Paniek

Hoofdstuk 27

Ik besloot alles snel op een rijtje te zetten.

Eric: was een hele lieve, leuke, aantrekkelijke jongen en kwam vanaf de eerste schooldag al voor me op. Hij sleepte me door mijn grootste angst heen, samen met Gaby en dat is zo goed als gelukt. Ik voelde me fijn, en op mijn gemak bij hem omdat ik niet als enige zo'n groot litteken had.

Emiel: was ook een hele lieve jongen, maar diep in mijn gedachten sprak ik hem nog aan als mijn verkrachter en degene die mij mishandeld had. Hoe kon ik wat voor deze jongen voelen? Hoe kon ik het ooit in mijn hoofd halen om hem vrijwillig te zoenen? Mijn lichaam voelt zich heel erg aangetrokken tot deze jongen, maar het kon niet. Het kon echt niet.

Voordat ik het wist had ik mijn besluit gemaakt en ik liep op Emiel af. ''Ik blijf jouw zien als een monster.'' snauwde ik. ''En daarom heb je me gezoend?'' vroeg hij met opgetrokken wenkbrauwen. ''We waren gewoon allebei op het verkeerde moment, het verkeerde tijdstip en ik verlangde naar iemand en dat was jij niet.'' Ik keek de kant op van Eric. ''Dat ben jij.'' Eric stond op en sloeg zijn armen om mij heen. ''Het spijt mij dat ik Gaby heb gezoend.'' zei Eric. ''En het spijt mij dat ik je broer heb gezoend, echt heel erg.'' Hij drukte mij dichter tegen zich aan en zijn moeder zuchtte opgelucht. ''Nou, dan is dit probleem ook uit de wereld.'' Gaby zat stilletjes in het hoekje van de bank en gluurde tussen haar wimpers door naar Emiel. Wat betekende die blik?

We zaten op Eric's kamer en Gaby was weg gegaan. ''Ik ben zo blij dat ik nu eindelijk weet wat ik wil.'' Ik drukte me dichter tegen hem aan, we waren een filmpje aan het kijken maar ik keek eigenlijk alleen maar naar het gezicht van Eric. Hij drukte telkens kusjes tegen mijn hoofd. ''Ik hou van je.'' fluisterde hij liefkozend in mijn oor. ''En ik van jou.''

Die zondag besloot ik dat ik Eric ging voorstellen aan mijn ouders. De deurbel ging en ik huppelde de trap af en er kwam een koude windvlaag binnen toen ik de deur opendeed. ''Kom er snel in.'' Eric had koude lippen toen hij mij een kus gaf. Hij deed zijn jas uit en hing hem aan de kapstok. Samen liepen we de woonkamer in, hand in hand. ''Mam, pap.. dit is Eric.'' ik krabte verlegen achter mijn hoofd. ''Dus dit is de jongen die het huis uitliep laatst?'' mijn moeder glimlachtte en Eric keek me vragend aan. ''Ja, Emiel was hier geweest, dat vertel ik je later wel.'' zei ik tegen Eric. ''Nou, ik ben de moeder van Lynn, zeg maar Floor.'' ze glimlachtte en gaf haar hand. ''Eric.'' zei Eric vol zelfvertrouwen. Nu stond mijn vader op. ''Hans.'' zei hij en gaf hem een stevige handdruk. Het verbaasde me dat zijn hand niet fijn werd gedrukt. Ik drukte een kus op Eric's wang. ''Ga jij maar alvast naar boven.'' Eric knikte en gehoorzaamde wat ik zei. ''Wie was die andere jongen?'' fluisterde ze. Dit was dus het moment waarop ik het ging vertellen...

''Mam, dat was Emiel. De broer van Eric.. Eén van de jongens die me heeft verkracht en mishandeld.'' Het was een lange tijd stil. ''En wat deed hij hier?'' Zei mijn moeder nog steeds met haar opwindende stem waarop ze altijd sprak. ''Hij was.. of na ja is.. verliefd op mij. Ik had hem de deur gewesen.'' Dat laatste was natuurlijk niet waar, maar als ik had verteld dat ik hem had gezoend verklaarde mijn moeder me echt voor gek. ''Ik ben blij dat ik het op dat moment niet wist dat hij hier binnen was. Anders had ik zijn nek omgedraaid.'' zei mijn moeder nu boos. ''Dat geldt hetzelfde voor mij.'' zei mijn vader op de achtergrond. Waren ze nou echt niet reuze kwaad? ''Maar, mam.. ik heb de jongen vergeven. Ben je dan niet boos?'' mijn moeder aaide mij over mijn hoofd. ''Het is jouw keuze.. en zoals ik al eerder zei: mensen verdienen een tweede kans, en jij hebt die jongen een tweede kans gegeven. Maar, ik denk dat ik hem nooit kan vergeven. Maar, ik zal hem niet vermoorden hoor.'' mijn moeder gaf mij een knipoog. Wat was ik blij dat ze er zo over dacht!

Ik liep naar boven en Eric lag op mijn bed. ''Zo, dat duurde  lang.'' Ik ging naast hem zitten. ''Ja, sorry. Ik heb haar alles verteld over Emiel.. dat hij degene was.. na ja je weet wel.'' Hij ging geschrokken overeind zitten. ''Gaat ze hem nu niet aangeven?'' Ik schudde mijn hoofd. ''Het draait in onze familie om tweede kansen te geven.''

En daar was ik het volledig mee eens. De laatste paar weken heb ik behoorlijk veel tweede kansen uitgedeeld. En daar had ik absoluut geen spijt van.