İzmarit (+18)

Tanıtım

Eveeetttt!!!!
Yepyeni ve başka bir kurguyla geldim sizlere.
Umarım bizi kabullenir ve 'İzmarit' ailemize katılırsınız. Hepinize şimdiden teşekkür ediyorum.

'Siyah' isimli kitabıma da beklerim :)

İzmarit'e hazır mısınız?

••••••••••••••••••••••

Ben Duru...
Duru Demirhan.

Hayat adı verilen bu koca tiyatro sahnesinde tutunmaya çalışan ama o sahnede sadece figüranlık yapabilen bir kızım.

Yapılan hatalarda bedel ödeyen tarafım!

Bugün bu adamın yanındaki yapmadığım bir hatanın bedelini ödediğim yedinci günüm, ilk günkü korkum beni terk edeli çok oldu. Defalarca yediğim dayağa rağmen artık bu odada ondan kaçmaya çalışmıyordum, aksine gözlerimi açabildiğim kadar açıyor ve ona en sert bakışımı yolluyordum.

Tekli koltuktan kalkarak üzerime doğru yürümeye başladı. Az önce yediğim dayağın etkisi henüz geçmediği için hala duvar dibinde beni nasıl bıraktıysa öyle duruyordum.

Aceleci olmayan adımlarla başucuma geldiğinde tek dizinin üzerine çökerek yanıma eğildi ve tişörtümü sıyırarak karnımı açığa çıkarttı. Neredeyse her saat başı yaptığı şeyi tekrar yapacaktı. Kaçmayı beceremeyeceğimi bildiğim için öylece istediğini almasını beklemeye koyuldum.

İğrenç kahkahasını atarak konuşmaya başladı. "Aferin! Çabuk öğreniyorsun. Eskiden rahat durmuyordun." Elinin tersini karnımın üzerinde dolaştırmaya başladığında son gücümle elini ittim. Bu hareketimle deliye dönerken sigarasından son bir duman çekti ve karnımın sol tarafına bastırdı. Yine bağıracağım sanarak diğer eliyle ağzımı kapattı.

Bir haftadır alışık olduğum bu acı canımı yaksa da artık bağırmıyordum çünkü bağıracak gücü kendimde bulamıyordum.

Basılan sigaranın vücudumda sönen kaçıncı sigara olduğu hakkında en ufak bir fikrim yoktu. İlk günden beri bedenimin neredeyse her yerini bu izlerle doldurmuştu.

Sonunda sönen sigarayı karnımdan çekerek kenara attı. Ellerini saçlarımın arasına sokarak bir süre onlarla oynamayı sürdürdü. Ağzımdaki metalik tad yetmiyormuş gibi birde bana dokunmasıyla midem tamamen bulanmaya başladı.

Ellerini saçlarımdan çektiği sırada tam rahat bir nefes alacakken kemerini çözmeye başladı, kafamı olumsuz anlamda sallarken tüm gücümle yerde geriye doğru sürünmeye başladım. "Yalvarırım... Yalvarırım yapma." Kemerini tamamen çözdükten sonra pantolonunu yavaş hareketlerle indirdi, bir haftadır boş olan midemden gelen acı tad boğazımı yırtıp geçercesine çıkmak istiyordu.

Gücümün son zerresini de tükettiğimde artık kaçacak yerim kalmadı, bütün çarelerim tükenmiş bir halde hayatımın kabusunu izliyordum.

Yüzünden akan terleri tek eliyle sildikten sonra iğrenç gülümsemesini yüzüne yerleştirdi ve konuşmaya başladı. "İzmarit... Sen İzmarit'sin! Benim İzmarit'im... Bunu sana asla unutturmayacağım Duru!"