I Lᴏᴠᴇ Yᴏᴜ • Kim SeokJin ✔

⚜22⚜

Kim Seokjin:Günaydın

Yoon-Ju:Günaydın

Kim Seokjin: Uyanık olduğuna göre 15 dakika içerisinde orada olacağım. Sen de o zaman aşağıya inersin.

Yoon-Ju:Tamam

Kim Seokjin:Açık giyinme

Yoon-Ju:Nasıl?

Kim Seokjin:Etek, etek artık giyinme.

Yoon-Ju: İyi ama sadece 2 tane pantalonum var?

Kim Seokjin:Nasıl?

Yoon-Ju: Öyle işte?

Kim Seokjin: Her neyse , git o pantalonu, en azından bugün için giyin.

Yoon-Ju:Nedenini sorabilir miyim?

Kim Seokjin: Hayır ama çok bilmek istiyorsan küçük hanım, bugün eve eşyalar gelecek çok insan olacak. Ayrıca etekle rahat ettiğini düşünmüyorum.

Yoon-Ju: Anladım.

Diyeli üzerinden neredeyse 15 dakika geçmişti. Ve bu 15 dakikamı aynanın karşısında geçirdiğime inanamıyordum. Sırf pantalon giy dediği için değildi, annem pantalonu bana yakıştırmıyordu. Gerçi tam olarak böyle bir cümle kuramam. Sadece 'bir hanımefendi pantalon giymez' sözünü ortaya koyabilirdim.

Korna sesi duyduğumda perdemi aralayıp bahçenin dışına baktığımda arabasına yaslandığını gördüm. Bugün şoförle gitmeyecektik. Buna nedensizce sevinmiştim. 

Perdeyi düzeltip tekrar aynanın karşısına geçtim. Umarım pantolon, annemin dediğinin aksine bana yakışmıştır. Ve umarım ki evden anneme görünmeden çıkabilirim. 

Sağ perçemimi sağ kulağımın arkasına yerleştirdim ve çantamı omzuma asarak aşağıya indim. Salonda kimseyi göremeyince yüzümde oluşan gülümsemeye engel olamamıştım. Annem benim bu halimi görse dolabımda eşofman bile barındırmazdı. Kapıya yaklaştığım an arkadan gelen adım sesleri ile korkup döndüğümde karşımdaki kişiyi de ani dönüşümle korkutmuştum. 

"Küçük hanım ?" gözleri üzerimde gezdiren yardımcı ablaya gülümsedim ve işaret parmağımı dudaklarımın üzerine bastırdığımda onu gülmesini ve kafa sallamasını sağlamıştım. Kimseye söylemeyecekti.Kapıyı arkamdan kapattım ve bahçenin bitimindeki yola ulaşmak için uzun yolu yürüdüm. Cidden, bu kadar büyük bir eve, arsaya sahip olmak zorunda mıydık?

Güvenliğin garip bakışlarına maruz kalarak geçtiğim kapıdan sonra nihayet Jin'in yanına vardığımda yüzünde bir gülümseme olduğunu gördüğüm an kaşlarım çatılmıştı.

"Neye gülüyorsun sen?" kafasını iki yana sallayıp yaslandığı arabadan doğruldu. Omuzlarını kalkıp indirdi ve silkerek arkasına, sürücü koltuğuna doğru ilerledi.Arabaya bindiğimde onun kemerini taktığını ve beni beklediğini gördüğümde bende kemeri taktım. Arabayı çalıştırıp yol almaya başlamadan öne 'hiç' demesiyle yetinmişti benim aksime.