SEN BENİMSİN

11.Bölüm

Birden gözlerimi açtım. Yattığım yerde doğruldum. Rüya mı görmüştüm? Ama o kadar gerçekçiydi ki..Doğrulmaya çalıştım ama başaramadım. Her yerim ağrıyordu. Bulunduğum odaya göz gezdirdim. Ufak bir dolap ve yataktan başka bir şey yoktu burada. Zorlukla ayağa kalktım. Kapıyı açıp odadan çıktım.

Diğer odanın aksine şuan bulunduğum oda daha ferah ve büyüktü. Tahminimce burası salon olarak kullanılıyordu.

" Günaydın, uyandın sonunda."

Arkamı döndüm. Karşımda bir adam duruyordu. " Seni bir hafta önce buldum. Epey kötü yaralanmıştın ama iyisin biraz daha. "

" Aras? O nerede? " Adam cevap vermedi. Öylece bana bakıyordu.

" Otur şöyle. " Gösterdiği koltuğa oturdum. O da karşımdaki tekli koltuğa oturdu.

" Nişanlımla kaza yaptık. Sadece bunu hatırlıyorum ben. " Gözyaşlarım yanaklarımdan akmak için hazırda bekliyordu.

" Seni bulduğum yerde başka kimse yoktu. Herhangi bir araç da yoktu. Burada istediğin kadar kalabilirsin. Bu arada ben Serhan."

" Teşekkür ederim. Çisem benim adım. Ben iyiyim , lütfen beni jandarmaya götür."

Serhan biraz durakladıktan sonra bana baktı. " Ben haber verdim, bir şey olursa arayacaklar. "

***

Serhan'ın evi şehirden çok uzakta bir yerdeydi. Çevresi geniş ağaçlarla kaplıydı. Korkutucu bir manzarası vardı.

" Karnını doyur, sakın dışarı çıkma. Bu saatlerde burası çok ıssız ve tehlikeli olur. Ben kapıyı üzerine kilitleyeceğim. Gece geç gelirim. "

Kafa sallayıp hazırladığı sofraya oturdum. O kadar açtım ki hepsini yiyebilirdim. Aras ne yapıyordu acaba, onu çok merak ediyordum.

**

Aras-

Hastaneden çıkalı iki gün olmuştu. İyiydim ama bir yanım eksikti. Sevdiğim kadın yoktu. Öldü mü kaldı mı bilmiyordum. Bilmemek beni öldürüyordu.

" Civardaki tüm evlere baktık. Kimse bilmiyor Aras Bey. Üzülerek söylemeliyim ki her ihtimali değerlendirmeliyiz. Ölmüş olabilir."

Başımı ellerimin arasına aldım. Onu dinlemeliydim. Timur piçinin sözüyle hareket etmemeliydim. Kazadan sonra nasılsın diye sormamıştı bile piç. Onun yüzünden  sevdiğim  kadın kaybolmuştu. Beni zorlamasaydı  bunlar olmayacaktı.

" Onu bulun memur bey. O benim yaşama sebebim, tek doğrum."

Karakoldan çıktıktan sonra eve gitmiştim. Çisem'in ailesi de perişandı, beni suçluyorlardı. Haklılardı tabi.

***

Çisem-

Aradan bir kaç hafta geçmişti. Hâlâ bir haber yoktu. Yataktan kalkmış Serhan'ın yanına gidiyordum. O sırada duyduğum sesle durdum.

" Ben salak mıyım? Jandarmaya haber versem anında nişanlısının haberi olur. Sonra da gelip alır. Evet kardeşim aşık oldum. Neyse, uyanmak üzeredir bir şeyler hazırlayayım."

Ses kesildiğinde geri geri tekrar odaya girdim. Bu adam beni burada tutmak için yalan söylüyordu. Yatakta oturup ne yapacağımı düşünmeye başladım ama aklıma bir şey gelmiyordu.

" Çisem, neyin var?"

İrkilerek ona baktım. " Biraz karnım ağrıyor. Şey, beni hastaneye götürebilir misin? " Yüzüme uzunca baktı.

" Burada doktor yok. " Ayağa kalktım.

" Neden jandarmaya haber vermedin? Tüm konuştuklarını duydum. Buradan gidiyorum."

Yanından geçecekken kolumdan tuttu. " Ben izin vermeden bir yere gidemezsin. Zaten izin vermem. Nişanlına gelirsek yaşıyor merak etme. Bunu bil yeter."

Beni yatağa doğru itip odadan çıktıktan sonra kapıyı kilitledi.

" Aç kapıyı seni ruh hastası!! "

Açmadı. Arada bir gelip kontrol ediyordu. Aras'ın  yaşadığını  söylemişti belki  de yalan söylüyordu. Ama ona inanmak  istiyordum. Kim bilir ailem  ne haldedir. Aras'ı  suçluyorlardır  kesin. Üstüne gidiyorlardır.

" Beni bulacaksın  biliyorum. Yine kollarında  olacağım  yine beraber olacağız. Ne olur çabuk gel sevgilim..."