One Shots Anthology

That Girl Is -

"Clarrise! Pansinin mo naman ako, sorry na, pansinin mo na ako please." hinawakan ko ang kamay ng kaibigan ko para mapansin niya ako pero wala, ni pagtingala saʼkin, hindi niya ginagawa.

Nagkatampuhan kami kahapon dahil nakita niya akong kayakap ang kasintahan niya. Hindi siya naniwala sa akin na hindi kami nagtataksil sa likuran niya. She believed her own instincts and beliefs. Wala akong nagawa doon. I tried to approach her every vacant time but nothing happened. She's still avoiding me.

Believe me or not, there's nothing happening between me and her boyfriend. It's just that, he comforted me. Bakit masyadong exaggerate? Pwede namang thank you na lang?

Eh bakit hindi? Half brother ko 'yon, eh.

Sa kasamaang palad, hindi nila pwedeng malaman na half brother ko siya, bakit?

Matalino siya sa paningin ng pamilya ko at mas magaling siya, samantalang ako, tingin nila sa akin ay isang mangmang. Sa madaling salita, ikinakahiya nila ako.

Wala naman akong magawa dahil iyon ang paningin nila sa'kin.

Umalis ako sa harapan niya at lumabas ng room. Break time na rin naman namin ngayon. And I'm planning to ditch my next classes. Ayokong pumasok, masyadong napuno ng problema ang utak ko ngayon, at kaunti na lang, sasabog na ang utak ko.

I saw my other brother. This time, full blood. Nakaramdam ako ng takot sa buong sistema ko nang lapitan niya ako. Hinawakan niya nang mahigpit ang braso ko at hinatak ako sa girl's comfort room. Nagpupumiglas ako pero sadyang mas malakas siya kaysa sa akin.

"Kuya, please.. Tama na.." I pleaded. Ayoko na. Ayoko nang maranasan pa 'yong ganito araw-araw. Oo, tama kayo ng pagkakabasa, araw-araw dito sa school, binababoy ako ng kapatid ko sa cr ng girls kada araw na makikita niya ako sa labas. Parang pinagsisihan ko pa tuloy na lumabas ako ng room namin, haha.

Wala na akong nagawa dahil hindi ko kayang baguhin ang isip ng kapatid ko. Nakita ko na lang ang sarili ko na hubo't-hubad sa salamin nang makaalis na siya. Ang sakit, sobra, masakit sa damdamin na binababoy ka ng sarili mong kapatid.

Bumuhos ang mga luha mula sa aking mga mata. Kahit ngayon lang, hinayaan ko itong tumulo nang tuloy-tuloy.

Kailan ba ito titigil? Kailan aalis ang sakit? Kailan isasampal ang reyalidad sa aking kapatid? Kailan matatapos lahat ng problema ko? Kapag patay na ba ako? Hahaha.

Ikinalma ko ang aking sarili at inayos ang aking uniporme. Lumabas ako ng room at nakita ko ang isang lalaking sumisigaw.

“May babaeng tatalon sa rooftop galing sa Class A!” nakaramdam ako ng kaba sa sinabi niya. Kaklase ko? Tatalon sa rooftop? Hindi pwede 'to.

Tumakbo ako sa tapat ng building na sinasabi niya at nakita ko ang isang babaeng umiiyak, gusot-gusot ang uniporme at handa nang tumalon kahit anong oras.

No..

She is so fucking familiar.

I walked closely to the building.

Napatili ako nang bigla siyang tumalon at sumakto siya sa harapan ko. Puno ng dugo ang paligid naming dalawa. Nanginginig ang kamay kong hinawi ang kaniyang buhok, gusto kong makita ang mukha niya.

Nanlaki ang mata ko nang makita kung sino ito.

Nakikita ko ang sarili na napapaliguan ng dugo.

Then I remember, one year ago, bago ako pumasok sa school, I eavesdrop in my parent's conversation. Then I heard that I am an orphan. Kaya pala they don't appreciate me that much. Tapos dumagdag pa ang problema ko sa kapatid ko, half brother, ay kaibigan ko. I also failed my 5 main subjects. And isa lang ang pumasok sa utak ko na solusyon.

Suicide.

I jumped off the rooftop then, I died. And the girl lying in here was..

My daughter.

She really looked like me, a carbon copy.

She is the result of me and my brother.

I'm sorry because you experienced the same thing happened on me. I'm sorry because you became an orphan of someone who you didn't know. I'm sorry, baby. I'm sorry. I'm sorry because before the day I died, I gave you in an orphanage.

And to make it clear,

Yes.

That girl is my daughter, who commited suicide, and experienced the sane thing with me.