A Yellow Flower with A Red Tip #Mus-alomlynAward20

AYFWART: CHAPTER 2

A/N: It really takes a while to made this chapter since I revised the thoughts and POV's since someone told me that the AYFWART story is very confusing because of Switching of multiple POV's.

Enjoy reading! ✨

M R. P E R E Z

Worried ✨

The negative memories come with a cost, as addictive as they feel, once lessons are learnt there is nothing in them of value. The smell of disinfectant awakened memories long forgotten, echos of those long ago hospital visits Catherine in my mind.

It's been a long time since that incident happen pero hanggang ngayon naalala ko pa rin ang bawat detalye sa pangyayaring iyon. Pilit ko mang sabihin sa sarili ko na kakalimutan na kita at hindi ko kasalanan ang mga nangyari, pero heto ako nakatulala sa kawalan na parang gustong kalimutan ang mga nangyari sa nakaraan. Hindi ko namalayan na naubos na pala ang petsa sa kalendaryo at kung pagsasamahin, maraming kalendaryo na pala ang nalalampasan ko.

"Hon, ayos ka lang ba? Napapansin ko kasing lagi ka na lang nakatulala riyan?" rinig ko mula sa aking likuran.

"Hon, alam mo naman kung bakit ako nagkaka ganito hindi ba?"

"Hon, diba na pag-usapan na natin ito? Don't blame yourself about that incident, tapos na ang nangyari. Nangyari na kaya 'wag mo nang alalahanin pa."

"I can't every single night, simula no'ng nakauwi ako. Hindi ako tinititigilan ng konsensiya ko. Feeling ko kasalanan ko ang lahat kaya nararapat ko itong pagdusahan," maluha-luhang kong pahayag sa asawa.

"Hon, kahit wala ako nang mga panahon na iyon. Alam kong wala kang kasalanan at aksidente talaga ang lahat," wika nito sa akin sabay tingin sa mga mata ko na parang nangungusap.

"Where's Cindy? Nakausap mo ba? Nasaan na siya?" halos sunod-sunod kong tanong dahil sa labis na pag-aalala.

"Tulog pa siya, hon. Kaya hayaan na muna natin. Grabe 'no? Ilang taon na rin pala ang nakalipas simula nang iwan natin kung ano talaga tayo," wika nito sabay upo katabi niya.

The garden gave us sanctuary and so we made sure to plant the kind of flora that did the same for mother nature. In this garden we guard the den of nature, for here we plant our dreams in such nurturing safety.

"Oo nga, halos ilang taon na rin ang nangyari pero parang sariwa pa rin sa akin ang lahat," wika ko habang nakatitig sa kawalan.

Lagi na lang kasi akong ganito? Sa bawat araw gusto kong mapag-isa lalo na't naalala ko pa rin si Cath pero hindi ko na iyon p'wede ipahalata sapagkat baka si Cindy ay maghinala.

"Sige na, hon. Kain na tayo ng umagahan para magkalaman na 'yang tiyan mo na kanina pa natunog," nakangiti niyang wika sabay hila sa akin paalis ng duyan na aming inuupuan.

Pagkahila nito ay agad ako nitong inalakayan pa punta sa aming kusina. Yes, until now hindi pa rin maayos ang isang binti ko simula nang aksidente na iyon. Pero atleast hindi naman ako lumpo dahil may kaibigan ako sa States na gumawa ng artificial leg ko pero hindi pa rin ako sanay, eh. Masyadong nakakapanibago.

Tables laden with delicacies line the walls. Everything you can think of, and things you have never dreamed of, lie in wait. Whole roasted cows and pigs and goats still turning on spits. Huge platters of fowl stuffed with savoury fruit and nuts. Ocean creatures drizzled in sauces or begging to be dipped in spicy concoctions. Countless cheeses, breads, vegetables, sweets, waterfalls of wine, and streams of spirits that flicker with flames.