Paniek

Hoofdstuk 6

Ik had mijn moeder niks verteld over de gastles op school, hoe ik flipte. Ik wilde er het liefst niet meer over beginnen in het bij zijn van mijn moeder. Ze zou weer gaan zeggen dat ik met een Psychiater moest gaan praten. Nou echt niet!

Het weekend was alweer voorbij gevlogen en toen Gaby en ik die maandag op school kwamen kreeg ik gelukkig geen rare reacties. Alleen maar positieve zoals; ''Goed dat je er zo over dacht!'' en ''Wauw, hoe je dat uit je mond kreeg. Net alsof je het zelf had meegemaakt!'' Bij die laatste opmerking dacht ik: Je zou eens moeten weten wat ik allemaal heb meegemaakt.. maar natuurlijk zei ik niet. Voor de rest was het gewoon een maandagse schooldag. ''Ik heb zo'n leuk weekend gehad!'' tetterde Gaby maar door. Ik luisterde half en knikte op de juiste momenten en mompelde wat. ''Je bent er weer niet bij hé.'' ze keek teleurgesteld. ''Wel, je had het op het laatst toch over die jongen in de supermarkt?'' Ze glimlachte weer en knikte enthousiast en begon verder te ratelen.

Mijn wekker ging, het was dinsdag. De dag dat er een nieuwe leerling in de klas kwam. Een jongen.. Hopelijk was hij een beetje aardig en ging hij niet zich zoals al de andere macho's uit de klas gedragen. Ik stond voor de spiegel en keek mezelf in de ogen. Ze waren helderblauw en ik pulkte aan mijn steile bruine haren. Ik wist deze ochtend niet wat ik moest aantrekken..

Ik koos maar voor een lichte spijkerbroek met een beige tint en een groenige kooltrui. Het begon koud te worden dus het ik vond dat het wel kon. De weg naar school was Gaby heel enthousiast over de nieuwe leerling in de klas. Opnieuw knikte ik op de juiste momenten. We hadden eerst Wiskunde en daarna pas les van Mevrouw van Leeuwen. Dè les dat hij kwam, dè les waarin de nieuwe jongen kwam. De klok tikte langzaam weg. Waarom was ik zo zenuwachtig? Waarom was ik zenuwachtig dat er een nieuwe leerling in onze klas kwam? ''Wat ben je onrustig.'' fluisterde Amalia in mijn oor. ''Oh, vind je?'' mijn stem bibberde en ik schrok er zelf van. ''Wat is er?'' vroeg ze. ''Niks hoor.'' Ik moest moeite doen om niet op mijn nagels te bijten maar toen ging de bel èindelijk.

We gingen allemaal geruisloos zitten en hielden ons adem in. Je kon enkel het getik van de regen tegen het raam nog horen en zelfs het briesje van de wind. Toen stapte de nieuwe leerling in de klas. In eerst statie leek die een prima jongen. Hij had warrig blond haar, het waren net geen stekels, en had een simpele style en keek naar de grond. Zijn lippen waren vol en toen mevrouw van Leeuwen zijn naam zei krulde zijn mondhoek op. ''Dit is Eric, Eric dit zijn je klasgenoten.'' Toen keek Eric op. Mijn eerste goede indruk verdween gelijk. Hij keek recht in mijn ogen en ik verslikte me. Ik kuchte en probeerde van hem weg te kijken, maar zijn ogen bleven in de mijne pronken. Mijn hart maakte een sprongetje. ''Laat haar niet ontsnappen'' galmde er door mijn hoofd. Het hele beeld kwam weer en mijn handen gingen naar mijn hoofd en ik sloeg een kreet door de klas. ''Laat het stoppen!'' gilde ik. ''Laat het stoppen!'' zei ik nog wat harder. Ik voelde handen op mijn schouders, maar het was Gaby niet. Toen ik opkeek, keken die goudgele; verschrikkelijke kleur in mijn ogen...