Paniek

Hoofdstuk 5

Het was vrijdagochtend, we hadden een 'groot project' zoals de docenten dat noemden. Mevrouw van Leeuwen zei dat het erg belangrijk was en dat je er later een verslag over moest gaan schrijven. Gaby pufte en kreunde natuurlijk zoals gewoonlijk weer; dramaqueen.

We zaten allemaal verbluft aan onze tafeltjes toen er een man binnen kwam lopen. Hij stelde zich voor als Peter. Hij had een pistool bij zich en achter zich aan had hij twee vrouwen mee genomen. De namen van de vrouwen waren Jessica en Lawinde, tevens hele mooie namen.

''Wat komt U hier eigenlijk doen? Onze mentor heeft niets over het bezoek verteld. Alleen een dag van te voren...'' zei Alex.

Peter keek hem niet-begrijpend aan, dat hij er al vanuit ging dat we wisten waarom hij hier was. Maar, ik had een slechte inschatting van mensen en hij deed zijn wijsvinger voor zijn mond. Plotseling begon de tweede vrouw; Lawinde te gillen. We schrokken allemaal heel erg, maar ik kwam er al snel achter dat het een act was. ''Laat je handen zien!'' riep Peter. Hij keek gewelddadig uit zijn ogen en er klonk gegiechel uit de klas. Hij richtte zijn pistool de klas in op degene die aan het lachen was en het was gelijk muisstil. Lawinde en Jessica deden hun handen omhoog en Peter liep naar de twee toe. Hij stond erg dichtbij hun en duwde hen op de knieën. ''Macht, jongelui. Macht noemen we dit.'' Bulderde Peter. Daarna sloeg Peter Jessica en Jessica deed net alsof ze echt geslagen was en begon hysterisch te krijsen. ''Geweld.'' Vervolgde Peter en deelde nog een tik uit. ''Mishandeling.'' Het laatste woord dreunde in mijn oren door. Was dit het project? Mishandeling? Ik kreeg een brok in mijn keel en Peter vervolgde zijn verhaal. ''Wij jongelui, hebben er dagelijks mee te maken. Geweld is overal, op elk tijdstip van de dag. Denk maar eens na over de oorlogen die er gevoerd worden in heel de wereld. Wel meer dan 50 zijn er nu op dit moment aan de gang... denk maar eens na hoeveel mensen nu de pijn voelen, de pijn dat er een kogel door een hart raast. De pijn en het gehuil van mensen die hun dierbaren verliezen. En JULLIE!'' hij gilde het laatste eruit. ''JULLIE zitten veilig op school.'' Peter bezorgde me kippenvel en volgensmij was ik niet de enige die dat kreeg. Ergens had hij gelijk, we waren veilig. Dat realiseerde ik me nu pas. Hij gaf Jessica en Lawinde een knikje en ze liepen het lokaal uit. Peter legde het nep pistool aan de kant en vouwde zijn handen voor zijn buik. '"Dat was een kleine act, maar stel je voor.. stel je voor dit gebeurd in het echt met je. Hoe zou jij je voelen? Trek dat eens bij jezelf na.'' Ik huiverde. Ik wist hoe het voelde, ik had het zelf meegemaakt. Dan niet met een pistool, maar wel met het slaan. De houdingen van de jongens. Iemand stak zijn hand op en zei: ''Ik zou erg bang zijn.'' Peter knikte. ''Meer?'' Hij tuurde rond in het lokaal en voordat ik het wist  was mijn hand de lucht in. ''Ik voelde me geïntimideerd meneer, gekleineerd, bang, boos, nee woest en machteloos.'' Ik hikte het laatste woord eruit en een traan liep over mijn wang. Alle ogen waren op mij gericht. Peter keek me meelevend aan en ik pakte mijn spullen.

Ik ging tegen een muurtje zitten en verborg mijn hoofd tegen mijn knieën. Waarom kon ik zo stom zijn? Waarom moest ik het nou vertellen? Misschien kan ik er nog een ander verhaal omheen verzinnen. Zoals bijvoorbeeld dat ik me in het verhaal meeleefde en het voelde alsof ik daar stond in plaats van Jessica en Lawinde. De schoolbel ging en de dag was voorbij. Gaby kwam naast me zitten en fluisterde in mijn oor: ''Hee, gaat het?'' ze aaide over mijn schouder maar die trok ik terug. Ik snotterde. ''Ziet het eruit alsof het met me gaat?'' beet ik haar toe. Ze keek aangevallen. ''Sorry, sorry, zo bedoelde ik het niet.'' en ik liet me vallen in de armen van Gaby.

Na een tijd zo gezeten te hebben kwam Peter naar ons toegelopen. Ik keek op. ''Wil jij meelopen, Lynn?'' Hij stak zijn hand uit en ik nam hem aan. Hij trok me overeind. ''Ga maar naar huis Gab, ik spreek je via WhatsApp.'' Gaby knikte en liep de gang uit.

Ik zat tegenover hem en keek me weer met die meelevende blik aan. ''Praten helpt Lynn.'' ''Hoe weet U mijn naam?'' Ik keek bedenkelijk. ''Ik heb het nagetrokken.'' Hij grimaste wat.''Ik wil er niet over praten.'' Gaf ik toe. Hij stond op en liep naar het digi-bord. ''Weet je, toen ik net 18 werd begon ik dit te presenteren voor middelbare scholieren...'' begon hij zijn verhaal. Hij trok me er helemaal mee in. ''...Ik zag de blikken op de gezichten toen ik voor het eerst binnenkwam lopen met mijn act. De angst in hun ogen, verbazing en nog veel meer emoties. Maar, bij jou... zag ik meer dan angst. Net alsof je, je beleving, of gebeurtenis weer opnieuw meemaakte.'' Hij viel even stil. ''Ik heb niks meegemaakt.'' zei ik, net alsof ik van niets wist. Maar, hij ging verder. ''Ik heb hetzelfde doorgemaakt Lynn, trauma's, nachtmerries, alles ging mis, totdat ik doordraaide en zelf een monster werd. Ik werd gek van mezelf, van de gedachtedoorgang die ik telkens opnieuw ervaarde.'' Hij keek me met doordringende ogen aan. ''Hoe bedoeld U, een monster?'' Ik keek bang. ''Ik ging mensen mishandelen, ik was nog maar 17 jaar toen ik mijn eerste onschuldige had geslagen. Daarna ging het van kwaad tot erger. Ik heb zelfs een keer iemand neergestoken... en weet je wat het ergste is? Ik had geen spijt. Ik moest mijn ellende in iemand anders steken. Zodat iemand anders mijn pijn ook kon voelen. Het voelde alsof ik de enige was op de hele wereld die dit had meegemaakt. Andere mensen moesten het ook meemaken, dan voelde ik me beter.'' Hij had gelijk, het voelt ook alsof ik de enige ben die het heeft meegemaakt. ''Je hoeft er niks over te vertellen hoor, maar neem het mee wat ik tegen je hebt gezegd. Doe geen domme dingen en laat je niet vanbinnen opvreten door je verdriet en angst. Leef je leven, geniet ervan. Ook van de minder leuke dingen die je nog gaat meemaken. In mijn gedachten zal ik je bij blijven. Je kan gaan.'' Hij draaide zijn rug naar me toe, en ik zou zweren dat hij een traan in zijn ooghoek had zitten. Ik wist niet wat ik moest zeggen en liep het lokaal uit.

Ik was niet de enige.. ik was dus niet de enige..