წარსული თავისას იბრუნებს (დასრულებულია)

გოგონების წვეულება

- დავბრუნდი!- ხმამაღლა ვყვირი სახლში როგორც კი შევდივარ და შესასვლელშივე უღონოდ ვეცემი. წარმოდგენა არ მაქვს, ასე რამ დამღალა.

-როდემდე აპირებ იატაკთან ჩახუტებას?- ლილეს ხმა მაფხიზლებს.

-დავიღალე.

-ადექი, წუწუნა  კახპავ! - ნაცნობი ხმის გაგონებაზე თვალები მიფართოვდება და  სასწრაფოდ ფეხზე ვდგები.

-ქეთა?

-აჰაამ, - თავს მიქნევს და არც კი მნახულობს, ისე მიდის დივნამდე, სადაც კომფორტულად თავსდება. ხელში დიდი თეფში უჭირავს, რომელზეც პიცაა.

-აქ რამ მოგიყვანა?

-შენმა სიყვარულმა, ბებერო. - ლოყებდაბერილი თავად იყო და მაინც აქეთ დამცინოდა.- რა იყო, პენსიის რიგში დიდხანს იდექი? რამ დაგღალა?

-ნატა, თათა, თუ თიკა რომ გაგეცნო, შენც დაიღლებოდი- თვალებს ისე ვატრიალებ, მგონია გადმომცვივდება. კოსტუმს ვიხდი და ჩანთას ერთად დივანზე ვდებ.

-ნეტავ, გამაგებინა, მაღლებზე როგორ დადიხარ. - სახეს მანჭავს დადვანი.

-ისე, როგორც შენ სპორტული ფეხსაცმლით.

-ნუ, კარგი, როგოორც არის.  - ჩაიფრუტუნა და პიცა კიდევ ჩაკბიჩა. - ხო მართლა, ვერაფრით გავიგე, ვინ გაიცანი? - ვერც კი შევამჩნიე, ლილე როდის გავიდა სამზარეულოში. ახლა კი ორი წვენით სავსე ჭიქით ბრუნდებოდა.

- ვიღაც გოგოა, რომელიც მიმღებში ზის. იცინის და აინტერესბს, აქამდე რას ვშვრებოდი.-კვლავ თვალებს ვატრიალებ.

- რა? -  ჩვეული მობეზრებული და გაკვირვებული გამომეტყველებით მიყურებს ქეთა.

- მეც მასე ვიყავი.

- და არ ფიქრობთ, რომ ნორმალური და კომუნიკაბელურია?- საუბარში ლილე ჩაერთო.

- მოიცა რაა! - მე და ქეთა ერთდროულად ვამბობთ. ის პიცას კბეჩს, მე კი ლილეს მოტანილ წვენს ვაგემოვნებ და სავარძელში კომფორტულად ვკალათდები.