Hopelessly Devoted (COMPLETED)

Chapter 29

Aubrey Maurelle

"I hate him! I really hate him, Yverson!" bulyaw ko sa lalaking kaharap ko ngayon. Lunch time kasi namin ngayon at ni hindi ko pa nagagalaw ang pagkaing binili ko buhat pa sa canteen. Tila umuusok ang ilong ko sa sobrang galit na nararamdaman ko. "Lahat talaga ng mga lalaki, sinungaling!"

Gamit ang tinidor na hawak ng kaliwang kamay ko ay marahas ko itong tinusok sa gitna ng ulam kong karne. Tumalon ang puti kong pinggan maging ang pinggan ng kasama ko. Napapitlag si Yverson sa kaniyang upuan dahil sa pagkabigla sa mga ikinikilos ko.

"Sandali Aubrey, dahan-dahan ka naman sa pagsasalita. Lalaki kaya 'tong pinagsusumbungan mo." pagtatangol naman niya sa kaniyang mga ka-uri.

"I don't care! Totoo naman 'di ba?" pagdadahilan ko pa. My eyebrows raised again.

"Aubrey naman..." pagpapahinuhod pa ni Yverson sa nagwawala kong kalooban.

"Fine! Sige, some of the boys na lang, hindi na lahat." pilit kong nasabi.

"'Yan, mas ayos." pagsang-ayon pa
ni Yverson sa mga tinuran ko. "Ang mabuti pa, 'wag mong tortur-in
ang ulam mo at kumain ka na lang
d'yan. Tingnan mo tapos na 'ko samantalang wala pang ka-bawas-bawas 'yang sa'yo!" Ngayon naman ay parang sinsermunan na niya ako.

"Whatever!" Kahit walang gana'y
pilit ko na lang inuubos ang pagkain ko. Matapos kumain ay pinakatitigan niya lang ako.

"Ano, may problema ka rin ba Yverson?" nagtataka kong tanong
sa kaniya. Maya-maya'y nakapangalumbaba na ako sa
harap niya.

"W-wala. Naisip ko lang Aubrey na..." seryoso nitong saad. He even lowered his head and his toned got serious this time. "...sana ako na lang 'yong pinili mo kasi, hinding-hindi kita pa-iiyakin katulad ng ginawa niya sa'yo."

"Yverson..."
I've been so insensitive!
I feel so guilty for the fact that I
can't love him back the way that
he wanted, too. I just groaned.

"Hanggang friendship lang talaga ang kaya kong ibigay sa'yo... kaya sana naman, maintindihan mo."
Nahihiya tuloy ako sa kaniya!

"Ano ka ba, nagbibiro lang ako!" Muli naman itong humalakhak sa harap ko. And I know that it's a fake one. Para lang gumaan ang pakiramdam ko at 'di ko na rin 'yon problemahin pa.

"Sigurado ka bang okay ka lang?"
 I even tapped his right shoulder.

"Oo naman Aubrey! Ako pa!" pagmamalaki pa ni Yverson sa harap ko. Nagpahinga lang kami saglit sa canteen, nagpababa ng aming mga kinain. Bago magring ang bell ay nagpasya na kaming dalawa na bumalik sa aming silid.

***

After class, I decided to go home early. I saunter along the hallway all alone and peacefully. Mabagal ang bawat pag-hakbang ko, nakatulala at tila lumilipad ngayon ang isip ko sa kawalan. Pero bigla na lang...

"Aubrey! Aubrey!" sigaw ng isang tao sa ngalan ko. When I looked behind, I saw one person who had pissed me this much... it's Austin! The nerve!
At talagang nagpakita ka pa ngayon sa'kin. Talaga naman!

Pigil ang galit ko'y mas binilisan ko ang paglalakad ko para hindi niya ako maabutan.

"Aubrey, sandali!" muli pa niyang pagtawag sa'kin. Pa'no ko ba lulusutan ang ungas na 'to? Hays!

Nang makarating ako malapit sa gate ay may mga kamay na bigla na lang pumigil sa kaliwang braso ko. I hardly groaned and managed to fake my smile before facing this annoying guy behind me.

"Oh Austin? Bakit?" Tila kunwari
ay nagulat ako sa kaniyang presensya. Pilit akong ngumiti
sa harapan niya.

"Pwede ba tayong mag-usap?" maamo nitong tanong sa'kin. Bakit pa? Para magpaliwanag ka sa kalokohan at kasinungalingan mo? Save your liar words into other girls... Sila mauuto mo pero ako...Never!

"Okay." namutawi na lang sa labi ko. Bumalik kami sa loob ng campus at patuloy na naglalakad patungo sa auditorium.

---

Delightful_Harmony