Angst

Epiloog

Glimlachend kijk ik toe hoe mijn twee kinderen met elkaar spelen. Na een tijdje schrik ik op als ik twee armen om mijn middel voel. Ik kijk op en zie dat het Thomas is. Ik kijk in zijn prachtige ogen en ik buig me voorover om Thomas een kus te geven. Ik druk mijn lippen op de zijne, en meteen voel ik de vlinders in mijn buik weer heftig heen en weer dansen. Ik onderbreek de kus en glimlach breed. Thomas glimlacht ook, en hij neemt me eventjes in zijn armen. Omarmd lopen naar onze kinderen toe. Als ik zie hoe gelukkig en blij ze zijn krullen mijn lippen om in een brede glimlach. Ze weten niet van Thijs, en ze weten ook niet wat ik allemaal mee heb gemaakt. Of ik het ga vertellen? Ik weet het niet. Ooit, als ze oud en volwassen genoeg zijn zal ik ze het misschien vertellen, maar nu is het onnodig. We zijn gelukkig met z'n vieren, en daar draait het om. We zijn al jaren niet meer lastig gevallen, en Ramon is nu een goede vriend van ons. Geluiden dringen mijn oren binnen en ik schrik op uit mijn gedachten. Ik loop naar mijn kinderen toe en neem ze in mijn oren. 'Mama!' kraait Roos en ze slaat haar armpjes om me heen. Ik laat ze los en ze kijken me blij aan. 'Ga je helpen met mijn zandkasteel?' vraagt Jack blij. Ik kijk hem glimlachend aan en knik van ja. Thomas gaat naast me staan en ik draai me naar hem toe. 'Alles is goed,' zeg ik zacht. Hij kijkt me even vragend aan, maar daarna beseft hij waar ik het over heb, en hij knikt. 'Alles is goed,' herhaalt hij. Hij glimlacht, en dan lopen we naar Jack en Roos.

--------------------------------

O god, dit was het dan.
Het boek is af:(
Ik heb alweer een paar ideeën voor een nieuw boek, dus jullie zullen snel weer van me horen:)
Vote/comment/follow?
X