Tell Me What Love Is 𑁍

Chapter 5

Dalawang linggo na ang nakalilipas simula nang makilala ko si Miss Arriana. Kinabukasan noon ay inasikaso ko na agad ang mga requirements at hindi naman ako masyadong natagalan bago makumpleto iyon; natapos ko na agad makuha ang lahat ng mga papeles after one week. Ngayon ay tulala lang ako na nakaupo sa counter ng kusina ng apartment ko habang humihigop ng kape. 

Alas siyete pa lang ng umaga at sirang-sira na agad ang araw ko dahil sa text ng nag-iisang Lucas Moore. Hindi man lang pinatapos ang Christmas break, sabi niya next year na raw namin pag-uusapan 'yong special project ko pero kaninang umaga lang, tinext ako na magkita raw kami. Tss! At saka, bakit ba kasi siya ang magbibigay ng special project sa akin? It doesn't even makes sense at all!

Humalikipkip muna ako bago tumayo at magtungo ng banyo para maligo. Alas otso raw kami mag-kita at ayaw ko nang ma-late dahil sangkatutak na salita na naman ang aabutin ko sa kanya.

Matapos ang ilang minuto ay lumabas na ako ng banyo at nagbihis naman. Hindi ko lang talaga malaman kung paanong dati naman ay hindi ko sila masyadong nakakasalamuha nang ganito pero ngayon... Nagkokontratahan pa kami at talagang nakikipag-usap pa ako sa kanila, ha? Like, paano nangyari 'to? Paano kami umabot dito? I hate this. Ayaw ko nang may nalalapit sa akin, though hindi naman talaga sila nalalapit sa akin pero... Ugh, still!

Sinakyan ko na ulit ang bike ko at saka pinaandar ito papunta sa Gravendelle University, doon raw kasi kami magkita sabi ng magaling na president. Hindi naman natagalan ang byahe ko dahil nakabisikleta ako. Pagkarating ko sa harap ng law department ay bumungad na agad sa akin ang mukha ni Lucas.

"Akala ko ba--"

"This is not about the special project, Gry." seryoso niyang pagputol sa sinasabi ko.

Kumunot ang noo ko. "Edi tungkol saan?"

Nagbuntong hininga muna siya at saka nagsalita ulit. "Si Mr. Valenciano..." tumigil siya saglit at saka tinignan ako nang matagal.

"Ano? Anong meron kay Mr. Valenciano?" tanong ko makalipas ang ilang segundo. Ang tagal niya akong tignan, nako-conscious na ako sa itsura ko. Psh!

"No'ng pauwi na kasi kami mula camping, hindi na van ang ginamit namin but mini bus. Masyado raw kasing marami kapag van dahil may mga sumamang hindi law students katulad lang nila Tyron... And the road was a bit dangerous because it's on the creak, the bus..."

Nago-overthink lang naman ako, 'di ba? Ano ba naman 'tong naiisip ko na naman! Hay nako.

"Nahulog sa bangin 'yong bus na sinasakyan ni Mr. Valenciano. Thirteen more students were found dead, said the authorities.." mahina niyang pagpapatuloy ng kwento.

"What..?" ayan na lamang ang nasabi ko. So... 

So wala na si Mr. Valenciano? You mean, patay na siya?

Naramdaman ko ang unti-unting pagbuo ng luha sa mata ko.

"I told you this not because of the special project. It's because I found this on his wallet when the authorities surrendered it to me as I was the president of the student council," at iniabot niya sa akin ang isang papel. Nanginginig ko itong kinuha at saka binuksan.

"It looks like a letter." komento niya pa.

Kahit hindi mo buksan ang papel ay makikita mo na agad ang pangalan kong nakasulat sa pinakaharap. It is written with Mr. Valenciano's handwriting.

