Sorry sa late update!
Yay! First time reaching 20+ chapters! *sabog confetti*
-----------
Saginomiya Sophia's POV
*ding dong* [sfx ng school bell XD]
"Oops! Masyado kayong excited. Settle down muna. Ok. Since semestral break na natin, hindi pa rin tayo pwede magpa-easy-easy dahil we need to prepare for our School Festival next month. Kaya everyone needs to be present by 9 AM on Monday. Buong sembreak. Maliwanag ba?"
"Yes ma'am!" Atleast 9 AM ng umaga. Pwede! XD
"Ok. Class dismissed." Agad nagsitayuan ang mga kaklase ko at tumakbo palabas. Mga excited mga 'to.
Hm. Semestral break. Isang linggo din 'yun. Perfect timing. Malapit na pala eh...
"Oh? Hindi ka ba excited sa sembreak?" Napatingin ako kay Nina at ngumiti.
"Ha? Hindi gaano. May pasok pa rin naman kasi." Tumango-tango naman si Shai.
Lahat ng estudyante, excited sa nalalapit na sembreak. Pero bakit ako hindi?
Gusto ko na agad matapos o kung pwede lang... wala nalang sembreak.
Kusonoki Tracy's POV
"Sembreak! Yes!" 'Yern oh. Sembreak na. Sino ba ang hindi matutuwa sa sembreak?
"Pero may pasok pa kayo diba?" -Kise. Aish. Oo nga pala.
"Yup. Pero preparation lang para sa schoolfest. Walang classes." Atleast walang classes. 'Yun ang importante. XD
Pumanik na ako sa taas nang makita kong nag-uusap si Akashi at Sophia. Teka, deja vu? [Referring to chap 20 XD] At dahil malakas ang pandinig ko...
"Kung ano sa tingin mo ang tama, 'yun ang gawin mo." Wow. Si Akashi ba talaga itu?
"Kahit masakit? Kahit mahirap?" -Sophia.
"Sometimes, the right things to do can give you the most painful consequences. Especially when we're talking about a person's happiness." -Akashi.
"Hmm. Oh, last question. Paani kung halimbawa, EXAMPLE lang. Ate Kate's not happy with you and she doesn't love you, anong gagawin mo, Akashi?" -Sophia. Woah. Ano bang pinag-uusapan nila? Lakas ng hugot. #WhoGoat XD
"Base sa tao 'yan. For me, being a stubborn man that I am, I'll never let her go and let her take someone else, by violence or not. But if we're talking about the right thing to do, I'll let her go. I'll let her be with her happiness. Because I love her more than myself that I'm willing to give up and get hurt just to see her smile. Because I know that the pain I'm suffering will be worth it." -Akashi. Nakakaiyaaak. Nakaka-touch. Ang swerte ni Ate kay Akashi.
Ngumiti lang si Sophia. "I see. Pero hindi mo siya ipaglalaban?"
"If there's a reason for me to fight, if there's hope for me to win, then I'll fight. But if there's none, then why should I fight? Alam ko na ngang talo na nga ako, sasaktan ko pa ang sarili ko. Why are you asking me this questiond by the way?"
"Uhm. Wala lang. Haha. Maybe to know if we think the same sa mga situations na ganyan. And alike nga. Salamat, Akashi." Ngumiti lang si Sophia kay Akashi at umalis na. Ako lang ba o may something?
Ok, what was that convo about? Naks, nakadali ng English dine. XD Baka sa movie lang 'tong pinag-uusapan nila. 'Lam niyo naman si Sophia, 'pag drama mabilis ma-carry 'yan. XD Or hindi kaya gagawa siya ng new story sa Wattpad! Ay baka nga! Lam niyo rin 'yan, sineseryoso mga bagay-bagay. XD [A/N: wala ho akong ipplug na storya ko. XD haha]
Pero bakit parang pinipilit ko lang ang sarili ko sa mga sinasabi ko?
3rd Person's POV
"Ano?! Etong sembreak niyo na?"
"Un. Tama lang naman eh. Atleast ako pala busy. Eh ikaw? Mag-isip ka na ng bagay na makakapagpa-busy sa'yo."
"Aish. Oo na meron na. Kailan ba umpisa?"
"Monday na. Wala nang atrasan. Friday ngayon diba?"
"O-Oo ..."
"Saturday. Last day na natin 'yun. Enjoy-in na natin mga sarili natin sa huling pagkakataon. Sunday, magsasanay na tayo."
"A-Aah. Sige sige."
"Ano bang pagmumukha 'yan? Kaya natin 'to. Kapit lang."
"Kakayanin lang. Oo, kapit lang. Kaya natin 'to."
Nginitian nila ang isa't-isa pero maya't maya ay may tumutulo nang mga luha sa kanilang mata. Hinahanda na ata nila sarili nila.
Pero para saan? Anong meron? At bakit? Maski ang author nito ay hindi alam kung bakit. Abangan nalang natin.
Matsunaga Nina's POV
Parang... something's off.
"Hey sis! Anong hapunan?" Biglang pumasok si Sophia sa dining. Ngumiti nalang ako at tumayo para maghain.
"Ulam sa Pinas, Adobong manok."
"Wow! Favorite! *O*" kumuha siya nang sarili niyang plato at sumandok na sa sarili niya.
"Ang sarap!" natawa naman ako. Nagiging bata ang isang 'to eh. "Haha. Salamat." at nagpatuloy na ako sa paghahain. Papunta na rin ang mga 'yun dito eh.
"Oi! Sophia! Kailangan ko ng--"
"Hinay-hinay lang kasi. Ayan."
"Hehe. Sorry. Ang sarap kasi eh. Uy Nina! Ano pala 'yun?" nabalik naman ako sa realidad. Ano ba 'yan Nina!
"Ah, wala. Kaya ko na pala." inilapag ko nalang sa lamesa kaagad dahil umamba siya na kunin sakin 'yung dala ko.
"Sige. Sorry. Naka-istorbo ata ako. Haha!" agad naman akong tumakbo sa kusina. Haaaay.
~
"Matsunaga-san..."
~
Hindi pwede 'to. Hinding-hindi pwede. Sobrang bawal. Kahit masakit para sakin.
Pero mas masakit naman kung makikita ko 'yung kaibigan kong nasasaktan dahil sakin. Di bale nang ako, 'wag lang sila. Kung bakit naman kasi bumalik pa eh...
"Ganun talaga. Sakripisyo nanaman."
-----------
MissOtakuGirl22's:
Heyyyyyyyy! Hahaha sensha sa late update! :) Wala eh, busy month. Pagpasensyahan din ang content. XD Lutang ako nang i-draft ko 'to. XD
Sembreaaaak na! :v Updates na sabay anime marathon. Hahahahaha!
K. 'Yun lang. Haha! Comment lang. :)
Keep on dreaming~!
10/29/14
BINABASA MO ANG
Came To Life (A KnB Fanfiction)
Fanfiction[TAGALOG] COMPLETED. "That poster. That's where we came from. We... Came to life." Di namin alam na ganito. Di namin alam kung bakit. Di namin alam kung paano. At di rin namin alam... they came to life. --- A fiction story for my friends/team/famil...
