SEVDA

S - 16

Burada kaldığım ikinci günün sabahında uyandığımda telefonuma uzanıp baktım. Saat 11'i gösteriyordu. Dün bütün gün evde durmuştum ve hep film izleyerek kafamı dağıtmıştım. Çünkü Ömer'den ses seda çıkmıyordu.

Bugün biraz daha enerjili uyandığımda ilk iş elimi yüzümü yıkadım. Saçlarımı tepeden topuz yaptım ve siyah eşofmanlarımın üzerine kısa bir mont geçirdim. Cüzdanımla birlikte evden çıktığımda asansörün önünde bir adam yolumu kesti.

-"Buyurun ?" dedim.

Bir hayli uzun boyluydu ve geçmeme izin vermeden dikilmişti.

-"Bir yere mi gidiyorsunuz ?"

-"Pardon ama siz kimsiniz ? " dedim kendisi söylemeyince.

Ceketinin düğmesini ilikleyip bana dikkatle baktı.
-"Ben Yağız. Ömer bey sizin yanınızda olmamı emretti."

Böyle kapıya dikilmesine gerek var mıydı ki ?

-"Anladım." diyip onu inceledim.
-"Markete gideceğim." dedim ardından.

-"Ne istiyorsanız ben alıp getiririm."

-"Hayır ben alırım." demiş apartmandan çıkmıştım. Ama hemen arkamdan geldiğini görmüştüm.

Beni koruma amaçlı olduğu için karşı çıkmamaya karar verdim. Bana bir zararı yoktu.

Markete ekmek almak için gelmiştim ama gelmişken süt peynir gibi eksikleri de alıyordum.

-"Efendim kendisi kabul etmedi. Yanındayım zaten."

Arkamda ördek yavrusu gibi dolaşan Yağız'ın telefonda Ömer'le konuştuğunu anlayınca göğsüm sıkıştı. Beni yine aramıyordu.

-"Tamam Ömer bey iyi günler. "

Ömer beyin beni çok düşünüyorsa bir kere sesimi duymak isterdi !

-"Sürekli ona rapor mu vericeksin Yağız ?"

Ona sormamı beklemiyormuş gibi bir an kaşları çatılmış sonra düzeltmişti.

-"Güvenliğiniz her şeyden önemli Dila hanım. Bu yüzden verilen her emre uymalıyım."

Gözlerimi devirip kasaya geçtim. Aldıklarımı ödedim ve marketten çıktım. Yağız yine altta girişte durmuştu. Eve girip acıkmış karnım için pratik bir kahvaltı masası hazırladım. Tabletten açtığım dizi ile keyifli olmaya çalışıyordum ama huzurumu kaçıran Ömer yüzünden olmuyordu.

Oflayacağım sırada evren bana bir güzellik yaptı. Telefonum çalıyor !

Bilin bakalım kim ? Elbette Ömer.

Anında açacakken kendimi durdurdum.

Biraz da o merak etsin canım.

Nasıl yaptım inanın bilmiyorum ama açmadım. Aradan yalnızca iki dakika geçmişti ki kapım yumruklanmaya başladı. Telaş içerisinde kalbim hızla atarken kapıya koşup açtım. Yağız içeriye daldığı gibi etrafa baktı.

-"Öyle kapı çalmak mı olur ?! Kalbim çıkacaktı !" dedim ona bağırarak.

Sakinleştiğinde durmuştu.
-"Kusura bakmayın. Ömer bey sizi aramış ulaşamayınca bir şey oldu sandım."

Elimi kalbimin üstünden çekip duvara yaslandım.
-"İyiyim Yağız iyiyim. Aramasına yetişemedim sadece o kadar."

Ömer ciddi anlamda benim için endişeleniyormuş.

Başını sallayıp ceketinden telefonunu çıkarttı. Kulağına getirirken yapacağını anladım ve mutfağa geri döndüm. Kapı kapanma sesiyle gitmiştir sandım ama adım sesleri yanımda son bulmuştu.