𝑇𝑜 𝐴𝑙𝑒𝑥𝑖𝑠 𝐺𝑟𝑦𝑙𝑒𝑎𝑡ℎ 𝑆𝑎𝑙𝑣𝑎𝑑𝑜𝑟, 𝑜𝑛𝑒 𝑜𝑓 𝑡ℎ𝑒 𝑏𝑒𝑠𝑡 𝑠𝑡𝑢𝑑𝑒𝑛𝑡𝑠 𝐼 𝑎𝑚 ℎ𝑎𝑛𝑑𝑙𝑖𝑛𝑔! 𝐴𝑠𝑖𝑑𝑒 𝑓𝑟𝑜𝑚 𝐿𝑢𝑐𝑎𝑠, 𝐿𝑢𝑚𝑖𝑒𝑟𝑒, 𝑎𝑛𝑑 𝐶ℎ𝑟𝑖𝑠𝑡𝑜𝑝ℎ𝑒𝑟, 𝑦𝑜𝑢 ℎ𝑎𝑣𝑒 𝑎𝑚𝑎𝑧𝑒𝑑 𝑚𝑒. 𝐼 𝑘𝑛𝑜𝑤 𝑑𝑒𝑒𝑝 𝑑𝑜𝑤𝑛, 𝑦𝑜𝑢 𝑎𝑟𝑒 ℎ𝑢𝑟𝑡𝑖𝑛𝑔. 𝐼 ℎ𝑎𝑣𝑒 𝑠𝑒𝑒𝑛 𝑦𝑜𝑢 𝑓𝑜𝑟 𝑚𝑢𝑙𝑡𝑖𝑝𝑙𝑒 𝑡𝑖𝑚𝑒𝑠 𝑐𝑟𝑦𝑖𝑛𝑔 𝑠𝑖𝑙𝑒𝑛𝑡𝑙𝑦 𝑜𝑛 𝑡ℎ𝑒 𝑏𝑢𝑖𝑙𝑑𝑖𝑛𝑔'𝑠 𝑟𝑜𝑜𝑓𝑡𝑜𝑝. 𝐼 𝑤𝑎𝑛𝑡 𝑡𝑜 𝑘𝑛𝑜𝑤 𝑤ℎ𝑦 𝑏𝑢𝑡 𝐼 𝑑𝑜𝑛'𝑡 𝑤𝑎𝑛𝑡 𝑦𝑜𝑢 𝑡𝑜 𝑘𝑛𝑜𝑤 𝑡ℎ𝑎𝑡 𝑡ℎ𝑒 𝑝𝑎𝑖𝑛 𝑖𝑠 𝑣𝑖𝑠𝑖𝑏𝑙𝑒 𝑡𝑜 𝑦𝑜𝑢𝑟 𝑒𝑦𝑒𝑠 𝑎𝑛𝑑 𝑎𝑐𝑡𝑖𝑜𝑛𝑠, 𝑖𝑡 𝑚𝑖𝑔ℎ𝑡 𝑗𝑢𝑠𝑡 𝑤𝑜𝑟𝑠𝑒𝑛 𝑡ℎ𝑖𝑛𝑔𝑠. 𝐼 ℎ𝑜𝑝𝑒 𝑠𝑜𝑚𝑒𝑑𝑎𝑦 𝑦𝑜𝑢'𝑑 𝑜𝑝𝑒𝑛 𝑦𝑜𝑢𝑟 ℎ𝑒𝑎𝑟𝑡 𝑎𝑔𝑎𝑖𝑛. 𝑌𝑜𝑢 𝑑𝑜𝑛'𝑡 𝑑𝑒𝑠𝑒𝑟𝑣𝑒 𝑤ℎ𝑎𝑡 𝑦𝑜𝑢 𝑎𝑟𝑒 𝑑𝑜𝑖𝑛𝑔 𝑡𝑜 𝑦𝑜𝑢𝑟𝑠𝑒𝑙𝑓, 𝑖𝑠𝑜𝑙𝑎𝑡𝑖𝑛𝑔 𝑎𝑛𝑑 𝑠𝑒𝑡𝑡𝑖𝑛𝑔 𝑏𝑎𝑟𝑟𝑖𝑒𝑟𝑠. 𝐴𝑙𝑒𝑥𝑖𝑠, 𝑛𝑎𝑛𝑖𝑛𝑖𝑤𝑎𝑙𝑎 𝑎𝑘𝑜 𝑛𝑎 ℎ𝑖𝑛𝑑𝑖 𝑘𝑎 𝑔𝑎𝑛𝑦𝑎𝑛. 𝑌𝑜𝑢 𝑑𝑜𝑛'𝑡 𝑙𝑖𝑘𝑒 𝑠ℎ𝑢𝑡𝑡𝑖𝑛𝑔 𝑝𝑒𝑜𝑝𝑙𝑒 𝑜𝑢𝑡 𝑏𝑒𝑐𝑎𝑢𝑠𝑒 𝑒𝑣𝑒𝑟𝑦𝑡𝑖𝑚𝑒 𝐼 𝑠𝑒𝑒 𝑦𝑜𝑢 𝑑𝑜, 𝐼 𝑠𝑒𝑒 𝑦𝑜𝑢 𝑠𝑖𝑔ℎ 𝑎𝑓𝑡𝑒𝑟𝑤𝑎𝑟𝑑𝑠. 𝑆𝑎𝑛𝑎, 𝑠𝑜𝑚𝑒𝑑𝑎𝑦 𝑚𝑎𝑘𝑖𝑡𝑎 𝑢𝑙𝑖𝑡 𝑘𝑖𝑡𝑎 𝑝𝑒𝑟𝑜 𝑚𝑎𝑠 𝑚𝑎𝑠𝑎𝑦𝑎 𝑛𝑎. 𝐻𝑒ℎ𝑒ℎ𝑒!