Paniek

Hoofdstuk 18

Hee Lynn! Ik verveel me te pletter, en hoe zit het bij jouw? Wel fijn dat we een keer het weekend geen huiswerk hebben, maar heb je wat te doen?

Mijn hart bonkte in mijn keel. Waarom deed ik zo hysterisch? Hij vroeg toch gewoon of ik naar zijn huis wilde komen, meer niet.

Hee, ja leuk! Waar woon je? Dan kom ik wel naar jouw toe.

Ik had hem pas net verzonden en hij was gelezen aan de blauwe vinkjes te zien en de deurbel ging. Haastig liep ik de trap af en deed mijn jas aan, vervolgens deed ik de deur open en Eric stond voor mijn neus. ''Boe.'' zei hij. Ik moest lachen, hij maakte mij altijd aan het lachen. ''Waar ging jij naar toe?'' Hij trok één kant van zijn mond omhoog en glimlachte weer zijn scheve, mooie glimlach. ''Eigenlijk.. was ik op weg naar jou.'' en mijn glimlach wilde niet meer van mijn gezicht. ''Je weet niet eens waar ik woon.'' lachte hij weer. ''Dat wilde ik dus net gaan vragen.'' Ik deed mijn hand omhoog als aanwijzing dat ik hem daarover wilde WhatsAppen. Eric wilde naar binnenlopen maar ik hield hem tegen. ''Mijn moeder kan elk moment thuis zijn.. en ik wil niet.. dat ze verkeerde gedachten krijgt en zo.. ze is nogal een jongens..'' ''Ja, ja ik ken moeders. Ik hoef geen uitleg. We gaan wel naar mij.'' Ik knikte enthousiast. Ik was benieuwd hoe hij woonde.

Onderweg naar zijn huis babbelde hij over koetjes en kalfjes en elke keer moest ik weer opnieuw lachen.

Hij stak de sleutel in het slot en de voorkant van het huis was mooi, duidelijk en overzichtelijk. Het was wel een eindje fietsen, we waren minstens 45 minuten onderweg geweest, maar dat was mede verantwoordelijk door de sneeuw. Ik had al lang geen sjaal meer bij hem om als we binnen waren, ik schaamde me er niet meer voor. Toen we naar binnen liepen had je een kleine gang en hun huis was vergeleken ons huis erg donker, wel warmer. Ze hadden veel bruine en zwarte kleuren, alleen de keuken sprong eruit want die was wit. ''Kijk maar even rond, dan haal ik iets te drinken.'' ik knikte en liep de woonkamer in. Ze hadden een bruine bank met een donkerbruin, harig kleed in het midden. Ik moest lachen, want die combinatie zag er niet uit. Het was allemaal vèèl te bruin. Hij kwam terug met 2 glazen sinas en zette die op het tafeltje die op het bruine kleed stond. Die was wel erg leuk. ''Tja, mijn moeder houd zoals je ziet van bruin.''  Hij grinnikte, ik vond het niet erg hoe zijn huis eruit zag, hij zag er leuk uit. Onee, wat dacht ik nou weer! Ik keek ernstig en dat viel hem ook op. ''Is er iets?'' vroeg hij terwijl hij zich in de bank liet zakken. ''Nee, ik dacht alleen iets.'' ''Wat dan?'' hij ging voorover zitten, geïnteresseerd. ''Oh.. nou.. niets bijzonders.'' oh, help wat moest ik zeggen! ''Jij bent altijd bijzonder.'' Ik werd rood en keek naar zijn gezicht, hij had blijkbaar ook spijt van wat hij had gezegd. ''Ik dacht gewoon aan het WhatsAppje dat je stuurde. Dat het fijn was dat we geen huiswerk hadden opgekregen.'' Hij knikte en nam een slok van zijn sinas. ''Heb je hier alles bekeken? Dan gaan we naar mijn kamer.'' Ik knikte en we namen onze sinas mee naar boven.

''Mijn domein.'' zei hij, terwijl we op de gang stonden richting zijn ouders kamer en nog een kamer die dicht was en de badkamer. Hij opende zijn deur en hij liep voorop, ik stond in de deuropening en nam zijn kamer in mij op. Deze kamer was denk ik het lichtste van allemaal, zijn tweepersoonbed was wit, de muren waren wit met een blauw/beige achtig tintje en zijn kamer was best groot. Hij had een eigen computer met bureau en een grote kledingkast. Hadden jongens zo'n grote kledingkast nodig? Vast niet. ''Je mag best verder lopen hoor.'' grinnikte hij en ik bloosde O ja, ik stond nog steeds in de deuropening. ''Sorry.'' Ik liep verder en ging op zijn tweepersoonsbed zitten ik tikte tegen het glas aan waar de sinas in zat. Opeens ging de deurbel. ''Dat is mijn broer denk..'' opeens sloeg hij stil. De paniek laaide door mijn lichaam. O ja! Zijn broer! Shit.. ik kwam voor het eerst na twee jaar in contact met de jongen die mij had verkracht, mishandeld en gesneden. Mijn hand ging automatisch naar het ontblote litteken in mijn nek. ''Het spijt me ik had er helemaal niet aan gedacht.'' Hij ging naast me zitten en sloeg beschermend een hand op mij heen. ''Misschien kent hij je wel helemaal niet meer.'' Ik keek hem boos aan. ''Maar ik ken hem wel!'' brulde ik. ''Ik had nooit hierheen moeten komen.. ik wil.. ik durf hem niet te zien!'' ik had tranen in mijn ogen staan en hij aaide over mijn arm. ''Het komt goed.'' Ik schudde mijn hoofd. ''Dat komt het niet.'' De bel ging opnieuw en hij schreeuwde. ''YO, ERIC DOE EENS OPEN!'' Eric stond in de deuropening van zijn kamer. ''Ik ben zo terug..'' fluisterde hij en liep de trap af. Op weg.. naar zijn broer.