Paniek

Hoofdstuk 2

Ik schrok wakker met een gil en keek verwilderd om me heen. Mijn moeder kwam mijn kamer binnen rennen en nam me in haar armen. ''Het is maar een droom Lynn.. maar een stomme, vervelende droom.'' Ze suste me tot kalmte maar het werkte niet. Was het maar een droom, dacht ik. Dit is me toch ècht 2 jaar geleden overkomen en het herhaald en herhaald zich de hele tijd weer. Mijn moeder aaide mijn haren achter mijn oren. ''Ik dacht dat je eindelijk lekker sliep, daarom heb ik je niet wakker gemaakt voor school.. thee?'' Ze glimlachte wat bezorgd en ik knikte. Ik bleef nog even in een kleermakerszit op bed zitten en ging met mijn hand door mijn blonde - nu afro kapsel - haar. Mijn moeder kwam binnenlopen met een kopje thee en een boterhammetje met kaas en ei. ''Dank je mam.'' zuchtte ik. ''Was het weer dezelfde droom als voorheen?'' Ze keek meelevend en ik knikte. ''Moet je dan niet naar zo'n praatgroep of zo, of met een psycholoog praten? Denk je niet dat, dat het beste is?'' Vroeg ze voorzichtig. "Nee mam! Dat wil ik echt niet! Niemand mag dit weten..'' de tranen begonnen weer op te komen. ''Ik schaam me zo..'' Mijn moeder drukte me weer tegen haar aan. ''Lieverd, dat hoeft echt niet.. het had iedereen kunnen overkomen, het spijt me zo dat ik je niet op heb kunnen halen.'' Mijn moeder kreeg nu ook tranen in haar ogen. Mijn moeder had een avonddienst bij de verpleging en kon me niet ophalen en met mijn vader heb ik geen contact meer na wat er is gebeurd. Hij had sowieso nooit begrip voor me gehad, en toonde nooit belangstelling. Ik heb spijt dat ik het ooit aan hem heb verteld. ''Het is niet jouw schuld mama, ik had gewoon niet zo lang nog bij Popzz moeten rondhangen.'' Ik veegde haar tranen weg en nam een hap van mijn boterham en een slok thee. ''Lekker.'' mompelde ik. Mijn moeder plantte een kusje tussen mijn wenkbrauwen en kopte op mijn bovenbeen. ''Maar even lekker eten schat, daarna gaan we wel wat leuks doen. Maar, morgen moet je wel weer naar school hoor!'' ik knikte gehoorzaam en at en dronk mijn ontbijtje op.

Toen ik me had aangekleed stond ik voor de spiegel. Ik werd elke ochtend geconfronteerd met het feit dat wat vroeger is gebeurd ook werkelijkheid was, ook al kwam het elke avond voor in mijn dromen. Het litteken in mijn nek was duidelijk zichtbaar, met of zonder foundation eroverheen gesmeerd. Met mijn vinger volgde ik het litteken en kwamen die goudgele ogen weer voor mijn zichtveld en huiverde. Ik smeerde - om het litteken minder zichtbaar te doen lijken - wat foundation overheen en deed wat mascara op met oogpotlood. Ik had geen idee wat voor plan mijn moeder had getrokken, maar als we zouden gaan  zwemmen of iets in die richting dan had ze dat wel gezegd.

Ik liep de trap af en mijn moeder stond met een big smile. ''Zin om te shoppen?'' Ze moest lachen om haar eigen enthousiasme en ik lachte mee. ''Ja!''

We namen de auto, want als we op de fiets naar de stad zouden gaan zouden mijn klasgenoten me eerder zien, dan dat we met de auto zouden gaan. Ik ging voor de zekerheid extra onderuit zitten voordat toch iemand me zou kunnen zien. ''Je bent de beste, wist je dat al?'' ''Tja, als je vader dat nou eens tegen me had gezegd toen ik je had opgevangen in de zwaarste periode van je leven..'' ze zei maar niets verder en tuurde met haar ogen de weg over. Ze remde keihard voor een zebrapad als een jongen snel met zijn skateboard ervoor langs ging. ''Wat een lapzwans.'' riep mijn moeder. Ik keek de jongen na en kreeg meteen het beeld van de droom weer voor me. ''Alle jongens zijn hetzelfde. Roekeloos, onaardig, stom en gevaarlijk.'' mompelde ik. ''En zo is dat!'' Mijn moeder gaf me een 'high five' en ze trapte het gaspandaal wat harder in. ''We go girl!'' en we scheurden hard weg. Mijn moeder was pas mijn èchte beste vriendin.