you're still not my bias

19

Chwyciłam Jungkooka, który szedł przede mną, jednak z każdym krokiem się wymykał.

Pobiegłam za nim, ale wciąż nie zbliżyłam się na tyle, by pokonać odległość między nami.

Zamiast tego czułam, że im bardziej próbowałam nadrobić zaległości, tym bardziej był poza zasięgiem.

Ale coś w mojej klatce piersiowej na tyle zabolało, że oczy zaczęły mi łzawić, a mózg zmętniał.

— Jungkook! – zawołałam.

Odwrócił się, by na mnie spojrzeć.

Ale westchnęłam.

— Y/n, wstawaj! Dzisiaj wychodzi nasz film. – głos Miny zaskoczył mnie i szarpnęłam się do siadu.

Kiedy wstałam, zdałam, zdałam sobie sprawę, że to tylko sen.

— Wszystko w porządku? – spojrzała na mnie zaniepokojona.

— Tak, to tylko zły sen. – charknęłam. Cholera, mój głos.

Dotknęłam gardła i poczułam łańcuszek na szyi. Moja ręka przeciągnęła po nim, aż do małego wisiorka, który zwisał na jego końcu.

Dlaczego nadal mam to na sobie? To już nic nie znaczy.

— To musi być przez stres. Ja nie mogłam spać z powodu presji. – zaśmiała się nerwowo, a ja opuściłam medalion.

Tak, to musi być to. Presja przed debiutem zdecydowanie mnie przeraziła.

— Wszystko będzie okej, prawda? – zapytałam, świadoma mojego przerażenia, które zapewne było widoczne na mojej twarzy.

— Myślę, że tak. – uśmiechnęła się.

~*^*~

Film w końcu został przesłany i wszystkie zebrałyśmy się wokół laptopa Miny, chociaż nikt nie miał odwagi go obejrzeć. Wszystkie więc siedziałyśmy, wpatrując się w ekran. Nikt nie wyrywał się, by kliknąć play.

— Wiecie, że nie mamy całego dnia... Y/n musi iść do szkoły i wszystkie musimy się przygotować na debiutancki występ. – powiedziała Minjoo, przerywając ciszę.

— Tak, film dodali wczoraj. Czy to normalne, że nadal go nie oglądałyśmy? – powiedziała Hyeyeon i włączyła wideo.

Atmosfera wokół nas napięła się, gdy wszystkie skupiłyśmy się na małym prostokącie.

Ale wkrótce nam ulżyło, ponieważ każdy stwierdziłby, że film został nakręcony idealnie.

Zamiast naszego tańca, pokazany był nasz śpiew.

Jednak trochę się zarumieniłam ze wstydu, wiedząc, że powodem, dla którego nie zdecydowali się na film z tańcem, prawdopodobnie byłam ja.

... lub fakt, że przez ostatnie kilka dni byłam nie do końca zdatna. 

Wszystko było czarno-białe, dopóki nie dotarłyśmy do refrenu i gdy tylko zaczęłyśmy Butterfly~ wideo zmieniło się na kolorowe.

Uchwycono poczucie czystości i widać było, że naprawdę umiemy śpiewać. Kręcenie tego filmu pokazało, że nawet jako debiutanci miałyśmy potencjał.

Ale nie mogłam się pogodzić z tym, że wyglądałam jak gówno obok tych pięknych dziewczyn.

Za każdym razem, gdy kamera skupiała się na mnie, część mnie jęczała ze wstydu.

Piosenka skończyła się, gdy zdjęłyśmy nasze słuchawki i spojrzałyśmy w kamerę. Pamiętam, że nie byłyśmy tego świadome, ponieważ patrzałyśmy na Bang PD-nim.