Gloria Regali|marvel ff|

24. Co my narobiliśmy.

- Coś się dzieje.- mówi Frigga- Czuję to.-

Siedzimy przy Odynie wraz z Fullą, Deethrą i Asnirem. Czekamy na powrót Lokiego, którego nieobecność znacznie się przedłuża.

- Co masz na myśli Wszechmatko?- pyta Asnir lecz kobieta nie odpowiada.

Ja natomiast zaczynam się obawiać, ale już nie tego, że Lokiemu się coś stanie, a tego co on może zrobić. Ganię się w myślach.

On nie zrobi nic złego. Jak wróci wszystko mu powiesz, a on już będzie wiedział jak porządnie ukarać Sigyn.

- Wasza Wysokość...- jeden ze strażników wchodzi do komnaty- Twój kuzyn kazał przekazać...-

- To nie mój kuzyn. Mów co ci Havnir powiedział.-

- Że armia króla Egira rusza na Asgard. Podobno mieli taki plan na wypadek twej niesubordynacji.-

O nie, nie, nie. Mam dość. Mam tego wszystkiego dość! Najchętniej bym się teraz...
Nie. Uspokój się. Musisz dać radę. MUSISZ.

- Wzmocnij obronę przy bramach. I wyślij kogoś do Heimdalla, niech mu zabroni otwierać mostu komukolwiek.- rozkazuję.

- Jego Wysokość już to zrobił.-

- Loki wrócił?- pyta zdumiona Frigga.

- Tak, Wszechmatko.- wyjaśnia strażnik.

To czemu tu nie przyszedł?

- To nie wszystko. Sif, Fandral, Hogun i Volstagg opuścili królestwo.-

- Jak to opuścili?- zrywam się do pionu- Skoro Heimdall zamknął most?-

- Zdradzili, Wasza Wysokość.-

- Poszli po Thora.- sugeruje Frigga, półszeptem.

- Fulla, Deethra ze mną. Asnir zostań tu i chroń Wszechojca wraz z Wszechmatką. My idziemy. Trzeba wreszcie odszukać mego męża.-

*****

Tak jak myślałam Lokiego odnajdujemy w komnacie z relikwiami. Mężczyzna uderza berłem o ziemie i nagle naszym oczom ukazuje się jakaś wysoka postać z metalu.

Niszczyciel. To musi być to.

- Dopilnuj by mój brat nie wrócił. Zniszcz wszystko.- słowa jakiego wypowiada brunet sprawiają, że w mig pojmuję w jak wielkim błędzie byłam.

Świta Thora miała racje. To Loki jest zdrajcą.

A jakby tego było mało na Asgard idą dwie armię. Już mnie nie obchodzi to wszystko co mu przysięgałam, cała ta lojalność, szczerość... Tak jak jego to nie obchodziło.

- Do Friggi.- nakazuję- Już.-

- Nie zostawimy cię tu samej.-

- Już.- syczę i wtedy brunet nas dostrzega.

- Najdroższa, nie powinno cię tu być.- mówi, swoim zwyczajnym tonem- Tu jest niebezpiecznie.-

- Jedynym niebezpieczeństwem tutaj jesteś ty!- odpowiadam- Podły oszuście! Cały czas knułeś! Moje kłamstwo to nic w porównaniu do tego!-

- Tak musiało być. Zrozum, teraz dla Asgardu nastaną lepsze czasy. Zasiądziemy na tronie i będziemy razem rządzić królestwem w dostatku i dobrobycie. Jako król i królowa.-

- Nigdy przenigdy nie będę twoją królową.- nawet nie próbuję ukryć pogardy w głosie.

Nagle Loki łapie mnie za ramie i po chwili spowija nas zielona mgła.

Teleportacja?! Szlag by to trafił!

Gdy mgła znika orientuję się, że jesteśmy na Bifroście.

- Puszczaj mnie!- krzyczę i usiłuję wyszarpać.

