Chancy Revenge [Completed]

CHARM#19

_CHARM_

It's passed five in the afternoon and here I am outside our company, waiting for a taxi.  Hindi ko naman kasi dinala ang kotse ko which is a very wrong decision. Madilim ang langit ngayon at mukhang uulan pa yata. Damn! Pagminamalas nga naman! And when I say malas, malas talaga! Dahil pagkalipas lang ng ilang minuto ay bumuhos na nga ang malalaking butil ng ulan.

"Naman! May mas ikakamalas pa ba ako sa araw na ito?!" napakagat ako ng ibabang labi at dali-daling sumilong sa waiting shed na malapit lang sa kinaroonan ko. I open my bag and quickly get my handkerchief pero natigilan ako ng makita ang panyo ni Cebi. I pouted.

Nakalimutan kong isauli sa kanya. Pero on the second thought, bakit ko pa isasauli di ba? Pinahiram ba nito sakin? Hindi. Binigay? Hindi rin. Sa pagkakaalala ko, inabot lang niya 'to sakin at sinabing gamitin ko. Nagkibit balikat ako at kinuha yun.

Pinahiran ko ang aking pisngi at braso pagkatapos ibinalik din yun sa loob ng bag ko. Sunod kong inilabas ay ang cellphone ko. I was about to dial Chiara's number when a car suddenly stop right in front of me. Kumunot ang noo ko at hinintay na bumaba ang bintana nito. But to my shock, ito mismo ang bumaba sa sarili niyang kotse.

Napamaang na lamang ako habang nakatingin sa kanya. Well, sino ba naman ang hindi mapapatulala when you see a guy who is running towards you under the rain like he's some sort of filming a lovestruck scene? Hell! Ang galing talagang pumili ng pinsan ko!

"Sorry, I don't have an umbrella right now but you can use my jacket." sabi niya sakin ng makarating siya sa mismong harapan ko with his wet look that is fvcking so hot to not to notice and admire. I snap myself before I fully have a teenage feeling called crush towards the guy in front of me who happens to be my cousin's love interest.

Hindi na ako nakapagkomento pa ng siya na mismo ang pumatong ng jackey niya sa ulo ko at inalalayan akong tumakbo patungo sa kotse niya. He's the one who opened the door for me and I quickly slide inside. Kaagad naman siyang umikot pabalik sa driver's seat at mabilis na pumasok.

"Damn, I'm so dead." narinig kong bulong niya habang pinapagpag ang sarili. Nagsalubong ang kilay kong nilingon siya. Para kasing iba yung impact ng sinabi niya eh.

"Excuse me?!" medyo irita kong pagkuha sa atensyon niya. Hindi naman ako nabigo dahil sa kaagad siyang lumingon sakin. Pero nginitian lang niya ako na mas lalong nagpainis sakin.

"No. I'm not referring to you." paliwanag niya sakin pero inirapan ko lang siya.

"Really, huh?" sarcastic na tanong ko sa kanya ng may maalala ako.

"Why are you here by the way?" panandalian niya akong sinulyapan bago pinausad ang kotse niya.

"I was just passing by." tumaas ang kilay ko.

"Actually, I was going straight to your house because Chiara called me to come and it happens that I saw you, stranded there so yeah." wala sa sariling napatango ako sa sinabi niya. Well, that's a good reason. Hindi na ako nagsalita pa at ganun din naman siya. I'm not planning to talk to him din naman dahil sa nilalamig na ako. May dress is wet under Lucas' jacket that he lent me.

Nang makarating na kami sa harap ng gate namin ay pinigilan ko siya ng akma siyang bababa.

"Ako na. You're already drench." pero umiling lang siya at lumabas. I was just watching him run towards the same gate and rang the bell and run back to his car again. Hindi ko mapigilang mapangiwi ng makitang basang-basa na talaga siya.

"Are you okay?" I know that it was the dumbest thing to ask pero yun lang talaga ang lumabas sa bibig ko. Mas lalo akong ngumiwi ng ngumiti siya sakin pero halatang nangangatal na rin siya sa lamig.