same mistake <* C >

same mistake-17

စော​စောစီးစီးထစရာမရှိ​ပေမယ့် ခန္ဓာကိုယ်သည်က ကျင့်သားရ​​နေခဲ့ပြီ ။ မနက်၅နာရီ​ဒေါင်ဆိုသည်နှင့် မျက်လုံးက အလို​​လျောက်ဖွင့်မိသား။ ဘတ်ခ်ဟျွန်း စိတ်ကို​ဖျောက်၍ အတင်းပြန်အိပ်ဖို့ကြိုးစား​သော်လည်း မဖြစ်။ ထိုသို့နှင့် အိပ်ယာ​ပေါ်တွင် ငုတ်တုတ်သာထထိုင်​နေမိ​တော့သည်။

ခန်းစီးစကိုဖွင့်လိုက်ရင် အခန်းထဲကို အလင်း​တွေ တလ​ဟောတိုးလာ​တော့မှာသိတယ်။ သို့​ပေမယ့် ကုတင်​ပေါ်မှ​ခြေချရန်ကိုပင် ​​ခြေဖဝါးတို့ ချည့်နှဲ့​နေခဲ့၏။ ​နေ​ရောင်​တွေဝင်လိုငြား အပြုံးအရယ်​ပေါင်း တစ်​​​သောင်းနှင့် ထိုလိုက်ကာခန်းစီးတို့အားဖွင့်ဖူးခဲ့သည့် အချိန်တို့ကို​လည်း ဘတ်ခ်ဟျွန်း​မေ့လိုက်ချင်ပြီ။

မနက်ခင်းကို သူနဲ့အစပြုခဲ့တယ်၊ ​တစ်​နေကုန် သူ့စိတ်နဲ့လည်ပတ်​ခဲ့တယ်၊ ညဘက်​​ရောက်တိုင်း သူ့အ​​​ကြောင်း​​တွေးပြီး အိပ်ယာဝင်ခဲ့တယ်။ ဒါဟာ အ​​လေ့အကျင့်တစ်ခုဖြစ်​နေတာမဆန်းခဲ့ဘူး ။ တစ်ဘဝစာလုံး ကိုယ်တိုင်ပုံစံချခဲ့တဲ့ ​​ဘောင်တစ်ခုပဲ၊ ဒီရပ်ဝန်းထဲမှာ ရူးသွပ်ပြီး​ပျော်ခဲ့ပါတယ်။ အစားမထိုးချင်​လောက်​အောင် မြတ်နိူးခဲ့ပါတယ်။ သို့​ပေမယ့် အခု​တော့ ​နောက်ပြန်လှည့်မကြည့်ချင်​​တော့ဘူး ။ ဒီအတိုင်း အ​ဝေးကြီးကိုထွက်​ပြေးချင်လုပြီ။

သူ့အပြုံး​တွေ၊သူ့ရယ်သံ​​တွေ၊သူ့မျက်ဝန်း​တွေ၊သူ့နှုတ်ခမ်း​တွေ၊ အစရှိရှိသမျှ သူ့ဖြစ်တည်မှုမှန်သမျှက​နေ ဘတ်ခ်ဟျွန်း ထွက်​ပြေးမယ်။ လွတ်​မြောက်​အောင်လုပ်မယ်။

' အစ်ကို့အ​​ကြောင်း​တွေ ကျွန်​တော်မ​တွေးချင်ဘူး '

​မေ့မယ်လို့ဆုံးဖြတ်ထားပြီးရင် ​​သေချာ​ပေါက် ​မေ့မှဖြစ်မယ်၊ ဒါမှ ကိုယ့်ကိုထားခဲ့မယ့်သူက စိတ်ချလက်ချထားခဲ့နိူင်မှာ ။ ​ဆွဲမထားဘူး ။ သူနဲ့ကိုယ်ကြားနက်ရှိုင်းခဲ့တဲ့ပတ်သတ်မှုမှာ ​ကောင်းတဲ့အတိတ်ဆိုတာ ကိုယ် သူ့ကိုကြည်ကြည်ဖြူဖြူနဲ့ လက်လွှတ်​ပေးခြင်းလို့ ဘတ်ခ်ဟျွန်း သတ်မှတ်ထားတယ်။ ဒါဟာ ​နောက်ဆုံး​သောကျန်​နေမယ့် အမှတ်တရကြိုးတစ်​ချောင်းဖြစ်လာမယ်မဟုတ်လား ။