"Tuğçe sen buradasın!" dedi Selin. Gözleri kıpkırmızıydı. Etrafına bakındı.
Bu kesinlikle rüya olamazdı. Şizofren hastalığı hayatta olamazdı. O, bu hastalığı yıllar önce atlatmıştı veya atlattığını sanıyordu.
Ayağa kalktı ve ölü arkadaşına doğru yürüdü.
"Sen yine beni kandırıyorsun! Sen benimle hep oynadın! Hep kullandın beni! Belki de hiç arkadaş olmamalıydık!" yürümeye devam etti. O yürüdükçe Tuğçe geri adım atıyordu.
"Ben seni kullanmadım! Sen benim en sevdiğim arkadaşımdın!"
"Yalan söyleme! Sen hiç kimseyi sevmezsin! Sadece kendini düşünürsün!" dedi Selin yürümeye devam ediyordu.
"Hayır." artık yolun sonuna gelmişti. Arkasında balkon vardı. Eğer bir adım daha geriye atarsa düşerdi.
"Senin yüzünden herkes bana katil diyorlar! Anlıyor musun? Ben katil değilim! DEĞİLİM!"
"Eğer bir adım daha atarsan katil olacaksın. Yapma!"
Selin gözlerini kocaman açtı. Gerçekten katil olacaktı. Bir adım daha giderse Tuğçe düşüp ölecekti.
"Neden?" dedi Selin yere düştü ve bir daha sordu. "Neden ölmedin?"
Tuğçe'nin gözünden bir damla yaş geldi. "Ölmemi mi istiyorsun?"
"Evet!" dedi Selin bağırarak. "Sen olmasaydın bizim başımıza bu belalar gelmeyecekti!"
Tuğçe sinirlenmişti. Çok fazla nefes alıp veriyordu. Yere düşmüş Selin'i kaldırdı ve duvara doğru itti boğazını sıktı. "Sen beni öldüremezsin!"
Selin sinirliydi. Tuğçe'yi tanıyordu ve bu Tuğçe'ydi. Hırs, intikam, küstah, bencil...
O kadar sinirlendi ki. Bir hamle yapıp 2 saniye önce kendinin yapıştığı duvara Tuğçe'yi yapıştırdı. Roller değişmişti artık Selin, Tuğçe'nin boğazını sıkıyordu.
"Öldürürüm!" Tuğçe kendini kurtarmaya çalışıyordu fakat başaramadı. Tuğçe boğulmuştu artık.
Selin'in gözleri açıldı. Oh bu bir rüyaymış derken buldu kendini. Her ne kadar Tuğçe onu sinirlendirse de o katil olamazdı. Uyanır uyanmaz telefonu titredi.
Belki de bu bir rüya değildi!
-A
--
Sabah olmuştu. Günün ilk ışıkları Nazar'ın penceresine vurmuştu. Gözlerini açtı ve karşısında ablasını görünce kafasını yere doğru eğdi. Onunla konuşmak dahi istemiyordu.
"Aras nerede?"
Aras; Nazar ve Mercan'ın erkek kardeşiydi. Kardeş olduğuna bakmayın Nazar'dan sadece bir yaş küçüktü. Onunda başında kim bilir kaç tane bela vardı.
"Antrenmandadır."
"Gittim yoktu."
Nazar yatağından kalktı."Sen git ben bulurum."
"Nerede bulmayı düşünüyorsun?"
"Nereye uğradığını çok iyi biliyorum."
"Nereye?"
"Bu ikimizin arasında!"
"Ben sizin ablanızım."
"Ablam olsaydın ona değil bana inanırdın. Sen benim hiçbir şeyim değilsin!"
Söylediği kişi Kerim'di. Kerim, Mercan'ın nişanlısı, Nazar'ın takıntılısıydı. Sırf Nazar'a yakın olmak için Mercan'la nişanlanmıştı.
