Αόρατο Πρόσωπο

Η Παγίδα/ part 6

Ντύθηκαν στα γρήγορα, με τον Φιλίπ να κάνει σήμα στην Ελοντί να ανοίξει εκείνη την πόρτα. Παρά το γεγονός πως τον μάλωσε με το βλέμμα της, συμβουλεύοντάς τον να ξεκινήσει να βγαίνει από το καβούκι του, δέχτηκε ωστόσο να αναλάβει εκείνη τον ρόλο της οικοδέσποινας. Πλησιάζοντας προς την πόρτα, την άνοιξε δειλά, για να αντικρίσει το σχεδόν μόνιμα χαμογελαστό πρόσωπο της καλύτερης φίλης που είχε κάνει σε αυτό το μέρος. Η Ζακελίν, πήδηξε κυριολεκτικά στην αγκαλιά της, κοιτάζοντας παράλληλα στα κλεφτά για την φιγούρα του Φιλίπ.

«Πού είναι το φάντασμα της Όπερας;» ρώτησε δυνατά για να την ακούσει «Εσύ μην ντρέπεσαι, πλησίασε» διέταξε στον αέρα και η Ελοντί, είδε έναν Ντεάν να ξεπροβάλει διστακτικός. Για λίγο έμεινε να τον κοιτάζει έντονα, σε σημείο που τον έκανε να κατεβάσει το βλέμμα του στη γη εξαιτίας της αμηχανίας. «Ήρθαμε για να δούμε τον Φιλίπ. Ο Ντεάν βασικά, ωστόσο θεώρησε πως θα ήταν καλύτερη ιδέα, αν ερχόμουν μαζί του. Ξέρεις, κάποιος πρέπει να αναλάβει και τον ρόλο του κυματοθραύστη» τελείωσε, ωστόσο μόλις έκαναν την κίνηση να μπουν, άκουσαν γρήγορα βήματα να κατευθύνονται προς το μέρος τους.

Τότε, μπροστά τους φάνηκε ένας Φιλίπ, για πρώτη φορά απαλλαγμένος από την κουκούλα και με ρούχα καθαρά που του είχε αφήσει η Ελοντί. Ωστόσο, η εμφάνισή του σε συνδυασμό με το σκοτεινό του βλέμμα και με τον εμφανή θυμό που κόχλαζε, τον έκαναν τρομακτικό. Ο Ντεάν τον κοίταξε διστακτικά, ωστόσο η Ζακελίν πάλεψε να μπει από νωρίς στο πετσί του ρόλου που είχε αναλάβει.

«Φιλίπ, δεν ξεκινάς καλά» τον μάλωσε χαριτωμένα, ωστόσο εκείνος την κοίταξε αυστηρά.

«Τι γυρεύει αυτός εδώ μέσα;» την ρώτησε, μα τον λόγο πήρε τώρα ο Ντεάν.

«Ήρθα για να σε δω και να σου μιλήσω» πρόφερε και ο Φιλίπ κάγχασε.

«Να μου μιλήσεις; Άργησες, μονάχα καμιά εικοσαριά χρόνια, μην σου πω και πολύ περισσότερα. Τι συμβαίνει Ντεάν; Αισθάνθηκες οίκτο για τον δύσμορφο αδερφό σου;» τον ρώτησε με ειρωνεία.

«Δεν είναι έτσι, Φιλίπ. Δεν γνώριζα την αλήθεια για εσένα και οφείλω να σου παραδεχτώ ανοιχτά, πως αρχικά είχα έρθει με κακούς σκοπούς εδώ. Ωστόσο, δεν άφησα να με παρασύρουν τα λόγια και η πλύση εγκεφάλου χρόνων ατελείωτων. Δεν ξέρω τι άλλο πρέπει να σου πω, ή πώς να σου το πω. Νοιάζομαι για εσένα. Δεν σε γνωρίζω, δεν είχα την τύχη αυτή εξαιτίας των υπέροχων γονιών μας, μα θεωρώ ή θέλω να πιστεύω πως ποτέ δεν είναι αργά» τελείωσε μασώντας τα λόγια του, ενώ παράλληλα η φωνή του έτρεμε ελαφρώς και χανόταν.