Αόρατο Πρόσωπο

Από το Παρίσι, στο Λουρμαρέν/ part 3

Το ζευγάρι πέρασε όλο το απόγευμα σχεδόν τακτοποιώντας τα πράγματά του. Οι υπέροχες, σκαλιστές, αυτοκρατορικές θα έλεγε κανείς ντουλάπες, είχαν μεγάλη χωρητικότητα, εκτός του γεγονότος πως ήταν πολλά τα δωμάτια. Κατάκοποι πλέον και οι δύο, άκουσαν το κουδούνι της πόρτας και ο Πιέρ έκανε σήμα στην κοπέλα πως θα κατέβαινε ο ίδιος να ανοίξει. Πίσω από την ακόμη κλειστή πόρτα, άκουγε φωνές χαρούμενες και όταν την άνοιξε, μπροστά του στέκονταν δύο γυναίκες και ένας άντρας κρατώντας ένα κέικ οι μεν, ενώ η πιο νεαρή κοπέλα κοντά στην ηλικία της Ελοντί, βαστούσε κάτι μαγειρευτό.

«Καλησπέρα» πρόφερε ο Πιέρ ελαφρώς αμήχανα.

«Καλησπέρα! Είμαστε οι καινούργιοι σας γείτονες και είπαμε να περάσουμε να σας χαιρετήσουμε και να σας φέρουμε κάτι να φάτε μιας που η πρώτη ημέρα είναι πάντοτε δύσκολη. Με λένε Ζακελίν» του είπε η κοπέλα και εκείνος την χαιρέτησε πρόσχαρα, μέχρι που εμφανίστηκε στο κατώφλι και η Ελοντί που τους καλωσόρισε όλους μέσα στη χαρά και την υποχρέωση για την ευγενική τους χειρονομία. Το μεγάλο σε ηλικία ζευγάρι, ήταν η Ναταλί και ο Ναπολεόν. Όλοι τους έμεναν στα σχεδόν διπλανά σπίτια. Το νεαρό και πρωτοεμφανιζόμενο στο χωριό ζευγάρι, τους ζήτησε να περάσουν στο εσωτερικό μα τους είδε για λίγο να διστάζουν, σαν να υπήρχε μπροστά τους ένας αόρατος τοίχος που τους έκοβε την είσοδο.

«Μην ανησυχείτε, είναι όλα εντάξει» τους καθησύχασε η Ελοντί και η Ζακελίν την ακολούθησε πρόσχαρη.

«Και εγώ έτσι πιστεύω. Ελάτε βρε παιδιά, πρέπει επιτέλους να σταματήσουμε με αυτήν την ιστορία. Είναι κρίμα και για τους νέους μας γείτονες» τους συμβούλεψε η νεαρή κοπέλα και το μεγαλύτερο ζευγάρι ένευσε με κατανόηση.

«Μην ανησυχείτε. Ο Νικολά, ο ιδιοκτήτης μας μίλησε για αυτήν την ιστορία. Εμείς δεν πιστεύουμε στα φαντάσματα» τους είπε ο Πιερ και η Ελοντί αφού έκατσε για λίγο με τους νέους γείτονες σερβίροντάς τους τσάι, σηκώθηκε για να τακτοποιήσει ακόμη λίγο το δωμάτιό της. Η Ζακελίν προσφέρθηκε να την βοηθήσει και οι δυο τους έπιασαν κουβέντα σχετικά με την ζωή στο Παρίσι και τις δουλειές εκεί, αλλά και σχετικά με την κολλητή της την Σοφί. Η Ελοντί ανυπομονούσε να της δείξει την ζωγραφιά της Μονμάρτης, αγκαλιά με την φίλη της που την είχε αφήσει στην κρεβατοκάμαρά της. Μπαίνοντας μαζί οι δύο κοπέλες, είχαν ένα ύφος ανέμελο με την Ελοντί να αναζητά παντού εκείνη τη ζωγραφιά.

«Μα ήμουν βέβαιη πως την είχα αφήσει στο κρεβάτι» ξεκίνησε να μουρμουρίζει μονάχη της, μέχρι που φώναξε τον Πιέρ, ο οποίος επίσης επέμενε πως την είχε δει εκεί την τελευταία φορά.