A Yellow Flower with A Red Tip #Mus-alomlynAward20

AYFWART: CHAPTER 4

C I N D Y

Weird✨

By the time I got home, night had fallen and enveloped the city in a blanket of darkness. I scurried down the path towards our house, my shoes slapping against the stone steps that led to our front door.

I try to hide, quaking and sweating with fear as the Nazi boots creaked the floor boards over head.

Fallen leaves littered the walkway, bathing it in dark red and orange, and she stepped on them with a satisfying crunch. The porch light was on, and the familiar yellow glow made the house feel warm and inviting. A brand new flower pot to the right of the door was filled with pink and yellow chrysanthemums.

The metal of the doorknob was cool against my palm and she twisted it with ease, entering the well-lit living room.

While twisting the doorknob, mas lalong lumakas ang tensyon o takot na aking nararamdaman. I couldn't breath, it felt as if someone was choking me, figuratively. My heart was racing and all I wanted to do was curl up into a ball and wait for someone to save me in this weird situation. But no one would, no one was there. A choked cry for help forced itself up in my throat, and I felt a drop run down to my cheek. It seemed as if this was the end of the road for me. Pero nagawa ko pa ring makapasok sa kanilang maliit na tahanan.

Maliit lamang ang aking hakbang upang hindi marinig ng magulang pero kahit anong pang pagtatago ang gawin ko ay nakita ko ang aking mga magulang na nakaupo sa sofa habang busy na busy sa kakatext sa telepono at ang kaniyang ama naman ay tila parang may tinatawagan.

Pinagmamasdan ko lamang sila hanggang sa hindi kalaunan ay napansin din ako ng aking ina na parang may nakamasid rito kaya agad itong lumingon sa aking puwesto at agad siyang niyakap.

"Anak, saan ka ba ng galing kanina pa kami hanap ng hanap sayo kulang na nga lang itong tatay mo ay tumawag ng pulis para hanapin ka, eh. Saan ka ba nagsususuot? Bakit hindi ka nagpaalam sa amin?" sunod-sunod na tanong nito na halata ang pag-aalala sa bawat bigkas ng salita.

"Mama at papa, I'm really sorry po kung hindi ko sinabi at hindi po ako nagpaalam na pupunta po kami ni Trisha sa Manila para mag enroll sa Stanford. Gusto ko lang naman po kasing mag-aral para po sa kinabukasan natin," wika ko na parang naluluha na sa mga pangyayari.

In tears the inner angel pleads for forgiveness and there, in that moment, is a chance to reach in and give the kind of nurture that changes lives forever.

"Anak naman, eh! Alam naman namin ng papa mo na gusto mong mag-aral susuportahan ka naman namin, eh. Basta't magsabi ka lang. Mahirap kasi yung ganito naghahagilap kami sa akala namin may nangyari ng hindi maganda sayo. Nag-aalala lang kami sa 'yo anak sana maintindihan mo," naluluha na ring wika ng kaniyang butihing ina.

"Anak, tama ang mommy mo. Pasensiya na kung hindi ka namin kayang payagan diyan sa gusto mo na mag aral sa Manila sa ka dahilanang sobrang delikado roon pero mukhang huli na nakapag-enroll ka na't lahat-lahat. Alam mo anak pasensiya talaga, ha! Na hindi ko iniintindi na may pangarap ka pala kasi lagi na lang kapakanan mo ang iniisip namin. Sige na at mag-empake ka na dahil lilipat na tayo ng Manila bukas na bukas agad. This time ikaw at ang pag aaral mo sa manila ang iisipin natin," wika ng kaniyang ama na labis niyang ikinatuwa.

"Sana tama ang naging desisyon ko, sana," medyo mahina ngunit malinaw sa kaniya ang sinabi ng kaniyang ama.

Bigla tuloy siyang naguluhan sa winika nito? Nagsisisi ba ito na pumayag o may iba pang dahilan ang mga salitang kaniyang binitawan?

Akin munang isinantabi ang kaguluhan na nararamdaman at hindi ko maiwasan na mapaiyak sa lahat ng sinasabi nila. Alam ko naman na may pagkukulang din ako bilang kanilang anak pero ngayon dahil nagkaayos na kaming lahat ay nakakagaan ng sobra sa kalooban. At niyakap ko silang dalawa at sinabing, "Mama, papa sorry rin po, ha! Kung naging pasaway akong anak sa inyo. Hayaan nyo mama at papa kapag nakapag-graduate ako at naging Engineer kayo naman ang iisipin ko at aalagaan ko ng sobra! Katulad ng pag-aalaga n'yo sa akin simula ng ako'y ma-ospital."