Duch (Zakończone)

Część 84. Marzec 1944. Paulina

Rano, w dzień wyjazdu z Krakowa, Geist był spokojny i milczący. Znów ubrał mundur. Zjedliśmy śniadanie w hotelowej restauracji i ruszyliśmy w drogę.

- Najpierw odwieziemy panią Krauss do Niewiadowa. Potem zawieziesz mnie do Lublina – wydał polecenie Rainerowi.

- Tak jest, herr sturmbannfuhrer – odezwał się Rainer kornie i służbowo.

Zastanawiałam się, co i ile, ten chłopak, bądź co bądź formalny narzeczony mojej córki, wie o Albrechcie i wszystkich jego sprawach. Miałam wrażenie, że poufałe, niemal przyjacielskie stosunki pomiędzy nimi uległy zmianie na gorsze. I stało się to jeszcze zanim zginęła Ilse. Od dawna nie pili już wspólnie wieczorami, nie żartowali. Dlaczego?

Albrecht nie patrzył na mnie, spoglądał w okno. Siedzieliśmy obok siebie milcząc, niczym dwoje obcych ludzi, a ja, naiwna, wynajdywałam kolejne usprawiedliwienia dla jego postępku, w myślach formowałam absurdalne zarzuty pod adresem nieszczęsnej matki Martina. Powinnam odczuwać do Geista wstręt i pogardę, ale tak się nie stało.

- Nigdy bym pani nie skrzywdził – powiedział mi wczoraj, wychodząc z mojej sypialni. - Nigdy, choćby działy się najgorsze rzeczy. Wierzy mi pani?

Nie odpowiedziałam wtedy, a on wyszedł, nie czekając na odpowiedź. Nie wierzyłam już w nic. Spędziłam bezsenną noc. Rozpamiętywałam jego wyznanie w nieskończoność. Bolało potwornie. W chwili, gdy skłonna byłam uwierzyć, że jednak nie jestem mu obojętna, że wreszcie jest w stanie obdarzyć mnie zaufaniem, troską i czułością – on po prostu oczyścił sobie sumienie moim kosztem.

Co mi pozostało?

Wrócić do domu i grać dalej tę tragifarsę, dopóki zbliżająca się Armia Czerwona nie rozdzieli nas na zawsze?

Miałam w głowie chaos. Coś wewnątrz mnie krzyczało rozpaczliwie. Błagało, by wyznał, że to wszystko nie tak, nieprawda, kolejne jego kłamstwo, intryga, aby mnie zrazić, odepchnąć. Dlaczego tak bardzo bał się bliskości?

- Zastanawiała się pani kiedyś, kto wypisywał donosy, o których wspominałem kilkukrotnie? Choćby ten ostatni, który demaskował Solmana? - odezwał się Geist niespodziewanie.

Byłam zaskoczona, że podjął ten temat. Solman obarczył winą Zośkę, ale nigdy w to nie uwierzyłam, a po tym, co usłyszałam od Maryni, miałam niemal przekonanie, że Tadeusza i Zośkę coś łączyło. Ta paskudna sprawa z pobiciem i ostrzyżeniem Zośki mogła być dramatycznym skutkiem narosłego pomiędzy nimi konfliktu. Tadeusz postąpił okrutnie, ale być może Zośka czymś go sprowokowała, a może nawet groziła, że wyzna mi prawdę o ich romansie?

Kolejny mężczyzna w moim życiu, którego złe uczynki usiłowałam usprawiedliwiać...

- Jestem niemal pewien, że to pani Wanda – dodał Geist.

- Słucham?! - zdębiałam.

- Jest kilka przesłanek, które na to wskazują. Pani Wanda jest doskonale zorientowana w sprawach dworu, jest osobą wykształconą i bardzo dobrze zna niemiecki, chociaż jak zauważyłem, nie lubi się nim posługiwać.

- Wanda nigdy nie zrobiłaby niczego, czym zaszkodziłaby Janowi - zaprotestowałam. - Kocha go jak własnego syna.

- Być może, ale już pani i pani córek nie darzy zbytnią sympatią, a pojawienie się donosów zbiegło się w czasie z pani przyjazdem do Niewiadowa.

- Nie, nie wierzę w to! Nie może pan wiedzieć, czy donosy zdarzały się już wcześniej, skoro pana również nie było! Wystarczy już tego! Proszę może jeszcze powiedzieć, że to Solman sam pisał donosy na siebie!