Vengeance Of Mine (Isla Del Fuego Series 1)

Kabanata 11

Home

"Promdi girl? Really, Van?" tawa ng babae na kausap ni Vandros.

Tumaas ang kilay ko sa kanyanv sinabi at tiningnan sya. Oo, probinsyana ako at ano naman meron don?

"Akala ko dika pumapatol sa mga ganyan. Is that the reason why you leaved spain, 3 years ago?" takhang tanong nya. "Cheap naman pala ng taste mo sa girls. Filipina pa talaga, worst, probinsyana pa talaga hahhaah" pag patuloy nya habang tumawa.

Yes, nakaya ko pa ang pagiging panglalait nya sakin pero diko na makaya nung kinekwesyon ang pagiging pilipino ko. Tumayo ako at hinarap ang babae na ito. Never mind my compliment, may atraso ito saakin. Kahit probinsya, may kaya rin gawin. I can also be a bitch, di lang halata sa mukha ko.

Naramdaman ko ang higpit na hawak ni Vandros saakin at tumayo na rin sa gilid ko.

"Makakaya ko pa ang pag sabi mo na cheap. Oo, cheap nga ako pero hindi ko ikinahihiya yung pagiging Pilipino ko. At proud ako doon, kahit may dungong bughaw ako. Ikaw? Mabango ka nga pero ang budhi mo, kasing lansa ng mabahong isda." diretso kung sabi at umupo na sa gabi ni Vandros.

Naramdaman ko ang titig ni Jona sakin. Nagising ko ato sya. At ibang pasahero ng private jet. Nag si datingan rin ang mga FA para awatin ang gulo.

"Ma'am, whats happening here?" tanong ng FA.

Hindi nilingon ni Sefana ang FA. Kaya si Vandros mismo ang sumagot.

"Shes causing commotion here, Ms. Can you lead her to her seat? Or pababain muna yan." sabi ni Vandros.

Siniko ko sya at hinila pababa.

Tinitigan ako ng mariin ng babae at sumunod sa FA. Nilingon ko ang pasahero at nakatingin ang mga mata nila saamin. Sumilay naman ang ngiti ni Jona na dahan dahan pinalakpak ang kamay. Tiningnan naman ako ni Vandros. Walang halong guilty sa mukha nya. Ginawa nya talaga iyon para sakin.

Pinasuot na saamin ang seat belt namin at naramdaman ko na gumalaw ang eroplano kaya napahawak ako bigla ni Vandros. Mahigpit iyon kaya hindi nya winala ang tingin saakin.

"Don't worry, im here." Sabi nya.

I feel safe. It feels like home. Yung di lang pamilya ang mauuwian mo pero may isang tao pa. Isang tao na ipaparamdam sayo na dika iiwan. Pero, takot parin ang sistema ko na baka palabas lang lahat ng ito. Baka isang araw, magising nalang si Vandros na di na nya ako mahal, o wala na syang ibang naramdaman kundi awa.

Kumurap ako at binitawan ang kamay nya. As much as I can, idedistansya ko ang sarili ko sa kanya lalo na habulin ito ng mga babae. Kahit siguro mga bakla.

"Ayaw mo matulog?" tanong nya sabay hawak sa kamay ko.

Ito nanaman yung mga kulisap na hindi mapapatay-patay. Iba talaga ang tama ko dito. Hindi ko naman 'to nararamdam kay Adams. Yung ka klase kung crush. Iba talaga epekto 'tong lalaki saakin.

Umiling lamang ako at ibinaling sa bintana ang atensyon ko. Gabi na at kita na ang mga bilyong bitwin sa kalangitan. Kasing rami ito ng mga kulisap pag bumanat o, hinawakan ako ni Vandros. Kita rin kung gano kalawak ang kapatagan sa ibaba. Kasing lawak ng takot ko kapag sumugal sa nga bagay na alam ko naman na walang kasiguraduan. Takot na baka pag inamin ko na may nararamdaman na ako. Baka iwan ako sa uli. Diko alam kung insecurities ba ito o takot talaga. Kasi alam ko naman na wala akung kalaban-laban pag dating sa ganito. Mayaman sila, mahirap ako. Kaya nya na buhayin sarili nya, samantalang ako, dependent parin ni mama. Marami na syang malalaking negosyo sa edad na ganyan. Samantalang ako, nag aaral pa lamang. At walang kasiguraduan na makaka graduate ba. Ang laki ng pagka iba namin, sa estado na buhay palang walang-wala na ako. Wala na akung laban. Sa agwat ng edad, wala rin. Kasi sa edad nya, pwedi na sya makahanap ng mapapangasawa nya. Samantalang ako, jowa pa ang hahanapin. Marami kaming pinagkaiba. Kaya kung kailangan ko pigilan ang sarili ko kung maari. Wag mag pa dalos-dalos sa mga desisyon na gagawin.