Hopelessly Devoted (COMPLETED)

Chapter 25

 Aubrey Maurelle

Ilang araw din akong nagpagaling sa ospital. Nang bumalik na ang lakas ko ay nagpa-sundo na 'ko kay mommy sa ospital at nagpasyang sa bahay ko na lang itutuloy ang pagpapagaling ko.

Weeks passed and I managed going back to school. Biyernes ngayon at katatapos lang ng aming afternoon classes sa ilan naming mga asignatura. Lahat ay naghahanda na sa pag-uwi.

***

"Aubrey, tulungan na kita." Kasalukuyan ko kasing inilalagay sa loob ng shoulder bag ko ang mga notebook, papel maging ang ballpen na ginamit ko para sa maghapon naming klase. Kahit nagpapa-alam pa lang si Yverson ay tinutulungan na agad ako nitong ayusin at ilagay ang ibang notebook na naiwan ko sa arm chair.

"Hindi na, I can handle this. Salamat Yverson." naka-ngiting pagtanggi ko sa makulit na lalaking kaharap ko sabay pigil sa braso niya.

"Tayo na lang dalawa, tayo na lang magsama!" parang hibang na pagkanta sa'min ni Ced, isa sa mga kaklase ko. Di-fold na payong pa ang ginawa nitong mic bilang kaniyang props. Napa-ngiwi ako dahil sa narinig ko habang pumapalakpak naman ngayon sa labis na tuwa ang tenga ni Yverson. Siguradong feel na feel niya ito.

Tilian at panunukso sa'ming dalawa ang nangibabaw ngayon sa apat
na sulok ng aming silid-aralan.

"Mga baliw!" natatawa kong komento sa kanila.

What's new with this, anyway?

"This guy's inlove with you, mare!"  pakiki-sali pa sa kantsawan ng isang kamag-aral kong babae sabay sayaw at turo pa kay Yverson.

Ako na naman ang nakita n'yo, hays!

"Che!" naiiling na naisatinig ko na lang. Matapos magligpit ay binitbit ko na lang sa kanang braso ko ang ilang mga libro.

"Let's go?" baling ko kay Yverson habang tinatanguan ko ito. I walked outside, leaving him behind. Tumakbo ito palapit sa'kin at maya-maya'y sinabayan na niya akong maglakad sa labas.

***

"Kamusta na pakiramdam mo, Aubrey? Magaling ka na ba talaga?" muling pangungulit nito sa kalagayan ko. Medyo nagiging oa na siya sa pag-aalala. Besides, I've been resting for a week.

We're sitting inside his car and I'm on his right side, beside the driver's seat. Nagpupumilit kasi siyang i-hatid ako pauwi kahit hindi naman na kailangan at kahit pa sanay naman akong magcommute.

"Oo naman! I feel great." I cheerfully said.

"It's good to hear that." manaka-naka pa itong tumango. Naka-sandal ngayon ang kaliwang braso niya sa kaliwang bahagi ng kaniyang bukas na windshield habang naka-patong ang kamay nito sa manibela. "Pero... ayaw mo ba talagang kasuhan 'yong mga taong nagpahirap sa'yo last time?"

"Yverson... 'di ba sinabi ko na sa'yo na, ayoko na ng gulo!"

"Pero---" Agad kong pinutol ang sasabihin ni Yverson sa'kin. Ayoko nang makipagtalo pa. "Wala nang pero, pero. Just forget about it, end of arguments."

Pagkatapos nito'y saglit na katahimikan ang nangibabaw sa loob ng kaniyang sasakyan.

"Aubrey?" muling pagtawag niya sa ngalan ko.

"Hmm..." tipid kong sagot.

"Napag-isipan mo na ba 'yong sinabi ko sa'yo?"

"About what?" Maang-maangan ko pa. Alam ko naman na tungkol pa rin 'yon sa pag-amin niya sa'kin last time.

"About sa ano... 'yong ano." tila bumubuhol pa ang dila nito dahil sa pagkataranta at matinding kaba niya sa dibdib.

"Ano nga Yverson?" pangungulit ko pa sa kaniya. Bahagya ko pang tinapik ang kanang balikat nito. Ayaw naman niya kasi ngayong humarap sa'kin. At ngayon ka pa talaga nahiya sa'kin, huh!

"Okay..." he gave up and starts confessing something at my face again. "'Yong tungkol sa nararamdaman ko sa'yo. Can I start... courting on you?"

***

"My Aubrey?" He's back with his pissed yet nauseous endearment towards me.

"O?" tipid ko pang turan dito.

"Nakikinig ka ba?" Ibinaba niya ang kaniyang kaliwang braso at saka humilis pa-kanan para maka-harap at maka-usap ako nito ng maayos.

"Ahuh!" I just lowered my voice. Pinaglalaruan ko ang mga kamay ko. I laid my attention on it.

"I'm waiting for your response." And he's the one who's bugging me now.

Wait Yverson, I'm still thinking about it!

"Uhmm, Yverson..." muling pagtawag ko sa kaniya at kapagdaka'y binaling ko rin ang tingin ko sa kaniyang harap.

"O ano 'yon?" maagap na tugon niya naman.

"I have something... to tell you kasi..." panimula ko. Hinawi ko pa sa bandang likod ang aking buhok at napa-sandal ako sa kina-uupuan ko ngayon.

"And?" dugtong naman niya sa sasabihin ko.

Hays, pa'no ba 'to?

"I've been thinking this for few weeks, and... I'm certain now." makahulugan kong saad kay Yverson. I can't manage to stare at him now and I don't why.

"Go on, spill it out. Ano ba 'yon, Aubrey?"

"Uhmm... about what you're asking for. For letting me know if I'll agree if you want to court on me. I think..." Why I'm so damn nervous? My forehead is sweating and I wiped it off immediately using my handkerchief at my right hand. It's even cold in his car. "I'm fine with it." Finally, right words came out from my mouth and I gave him my serious glare.

"Talaga? So ibig sabihin, tayo na?" Nagniningning ngayon sa kagalakan ang kaniyang mga mata.

"Wait, wait... Are you out of your mind Yverson? I said that It's fine if you'd like to court on me and there's nothing to called 'us' yet unless that I say yes on you and by that, we're officially together! Just prove yourself first, okay? And... Let me clarify things on you... we're still on getting to know process and we're unofficial. Do you get it? Gosh!"

"Sorry naman, natuwa lang naman ako. Thank you Aubrey, thank you!" he cheerfully exclaimed and wrapped me around his loving arms. I do really feel his warm love for me. He faced me again and even combs my hair using his fingertips.

"Aalagaan kita, pangako. Salamat at hinayaan mo na rin ako na mahalin ka, my Aubrey!" Pinakatitigan din ako nito.

I gave him my bright smile and embraced him back. It's not that
too hard to give him love that he deserves. He is ever-willing to do everything for me, for his most efforts that he could possibly can.

"Yverson, let's try work this out... together!" I'm still in his arms and I rest my chin on his right shoulder. My mind pause for a while just to think about something.

I know that at the bottom of my heart, it's screaming for another name but... my mind shouts that... this is the right thing yet least that I can do for now. My sacrifices are for everyone's peace of mind. I started to like Austin but... we're better off this way.

---

Delightful_Harmony