Paniek

Hoofdstuk 10

Ik zat helemaal rechtsachterin met Gaby en Eric zat helemaal linksvoor. Meestal zat ik ergens in het midden vooraan, maar ik wilde zo ver mogelijk bij hem uit de buurt zijn. De Aarderijkskunde les begon. En het maakte me gelijk gespannen, wat was mijn cijfer?

''De cijfers.'' mompelde meneer Veen. Het was echt een saaie zak.

''Alex, 6,8.''

''Katherina, 7,0''

''Amalia, 8,5.'' ze zuchtte opgelucht. ''Goed gedaan!'' zei Gaby en ik schonk haar een glimlach.

''Gaby 5,5.'' ''Yes!'' Gaby stond op en deed haar vrolijkheidsdansje. ''Oh yeah, oh yeah. Woop, woop!'' De hele klas moest lachen, maar degene die hun cijfers nog niet hadden, kregen een gespannen blik.

Ik hoorde nog wat cijfers door de klas totdat ik mijn eigen naam hoorde.

''Lynn, 8,0.'' Ik keek glimlachend voor me uit en ik zag dat Eric zich omdraaide. Mijn hart bonkte in mijn keel en zijn ogen deden mijn ogen tranen. Hij schonk me alleen een glimlach, maar toen hij de tranen in mijn ooghoeken zag draaide hij zich gelijk weer om. Gaby gaf me een por. ''Goed gedaan man!'' fluisterde ze in me oor. Ik knikte alleen en onderdrukte een zacht gesnik, die gelukkig niemand hoorde. Ik pinkte de eerste en de laatste tranen weg en zette mezelf op scherp. Dit móést stoppen. Het was gewoon niet leuk meer. Maar, hoe vond ik een manier om van deze gedachten af te komen? Hoe moest ik mijn angst onder ogen zien?

''En je denkt echt dat dit helpt?'' vroeg Gaby lachend. Ze had goudgele lenzen gekocht en die had ze ook in gedaan. ''Dit lijkt nergens op.'' ging ze verder, nog altijd lachend. ''Nou, doe maar gewoon wat ik zeg. Als het niet werkt, dan moeten we wat anders bedenken. Ik wil niet de heletijd midden in de klas huilen omdat iemand me aankijkt. Nou kom op.'' Gaby deed wat ik van haar vroeg en deed Eric na. Ze liep heupwiegend; ''Oh kijk mij nou, ik ben een knappe jongen.'' En ze liep verder. Nu moest ik ook lachen. ''Wel serieus!'' ik kreeg de slappe lach en liet me op de grond vallen. Gaby kreeg tranen in haar ogen van het lachen en rolde naast me. ''Dit is je slechtste idee ooit.'' Haar gelach kwam boven alles uit, de muziek de op hadden staan en de TV die nog op mijn kamer aanstond. Ik had een beige muur, en mijn kast stond een meter van mijn tweepersoonsbed. Wel fijn, dat ik zoveel ruimte had in bed. Er stond een tafeltje schuin, met mijn TV erop. Naast de TV stond een kleine radio, waar de muziek uit kwam spelen. Iets verderop stond mijn bureau en naast mijn bureau een kast met al mijn schoolboeken en spullen. Ik raapte mezelf van de grond en liet me op bed vallen. ''En nu?'' zuchtte ik.'' Gaby kwam naast me rollen in bed en keek ook naar het plafond. ''Geen idee.'' Ik keek haar aan en zij keek mij aan. Die ogen.. ik keerde mijn ogen weer terug naar het plafond en weer opnieuw kwamen die verdomde tranen. ''Hee, het werkt dus toch..' zei ze zachtjes toen ze mijn traan zag rollen over mijn wang. ''Maar, niet voor wat ik hoopte dat het deed.'' snotterde ik. ''Ik heb wel een plan. Wat nou, als ik je de heletijd aan ga kijken. Je mag alleen in mijn ogen kijken. Kijken wat er gebeurd. Niet weg kijken hé!'' Ik draaide me naar haar om en we gingen recht op zitten. Ik begon de heletijd in de goudgele ogen te staren. Herinerringen vlogen door mijn hoofd. Eerst het plasje bloed, mijn hoofd die tegen de muur werd geslagen. Mijn gegil en gekrijs, mijn pijn die door mijn lichaam sidderde. En vooral de woorden die ze zeiden. ''Weet ik niet of het einde van deze avond nog haalt.. Wat een lekker kontje!'' En niet te vergeten wat de broer van Eric zei: ''Laat haar niet ontsnappen!''

Ik schrok een soort van ''wakker'' nadat Gaby me door elkaar had geschud. En weer keek ze me aan met die ogen, en weer kwamen de gedachten op. En weer schudde ze me ''wakker'' en weer kwamen de gedachten op. Zo ging de routine, en elke keer moest ik meer en meer huilen. ''Dit werkt niet.'' snotterde ik als een speenvarken, en mijn hele bed lag vol met zakdoekjes. ''Ik heb geen opties meer..'' ze keek me zielig aan, nog stèèds met die ogen. Nu keek ik voor het eerst weg. ''Doe die verdomde lenzen alsjeblieft uit.'' ''Oja, sorry..'' snel deed Gaby ze uit. ''We moeten toch wat anders vinden.''