Hopelessly Devoted (COMPLETED)

Chapter 22

Aubrey Maurelle

I was in deep pain when I finally open my eyes.

"Where am I?" asked one side of my head while I'm looking around, familiarizing my location. Sa tingin ko, nasa loob pa rin ako ng campus at hindi nila ako tinapon sa malayong lugar. Darkness embraced me. Meron akong nakikitang mini stage sa harap, mga lumang aircon sa magkabilang gilid ng silid, sira-sirang mga upuan at kupas na puting pintura sa dingding ng kinalalagyan kong silid. May naaaninag din akong maliit na litrato sa malayo. I wonder who they are.

Little did I know, I realized my awful situation... I'd been tied up in a white chair. My arms were also tied at the back of the chair and there's a handkerchief that has been wrapped also around my mouth just to shut me up in case that I might be scream all my energy out just to send other signals that I badly need their help.

My feet also were being tied at the lower part of the chair using a thick rope. Just great! I am really in danger!

I thought it was a nightmare, but I was wrong.

Tiningnan ko ang likurang bahagi at sinubukan kong pakawalan ang namamanhid kong mga kamay mula sa mahigpit na pagkakatali nito.

Come on!

Ginalaw-galaw ko ang mga kamay ko ngunit bigo ako sa aking plano.
Fudge!

How long I've been staying at this dirty room? Does anyone is already aware that I am lost and in great danger? Yverson, please help me!

My heart jumped nervously. Patuloy ang paglinga-linga ko sa paligid. I bet that they put me into a certain place wherein nobody could ever extend their helping hands for me.

How can I successfully leave this place with my condition being tied up? How?

Teardrops are escaping now in my worried eyes. I must do something!
Sa ngayon, mukhang sarili ko lang din ang makakatulong sa kalunos-lunos kong sitwasyon.

"Hmm! Hmm!" impit kong sigaw.
Nag-eecho ang boses ko dahil mag-isa lang ako sa nakakatakot at madilim na silid na ito. I saved all my energy just to scream as loud as I can but it's still useless. Walang makaka-intindi
at makaka-rinig sa'kin dahil nga may busal ang bibig ko.

Maya-maya'y bumukas ang pinto. Dinig na dinig ko ang paglangitngit nito.

Finally, someone heard me!

Nang pumasok ang mga ito ay agad din nilang isinara 'yon. Nakarinig ako ng papalapit na mga yabag. Marahil ay sila na 'yong makakatulong sa'kin para makalabas ako rito.

***

"Hmm, hmm hmm!" tanging nasabi ko. Hindi nila ako maiintindihan dahil may sagabal na panyo na naka-ipit sa bibig ko.

Lumapit sa'kin ang isang babae at nagpasyang tanggalin ang buhol
ng panyo mula sa buhok ko. Nang matanggal ito ay agad niya akong tinanong. "Ano 'yon?"

"Sabi ko, please tulungan n'yo ko makatakas dito!" pag-uulit ko pa sa kanila.

"Ah, sandali lang." tanging sagot ng isang babae sa'kin.

Tumango na lang ako bilang pagsang-ayon sa kanila. Lumakad sila palayo sa'kin at ilang sandali pa'y naiwan na naman akong mag-isa. Sa'n pa kaya sila pupunta? Bakit hindi pa nila ako kalagan dito? Hays!