A Yellow Flower with A Red Tip #Mus-alomlynAward20

AYFWART: CHAPTER 6

C I N D Y

Journey✨

Now that they were heading to the Land of Pearl of the Orient, also known as Manila. Narito siya sa bahaging likuran ng isang magarang sasakyan na sa kaniyang tansya ay aabot ng billion ang gastos upang makabili ng ganito. Siya'y hindi mapakali at nahiga muna pansamantala dahil gusto niyang umidlip muna dahil malayo pa naman ang biyahe pero ang masama nga lang ay hindi siya  nakakaramdam nang antok. Kaya marahan niyang pinindot ang button malapit sa aking tagiliran. Ang totoo ay hindi niya alam ang ginagawa nito o ano ang kayang gawin nito kaya laking gulat niya ng biglang nawala ang bubong ng sasakyan.

The car hugged the black tarmac, bright headlamps illuminating the onward Road. Fresh air flowed into the car bringing the freshness of the country air to our senses. Through the windows of the car came a verdant panorama to expand the heart and soul.

On the way to manila is really heart whelming for her since before they reached the city, nature was her cocoon before her birth and wings beneath her wings ever after. Nature clothes both land and soul - for she is home, hearth and sustenance for all of creation's kin. It's not that she like nature, it's that she's in love with it. She love the mountains, the snow, the trees and the animals. To imagine this world destroyed is to leave my soul without breath.

"Mukhang siyang-siya ka sa hanging at mga punong iyong nakikita baby, ah!" natutuwang wika ni Mama.

"Opo naman, mommy! Alam n'yo naman po na kung gaano ko kamahal ang kapaligiran kaya ako'y labis na nalulungkot ng mabisita ang Manila," nalulungkot nitong wika.

"Don't be, baby. Tsaka baby starting today stop calling me Mama. From now on start calling me Mommy? Understood?" seryosong wika ng kaniyang ina sa akin.

"Opo, mommy," nag-aalalalangang wika ko. Bakit biglang gugustuhin ni Mama este Mommy na tinatawag na gano'n? Paano kung tanungin ko na lang kaya sila Mommy at Daddy? Question and answer portion while driving kung baga.

"Mommy, Daddy?" pagtatawag ko sa kanilang atensyon.

"Yes, baby?" may halong pang-aasar sa boses nito na akin namang isinantabi na lamang.

"Mommy, may tanong po ako?" medyo kinakabahan kong wika.

"Ano yun, baby?" wika ni Mommy na ngayon ay mas in-emphasize ang salitang baby.

Pilit pa rin nila akong inaasar dahil alam nila na ayaw kong tinatawag na baby marahil kasi ay dalaga na ako at nakakahiya naman na sa harap ng maraming tao ay tawagin din akong gano'n ng ina ko. Kahit naman ayaw kong tawagin na gano'n ay hinahayaan ko na lang sila Mommy kasi baka mauwi na naman ito sa pagtatampo niya sa akin. I'm not born into a culture that ignores the evolved needs of babies for love and proximity to those who love them most and then acts as if the sullen child is a mystery or oddity.

Tsk! Immaturity . . .

"Oh, baby! Lagi ka na lang natutulala, may balak ka bang itanong sa akin o sa amin ng Daddy mo?" rinig kong wika nito.

Mukhang nakahalata na si Mama este Mommy sa iniisip ko. Gano'n ba talaga ang mga magulang? Parang natutulala lang o hindi lang bigla nagsalita ay alam na nila ang iniisip nito?

"Ma—Mommy saan po tayo titira kung sa wala naman po tayong kilala o kamag-anak dito?" interesado kong tanong marahil kasi'y ako'y nagkakamali lamang ngunit ako'y may tiwala sa aking naaalala.

"Sa bahay natin dati," agad na wika ni Mommy na tila ba ay hindi inisip ang aking tanong at kusa na lang itong sinagot.

Ilang segundo ang lumipas ay parang biglang nagbago ang itsura ng aking ina na parang nagsisisi na ang mga salita na kaniyang binitawan kanina sa akin.