Angst

Hoofdstuk 24

Mijn mond valt open. Van alle mensen die ik dacht die er zouden zitten, zit hij er. Joshua. Jij denkt nu: Huh, Joshua? Bedoel je niet Thijs? Maar nee, het is Joshua. Meteen moet ik denken aan die keer...

Joshua staat dreigend voor me. Ik deins achteruit tot ik tegen de muur aan bots. Joshua komt nog dichterbij. Te dichtbij. Hij torent boven me uit. 'Wat wil je?' piep ik zacht. 'Dat laat ik je zo wel zien,' zegt Joshua zacht. Zijn stem bezorgt me zoals altijd kippenvel. 'Eerst moet ik nog iets doen.' Hij buigt zich naar voren en hij tuit overdreven zijn lippen. Walgend probeer ik onder zijn armen door te duiken maar Joshua houdt me tegen. Dan drukt hij zijn lippen op mijn lippen. Ik stribbel tegen, maar Joshua is te sterk. Ik voel zijn tong tegen mijn lippen. Ik begin bijna te huilen. Ik wil dit niet. Dan trekt Joshua zich -eindelijk- terug. Hij ziet mijn tranen en grijnst meteen. 'Vondt je het niet lekker?' zegt hij misselijk grijnzend. Ik schud mijn hoofd en veeg mijn mond af. 'Ik zal je nu laten zien wat ik wil,' zegt Joshua en hij pakt mijn arm in een ijzeren greep vast. Hij sleurt me mee uit de kamer en hij trekt een andere deur open. Daar zit een jongen van ongeveer 20 jaar die ik niet ken. Ik voel een raar gevoel in mijn buik, alsof mijn maag een salto maakt. 'Joshua,' zegt de jongen. 'Wat kom je doen?' Toen de jongen sprak, ging er nog zo'n salto door mijn buik. 'Thijs,' antwoordt Joshua, 'ik heb hier iemand voor je. Ik denk dat ze wel voor je kan werken, voor mij heeft ze geen nut meer.' De jongen, die dus Thijs heet, kijkt me aandachtig aan. Zijn ogen lijken door me heen te gaan en ik word zo rood als een tomaat. De jongen glimlacht me toe en ik glimlach verlegen terug. Joshua kijkt me onderzoekend aan. Hij pakt mijn arm weer vast en trekt me weer uit de kamer.

Nu weet je dus een beetje wie Joshua is. Ik keer weer terug naar het heden, waar Joshua me met zijn irritante doorzoekende blik aan kijkt. 'Wat doe jij hier?' roep ik. 'Ik heb je nodig,' zegt hij. 'O,' zeg ik. 'En denk je dat ik je ga helpen?' Joshua kijkt me aan. 'Ja,' zegt Joshua. 'En als je dat niet wilt, kan ik je heel snel op andere gedachten brengen.' Ik kijk hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. 'Ik ben niet bang voor je, hoor,' zeg ik kattig. Joshua grijnst weer. 'Fijn om te horen,' zegt hij sarcastisch. Hij staat op uit zijn stoel en gaat voor me staan. Jezus, hij is nog langer geworden. Ik leg mijn hoofd in mijn nek om hem recht aan te kijken. 'Wat wil je?' vraag ik. Joshua rolt met zijn ogen. 'Je bent nog steeds hetzelfde,' zegt hij. 'Nog steeds zo nieuwsgierig, nog steeds zo direct.' 'Moet ik veranderd zijn dan?' onderbreek ik hem. 'En je onderbreekt me nog steeds,' eindigt Joshua droog zijn zin. Ik vind het jammer genoeg niet grappig en ik kijk hem geïrriteerd aan. Joshua kijkt net zo terug. 'Vertel me nu maar wat je wilt,' zeg ik ongeduldig. 'Oké, oké. Rustig. Ik zal het je allemaal vertellen,' zegt Joshua. Hij begint zijn verhaal. Na een minuutje is hij klaar met vertellen en mijn mond valt open. Nee... niet alweer!

Heeeeeeyyyy
Vinden jullie het boek nog steeds leuk?:)
Ik vind het zelf nog wel leuk dus ik ga gwn doorr. Het is vakantiee!! Dus waarschijnlijk kan ik nu meer updaten!
Blijf voten en commenten!
X