ALACALI AŞK (Wattys 2019)

Bölüm 17 (Yüzleşme)

Merhaba arkadaşlar...

Bayram dolayısıyla kesit yayınlamıştım. Yeni bölümü yazıp hemen paylaşıyorum. 

Umarım beğenirsiniz hatalarım varsa aff ola.

Keyifli okumalar....

***********************************

Mutluluğu herşeyden bulabiliriz değil mi? Kimi zaman istediğimiz bir şeyde kimi zaman iki tanıdık yüzde...

İşte şimdiki mutluluğumda  karşımdaydılar. İki beden insanı nasıl mutlu ederdi ki! Evet ediyordu işte...
Çocukluğum ,düşmelerim, oyunlarım,  küskünlüklerim, genç kızlığım, sıkıntılarım, mutlu anlarım hepsi onlarla beraber bana göz kırptı. 

Koray kucağına açtı. Ve Melisa 'ya bakıp dedi ki ;

"Benim üçüncü gözüm mü çıktı Melisa? Bir baksana. Bu bize uzaylı görmüş gibi bakıyor."

Güldüm, kocaman ve içten koşarak atladım, o zor zamanlarımda destek olan kucağa...Babamdan sonra  sığındığım tek kucak onunkiydi.
Ağladım o sıcaklığı alınca engel olamadım kendime...

Koray ağladığımı fark etti.

"Yoksa ağlıyor musun sen. Fıstığım...
Bak suçunu bastırmak için yapıyorsan hiç hoşuma gitmedi söyleyeyim."

Koray bu ne yapacağı belli olmayan adam. Dengesizliğin  beden bulmuş hali tabi ki Onur'dan sonra...

Gözlerimi silip burnumu çektim. 

"Sizi gördüm ya duygulandım sadece."

Melisaya yöneldim sarılmak için ama o bir adım geri gitti.

"Sakın, ben dayım kadar yufka yürekli değilim.  Kızım seni nasıl merak ettim biliyor musun? Tamı tamına 35 gün oldu bu gün sesini duymayalı. Seni merak edip buraya geliyoruz ve neler duyuyoruz. Nasıl anneme söyleyeceğimi düşündün mü?"

Haklıydı hemde sonuna kadar. O kadar kendimle meşguldum ki onları unuttum bile...

Melisa'nın ellerini yakalayıp sımsıkı tuttum.

"Yapma ne olur. Elimde olsa aramaz mıydım? Bazı şeyler olmuyor  anla beni."

Gözlerimin içine baktı anlamak ister gibi. Dudaklarını yalayıp sihirli soruyu sordu.

"Nasılsın peki."

Başımı yana yatırıp gülümsedim.

"Daha iyi günlerim olmuştu."

Dostunuzla aranızda mesaj niteliğinde konuşmalarınız illaki vardır. Bizimki de buydu işte. Kötüyüm Melisa dedim o son cümleyle. Halimi bir bilsen sığınağım yok dedim. Çaresizim mutsuzum dedim alt yazıyla... Bir Melisa anladı bunca kelimeyi...

Başımı yere eģip gözlerimi kaçırdım ondan.
Sonra boynuma doladı kollarını ve sımsıkı sarıldım ona.

"O günler geri gelecek Beren. Daha mutlu olduğun günler gelecek kardeşim..." Sonra kulağıma doğru fısıldadı.  "Bütün bunlar nasıl olduğunu bana anlatacaksın. "

Sahi Ağanın "Kızım misafirlerimiz ayakta mı bekleteceksin." Demesiyle ayrıldım ondan.

"Hoşgelmişsiniz"diyerek devam etti.

"Hoşbulduk."diyen Koraydı. Melisa da başıyla onayladı.

Tüm ailenin hoşgeldin faslı bittiğinde, bana "kim bunlar"diyen gözlere bakıp Melisa ve Koray'ı tanıştırdım. 

"Bunlar benim İstanbuldaki ailem. Koray manevi abimdir. Melisa da manevi ablam. İkisi de doktor. Buraya beni ziyarete gelmişler."

"Bunlar da" dedim. Adını nasıl getirecegimi bilemedim. Düşündüm neredeyse yarım dakika. Beni kurtaran Özlemdi.