SEVDA

S - 25

-"Dila ? Sen burada ne yapıyorsun ?"

İçeri girdikten sonra gözlerimiz buluşmuştu ve ikimizde şaşkındık.

-"Ben...şey..." Ne diyecektim ?

Koridorun lambasını yakıp yanıma doğru ilerledi ve eliyle salonu işaret etti. Altın varaklarla döşeli salonda yan yana koltukta oturduk.

-"Ömer kötü sanırım o yüzden buradasın."

Nasıl yani ?

-"Siz Ömer'in bu halde olmasına izin mi verdiniz ?!" diye dehşet içinde sordum.

Başını iki yana salladı. Hüzün bürünmüş gözleri yerden ayrılmıyordu.

-"Ben Ömer'e ulaşamıyordum. Dışarıdan birine eve geldiğinde bana haber vermesini söylemiştim. Ne halde olduğunu...evet tahmin ediyorum. Ama engel olmama izin vermez." dedi ağır ağır.

Göğsümü nefesle doldurup dışarı üflerken algılamakta büyük bir sorun yaşıyordum.

-"Neler oluyor Erhan amca ?! Ömer niye böyle ?! Ben onu ne halde gördüm sen biliyor musun ?! " Ayağa kalkıp yaşlarla ıslanmış yanaklarımı sildim. Hatırladıkça acı çekiyordum.
-"Saçma bir yerde deli gibi dövülüyordu !" diyip sesli sesli ağlamaya başladım.

Erhan amcanın ne zaman ayağa kalkıp sarıldığını anlamasam da itiraz etmedim. Saçımı okşayıp sakinleşmemi söylüyordu.

-"Bir süre Ömer'e ne sen ne de ben engel olabiliriz. Senden tek ricam kendini üzmemen olacak çünkü Ömer bu sıralarda fazla kendinde olmuyor. Seni kırabilir , yıpratabilir. İnan ki isteyerek yapmaz."

Geri çekilecekken izin vermeden yanaklarımı tuttu. Buğulu buğulu Erhan amcaya baktım.

-"Ama neden ?" dedim.

Gözlerinde beliren acıyı çok net görebiliyordum.

-"Bir kaç gün sonra oğlumun...abisinin ölüm yıldönümü." der demez sanki bacaklarımdan bütün güç çekilir gibi oldu.

Erhan amcanın ellerinden destek alıp ayakta kalabildim ve ifadesizleşen yüzümü eğdim.

Ben

Ben bunu hiç düşünmemiştim.

Ben daha farklı şeyler var sanmıştım. O sadece acısını kapatmaya çalışıyormuş.

-"Kendine bu süreçte yaptığı ne varsa sadece unutmak istediği için. Kendini uyuşturmaya çalışıyor çünkü bu yıllardır böyle. Biz de çok fazla üzgünüz ve evlat acısı sandığından daha büyük bir şey. Ama Ömer bizden ayrı daha fazlasını yaşıyor."

Erhan amca anlattıkça omuzlarım düşüyordu. Ayakta durmaya takatim kalmayınca koltuğun ucuna oturdum ve ellerimi bastırdım. 

Aklınca kendini cezalandırıyordu. Kalbimi dağlayan acı gerçekler yüzünden Erhan amcanın önünde ağlayarak dakikalar geçirdim. Ömer de girdiği yerden çıkmamıştı. Bu işime gelmişti beni bu halde görmesini istemezdim.

-"Sen Ömer'in yanındaysan eğer ben gideyim. Beni istemez şimdi." diyince yanaklarımı sertçe silip var olan son gücümle ayağa kalktım.

-"Beni de istemiyor." dedim iç çekip.

-"Sen ona iyi geleceksin kızım. Bir şeye ihtiyacın olursa saat kaç olursa olsun çekinme ara olur mu ? Ben durumu Serdar'a söylerim. Dikkat et hem kendine hem oğluma."

Erhan amcanın gidişini izlemiş orada biraz daha göz yaşı dökmüştüm. Ömer'in acı çeken yüreğine iyi gelemezdim. Canından can gitmişti. Nasıl iyi olacaktı ki ?