebt heel wat uit te leggen denk ik.' Zegt Ethan die naast het bed staat en Emily bekijkt. 'Wie zij of hij?' Zegt Samuel lachend. 'Wie denk je? Hij natuurlijk!' Ik zucht. 'Sorry guys, ik vertel jullie morgen alles, nu vraag ik me af wat ik moet doen.' Ze halen hun schouders op. 'Ik heb ook nog nooit zo iets meegemaakt dus je hoeft het niet aan mij te vragen.' Zegt Sam en steekt zijn handen onschuldig in de lucht. 'Mijn moeder kan elk moment thuiskomen, ik vraag het wel aan haar.' Zeg ik. Ze knikken. 'Wel, dan spreek ik je morgen wel weer, ik moet ook nu naar huis.' Zegt Ethan en loopt naar beneden. Samuel en ik lopen achter hem aan. 'Ik ga ook maar eens, dan heb jij wat tijd met je nieuwe vriendin.' Ik rol met mijn ogen. 'Ik ken haar niet eens.' 'Waarom neem je haar dan random in je huis?!' Vragen ze verbaast. Goede vraag. Waarom deed ik dat eigenlijk? 'Ik ben er zelf nog niet uit oke. Ik vertel later wel alles wat er is gebeurd ofzo, weet ik veel.' Ze knikken begrijpend en gaan naar huis. In de stromende regen.
Ik wil net de deur dichtdoen als de auto van mijn moeder de oprit oprijd. Ik wacht even tot ze binnen is en sluit dan de deur. 'Mam, ik heb je hulp nodig.' Ze kijkt me verbaast aan. Ik vraag haar bijna nooit om hulp, de laatste keer kan ik me niet eens herinneren zo lang is het geleden. 'Uhm... met wat?' Vraagt ze en trekt haar jas en schoenen uit. 'Eerder met wie.' Zeg ik. Ze kijkt me nu heel raar aan. 'Voordat ik helemaal enthousiast word zal ik even naar je luisteren.' Gelukkig want haar kennende was ze waarschijnlijk heel enthousiast gaan vragen over een meisje, hoe ze eruit ziet, hoe ze ruikt, waar ze vandaan komt, blah blah blah. 'Je kan beter kijken.' Zeg ik en loop de trap op terug naar mijn kamer. 'Je maakt me steeds nieuwsgieriger.' Zegt ze en ik hoor dat ze achter me aanloopt. Ik open m'n kamer deur en laat mijn moeder naar binnen. Ze stapt naar binnen en ik zie dat ze verbaast is. 'Wie is dit?' Is haar eerste vraag. 'Dit is Emily, een meisje van mijn school.' 'Wat heb je met haar gedaan.' Denkt ze dat ik haar heb verdronken ofzo? 'Daar gaat het nu niet om. Wat moet ik met haar doen? Moet ik haar wakker maken? Moet ik haar droge kleren geven? Moet ik haar omkleden terwijl ze slaapt?' Mijn moeder onderbreekt me. 'Als jij nou een water kookt dan zal ik haar omkleden, dan wachten we tot ze wakker word. Ik knik in goed keuring en ga naar beneden om water te koken.

Als het water in de waterkoker zit en die aanstaat ga ik even aan het kookeiland zitten met een glas cola. Waarom heb ik dit gedaan? Wat moet ik haar gaan zeggen als ze wakker word? "Hey ja ik zag je buiten in de regen en ik dacht, laat ik je maar meenemen." Dat ga ik dus mooi niet doen, dan rent ze meteen gillend weg. Waarom ik het deed weet ik echt niet. Ze was zo kwetsbaar toen ze op de straat lag. Het liefst wilde ik meteen naast haar zitten, haar in mijn armen sluiten en haar pijn wegnemen.
Oke Nathan kappen nu! Je klinkt net als zo een verliefde tiener uit één of ander cliché boek. Ik weet waarom ik het deed! Het is/was laat en ik kon gewoon niet meer helder denken doordat ik moe was! Daarom brak het me zo erg om haar met pijn te zien liggen en heb ik haar geholpen! Ik heb gewoon wat slaap nodig.
Ik loop de trap op en zie mijn moeder uit mijn kamer komen. 'Ik heb haar omgekleed en ingestopt. Haar haar is gedroogd en de make-up is van haar gezicht. Ohw en ik heb haar een hoodie en joggingbroek van jou aangegeven.' Zegt mijn moeder voordat ze me een kus geeft en naar haar eigen kamer gaat. 'Whatever.' Zeg ik en ik denk dat ze het nog net hoort. Ik loop mijn kamer in en zie haar vredig in mijn bed slapen. Ze is zo mooi, ook al draagt ze geen make-up, ze heeft het niet nodig om prachtig te zijn. Ik kleed me uit tot mijn boxers en trek daarna mijn joggingbroek aan. Nog steeds doe ik geen short aan als ik slaap, hoe koud het ook is. Ik poets snel mijn tanden en glijd daarna in mijn bed. Meteen voel ik een klein lichaam tegen me aankruipen. Ik weet niet waarom, maar dit voelt goed, het voelt fijn, het voelt vertrouwt, het voelt veilig en warm. Ik krijg een glimlach op mijn gezicht en sla mijn armen om haar heen om haar stevig tegen me aan te trekken. Nu lijkt ze geen problemen mee te hebben, maar ik denk dat ze het morgen wat minder leuk vind, gezien mijn reputatie. Maar he, dat is een probleem voor morgen. Nu ga ik genieten van haar warmte tegen me aan.
En met die gedachte val ik een diepe, fijne slaap.