- Spokojnie. Zobaczysz wszystko będzie dobrze!-

- Nic nie będzie dobrze!- kopię go w kolano przez co ostatecznie mnie puszcza- Świta twego brata od początku próbowała mnie ostrzec! A Sigyn przez to, że za ciebie wyszłam zmusiła jakiegoś żołnierza żeby podpalił dom Halli i jej matki! One zginęły! Zginęły obie przez to, że uparłam się aby z tobą być! A ty nie jesteś wcale lepszy od mojej kuzynki! Wydałeś wyrok na własnego brata!-

- To nie jest mój brat!- stwierdza mężczyzna, stanowczo i podchodzi do stojącego na moście Heimdalla.

- Uważaj!- wołam do strażnika mostu.

- Powiesz mi jak wprowadziłeś Jotunów do Asgardu?- pyta tamten, a ja zamieram.

Co?! To on to zrobił?! Na Odyna...

- Sądzisz, że Bifrost to jedyna droga? Istnieją wejścia, których nawet ty nie jesteś w stanie dostrzec. Nie korzystam z nich, odkąd zostałem królem.-odpowiada brunet.

- Loki, błagam, przestań!- wcinam się- Jeszcze nie jest zbyt późno żeby to wszystko zakończyć!-

- Oh nie, najdroższa. To wszystko się dopiero zaczyna.- stwierdza mój mąż jak gdyby nigdy nic.

- Za twą zdradę...- zwraca się do Heimdalla- Odbieram ci tytuł strażnika mostu i obywatela Asgardu.-

- Przestań!- wołam z desperacją i staję ramie w ramie ze strażnikiem- Opamiętaj się!-

Brunet nic sobie nie robi z mojego błagania. Bierze mnie za ramie ramię i odciąga za siebie.

- Więc już nie muszę być ci posłuszny.- mówi Heimdall ze stoickim spokojem i sięga po swój miecz.

- Przestańcie!- krzyczę, a wtedy niespodziewanie Loki wyciąga spod peleryny kapsułę mocy Jötunheim.

Błękitne światło z niej bijące oślepia mnie na moment, a gdy znów odzyskuję wzrok dostrzegam Heimdalla całego skutego lodem i bruneta w swojej postaci giganta.

- Coś ty narobił?- wykrztuszam.

- Co my narobiliśmy.- poprawia mnie- Jesteśmy tu razem.-

- Nie. Nie ja nie mam z tym nic wspólnego!-

- Przestań. Przecież wiem, że ty też tego chcesz. Kochasz mnie i...-

- Kocham tamtego Lokiego.- stwierdzam oschle- Tamtego, który miał jakiekolwiek wartości, a nie tego potwora.-

Przez moment po wypowiedzeniu tych słów mam wrażenie, że coś do mężczyzny jednak dotarło.

- To nie jesteś prawdziwy ty. Loki, proszę cię wróć do mnie. Wróć do mnie.- mówię przez łzy.

- To jestem prawdziwy ja.- stwierdza brunet i teleportuje nas z powrotem do sali tronowej.

Opadam na stopnie schodów pod tronem zupełnie roztrzęsiona. 

- Nie masz powodu by płakać.- mówi czarnowłosy- Zostałaś królową. Powinnaś się radować.-

- Nie.- zbieram wszystkie siły w sobie i wstaję- Nie jestem królową, już ci to mówiłam.- podchodzę do mężczyzny i ściągam obrączkę z palca.

- Weź to sobie.- warczę, rzucając mu metalowe kółko na kolana po czym odwracam się i ruszam do wyjścia z komnaty.

- Wracaj tu!- krzyczy za mną- Nie masz prawa mi się sprzeciwić!-

- Jestem księżniczką Wanaheim!- przypominam mu- Nie jesteś moim królem! Nie muszę być ci posłuszna!-

Opuszczam komnatę bez słowa, choć słyszę jak nawołuje moje imię.