Paniek

Hoofdstuk 20

Ik sloot de deur achter mij en liep mijn eigen vertrouwde huis in. Dat was me toch eens een zaterdag. Ik zei niets tegen mijn moeder want die was aan de telefoon met iemand en ik liep de trap op. Langzaam liet ik me zakken op mijn bureaustoel. Ik vond Eric leuk, dat wist ik zeker.. Maar, nu ik wist dat Emiel ook nog steeds gevoelens voor me had -althans, dat zei Eric - ging ik twijfelen. Maar ik snapte niet zo goed waarom. Waarom zou ik degene leuk vinden die mij had mishandeld en verkracht en gesneden? Emiel keek denk ik expres niet naar mijn litteken, maar ging er binnenkort wel naar vragen voorspelde ik. Ik voelde nog steeds de lippen van Eric tegen de mijne en aaide met mijn vinger over mijn lippen. Mijn moeder riep naar boven. ''Lynn! Kom eens naar beneden!'' ik haaste me de trap af want mijn moeder klonk bezorgd. Papa belde en.. op dat moment ging mijn mobiel af. Onbekend. ''Ik denk dat papa mij nu belt.'' Mijn moeder draaide haar rug naar mij toe. ''Neem maar op.'' Ik twijfelde maar drukte toch op het groene telefoontje. ''Hoi pap.'' zei ik zachtjes, want ik wist dat hij alleen op onbekend belde. ''Lieve schat, wat fijn dat je toch telkens weer op neemt.'' ''Dat moest van mama.'' bekende ik en mijn moeder nam plaats op onze zwarte, leren bank. ''Oh..'' zei hij oprecht teleurgesteld. Wat moest hij van mij. ''Ik mag van je moeder je zien.. als je dat oké vindt.'' Wat?! Waarom wilde hij me zien. Paniek gierde opnieuw door mijn lichaam. ''Wacht even.'' zei ik gehaasd en keek mijn moeder bang aan. ''Waarom heb je gezegd dat hij mag afspreken met mij?'' ik keek verwilderd uit mijn ogen en mijn moeder ging voor me staan en aaide met haar handen langs mijn armen. ''Zeg dat hij is uitgenodigd. Morgen.. hij wilt met ons allebei spreken.'' Ik vroeg me af wat hij tegen mijn moeder had gezegd om haar zover te laten gaan dat ze hem weer wilde zien. ''Maar, ik wil geen contact met hem!'' Een andere stem in mijn hoofd zei: Waarom niet? Je hebt Emiel, dè verkrachter, degene die je heeft mishandeld ook vergeven. Waarom zou je, je vader niet vergeven? Mensen verdienen toch een tweede kans? Ik drukte het mobieltje tegen mijn oor aan. ''Lynn? Ben je er nog?'' vroeg hij. ''Ja.'' piepte ik. ''Kom morgen maar langs..'' en toen drukte ik de telefoon uit. Mijn gedachten hadden het van mijn woorden gewonnen. Morgen zou ik mijn vader weer zien..

Vanavond komt er nog een stukje!