Αόρατο Πρόσωπο

Δικαίωση/ part 3 και Επίλογος

Εξαιτίας του ήχου του μηχανήματος, αλλά και των κραυγών του Φιλίπ, η πόρτα άνοιξε διάπλατα και μέσα εισέβαλαν από την Ζακελίν, μέχρι ιατροί που τους φώναζαν να φύγουν, παλεύοντας ταυτόχρονα να τον επαναφέρουν στη ζωή. Ο Φιλίπ βαστούσε τα αφτιά του με δύναμη, έχοντας ταραχτεί, ενώ η Ζακελίν είχε πέσει στην αγκαλιά της Ελοντί που πάλευε να διατηρήσει την ψυχραιμία της, για να βοηθήσει την φίλη της. Πέντε λεπτά αργότερα, μία ιατρός βγήκε από το δωμάτιο σκυθρωπή και συννεφιασμένη. Η Ζακελίν ξεκίνησε να νιώθει ρίγη και σπασμούς σε όλο της το κορμί. Ένιωθε πως της ανέβαινε πυρετός, ενώ ταυτόχρονα το στομάχι της αναδευόταν επικίνδυνα.

«Λυπάμαι πολύ» ήταν οι μόνες λέξεις που ακούστηκαν. Λέξεις που συχνά έβγαιναν από το στόμα των συγκεκριμένων ανθρώπων, μα για εκείνους που τις άκουγαν, ήταν δυσβάσταχτες.

«Είναι άδικο... Δεν μπορεί...» ξεκίνησε να σιγοψιθυρίζει η Ζακελίν που είχε αφήσει το σώμα της να καταρρεύσει σαν το τσουβάλι στην καρέκλα αναμονής.

Καθώς η Ελοντί καθόταν δίπλα της, με το βλέμμα της αναζήτησε τον Φιλίπ, μα δεν τον βρήκε πουθενά. Τον φώναξε απεγνωσμένα πολλές φορές, μα εκείνος ήδη έτρεχε προς την έξοδο, με προορισμό τους δρόμους. Από το παράθυρο, είδε το ροδαλό χρώμα του ουρανού να φωτίζει απειροελάχιστα τον διάδρομο, ωστόσο η Ζακελίν δίπλα της, είχε απομείνει να κρέμεται άψυχα, σαν το κουφάρι. Την άφησε για λίγο ακόμη ώστε να καταλαγιάσει ο πόνος και το σοκ που είχε υποστεί. Θα έμενε δίπλα της όσες ώρες χρειαζόταν, πάντοτε σιωπηλή, σαν μία παρουσία δύναμης και παρηγοριάς. Δύο ώρες αργότερα, έδωσε τα πρώτα σημασία αντίδρασης.

«Γιατί;» ρώτησε κοιτάζοντας με κόπο την Ελοντί και εκείνη την έσφιξε στην αγκαλιά της.

«Δεν υπάρχει απάντηση. Ο Ντεάν ήταν ένας άνδρας γενναίος, με καρδιά απέραντη και με απόλυτη αγάπη απέναντι στον αδερφό του. Εδώ που φτάσαμε, το μόνο που μπορώ να πω είναι, πως η μνήμη του θα μας φέρνει περηφάνια. Είναι νωρίς όμως. Το ξέρω και θα κάνω για εσένα ό,τι θελήσεις. Έλα να μείνεις στο σπίτι μου, στο ζητώ σαν χάρη» της είπε και ένα ξέπνοο ΄΄ευχαριστώ΄΄ βγήκε από τα αφυδατωμένα χείλη της Ζακελίν.

Με το ζόρι την σήκωσε, ενώ κάθε λίγο ξεσπούσε σε κλάματα. Το ταξί τις άφησε κοντά στην πλατεία. Παρά την πρωινή ψύχρα, η Ζακελίν ήθελε να περπατήσει. Το κρύο που μαστίγωνε το πρόσωπό της και έκανε το δέρμα της να τσούζει, της υπενθύμιζε άχαρα πως ήταν ακόμη ζωντανή. Καθώς βάδιζαν, εκείνη της ζήτησε να περάσει από το σπίτι της και να κάνει ένα μπάνιο για να καθαρίσει την λάσπη από το κορμί της. Η Ελοντί δίστασε. Δεν ήθελε να την αφήσει μονάχη της ούτε λεπτό σε μία τόσο δύσκολη στιγμή.