Paniek

Hoofdstuk 19

Ik bleef bibberend achter op zijn kamer en balde mijn handen tot vuisten. Dit was mijn kans. Dè ideale kans om hem terug te pakken. Ik nam het risico en stond op en rende van de trap. Ik bleef midden op de trap staan en zag hem staan.

Eric stond voor hem en hij stond zijn jas uit te trekken. ''Zo zo, een meisje meegenomen?'' de jongen fronste zijn wenkbrauwen, in de vorm van speelsheid. Eric stompte hem vriendschappelijk in zijn maag, maar werd toen serieus. Ik had een ijzige blik en keek alleen naar hèm. ''Is ze boos of zo?'' fluisterde hij te hard in zijn oor. ''Ik heb een naam hoor.'' gromde ik bijna. ''Lynn.. hou je in.'' fluisterde Eric en ik liep verder te trap af, maar nog niet helemaal. Ik wilde groter en dreigender overkomen dan hem. ''Lynn heet je dus.'' Hij liep op me af en stak zijn hand uit. ''Je kent me echt niet meer hé?'' ik hield mijn hoofd schuin en dwong mezelf om in zijn goudgele - bijna net hetzelfde als die van Eric - te kijken en opeens werd zijn hoofd heel wit. ''Jij..'' hij viel stil en trok zijn hand terug. ''Het spijt mij zo erg.. ik..'' Ik sloeg hem hard in zijn gezicht. Meer kon ik niet doen. Ik liep langs hem de trap af en ging naast Eric staan. ''Jij hebt mijn leven verpest, wist je dat al?!'' ik was echt wòèst. Hij kwam weer naar me toe. ''Alsjeblieft, laat het me uitleggen.. ik was niet mezelf en...'' ik liet hem niet uitspreken nòòit van me leven. ''Klopt, je was drugsverslaafd en alcoholverslaafd. But who cares? Ik haat je, terwijl ik je nog niet eens ken! Alhoewel ik je dreigementen me nog hèèl goed kan herinneren.'' Mijn ogen spuwden vuur. Ik rende weer als een dolle op hem af en begon hem overal te slaan waar ik dat kon. Eric deed niks, hij verstijfde alleen maar en de jongen pakte mijn handen vast en drukte me tegen de muur. Ik voelde zijn ademhaling tegen mijn wang. ''Even dimmen dame, ik weet dat ik fouten heb gemaakt maar jij hebt niet het recht om me zo belachelijk te maken waar mijn broertje bij staat.'' Nu werd het helemaal mooi! ''Ik heb niet het recht?! IK HEBT NIET HET RECHT?! JIJ hebt verschrikkelijke dingen met mij gedaan, samen met je groep. JIJ hebt mijn laatste 2 jaren tot een nachtmerrie gemaakt, letterlijk en figuurlijk. Ik voel me vies dat je me zo hebt misbruikt. Ze zouden je moeten opsluiten voor wat je hebt gedaan! KLOOTZAK!'' ik wilde hem weer slaan maar opnieuw drukte hij me tegen de muur. Dit keer harder. ''En wat jij je broer hebt aangedaan kan al helemaal niet!'' schreeuwde ik er nog achteraan en hij hielt zijn hand tegen mijn nek. ''Zwijg.'' bromde hij, diezelfde stem als die avond en ik kreeg tranen in mijn ogen. ''Als je wilde dat ik opgesloten zat, had je me al lang aangegeven of niet soms?'' ''Ik had geen bewijs...'' ik sloeg mijn ogen neer en werd al wat rustiger. ''Alsnog, je had het kunnen proberen, maar dat deed je niet.'' ''Dat klopt.'' hij liet me los omdat ik rustig werd en liep naar de bank, ik nam nu ook plaats op de bank en Eric zei nog steeds niets. Hij was hier de verstandigste. Ik had een diepe haat voor die jongen, terwijl de jongen die naast mij zat.. bijna een kopie van hem, mijn beste vriend was. Wat was dat een rare gedachte.. Opnieuw stak de jongen zijn hand uit, maar alsnog nam ik hem niet aan. ''Lynn dus.'' zei ik nors. ''Emiel.'' zei de jongen. ''Mag ik mijn verhaal eerst afmaken voordat je me weer van alles gaat beschuldigen wat ik jou heb aangedaan?'' ik knikte. Hij kreeg één kans om het uit te leggen. ''Ik voelde me die periode niet goed, ik wil mijn daden niet gaan verminderen met woorden ik weet dat ik slechte dingen heb gedaan en dat is niet goed. Maar, ik was mezelf niet, zoals ik net ook al duidelijk probeerde te maken. Ik was agressief, ik zat aan de drugs en aan de alcohol. Die twee in combinatie deden rare dingen met me. Ik was onder invloed.. maar het ergste is, wat ik met jou heb gedaan.. toen was ik niet onder invloed.'' Hij viel stil en Eric's ogen werden groot. ''Maar je zei..'' begon hij maar zijn broer legde hem het zwijgen op. ''Ik wilde iemand de pijn laten voelen die ik had, machteloosheid en de druk dat het leven bijna stopt. Ik was echt een sadist op dat moment, ik heb echt hele erge spijt.. als ik er nu aan terug denk weet ik niet wat me bezielde. Echt Lynn..'' hij greep mijn hand stevig vast en keek me recht in mijn ogen. ''Het spijt mij.'' zei hij zachtjes. Eric werd nu ook boos. ''Je zei tegen mij dat je alle dingen onder invloed had gedaan van drugs en alcohol!'' hij schoot overeind en liep dreigend op hem af. ''Rustig broertje.. rustig.. Het was bijna allemaal onder invloed drugs en alcohol. Dit meisje was een uitzondering. Ik was.. ik was verliefd op haar.'' Mijn ogen werden groot. Op mij? ''Waarom deed je me dat dan aan!'' zei ik,  nog altijd in shock van zijn opmerking. ''Ik wilde niet dat mijn vriendengroep een zwakte van me zouden zien. Als ik jou zo ver had kunnen krijgen dat jij mij ook leuk vond, was jij mijn zwakke plek. Daarom moest ik het tegenovergestelde doen van liefde tonen. Je dezelfde machteloosheid geven als wat ik had..'' ik begreep het niet.. maar, dat deed er niet toe. Hij was verliefd op mij, op mij! Terwijl hij me toen niet eens kende, liefde op het eerste gezicht? Bestond dat echt? Ik zat nu verlegen op de bank, wel nog altijd boos op Emiel. ''Je bent nog altijd even mooi..'' hij kwam dichterbij mij zitten en ik verschoof geen moment. Hij aaide over mijn hand, maar probeerde niks te forceren. Ik trok hem langzaam terug. ''Je hebt wel genoeg aan me gezeten..'' zei ik dapper en ik stond op. ''Lynn.. toe.. alsjeblieft.'' Hij keek me smekend aan. ''Mensen verdienen een tweede kans.'' Was dat zo? Verdienden mensen een tweede kans? Eric had hem ook vergeven na wat Emiel hem had aangedaan, kon ik dat ook? Voordat ik het wist zei ik al iets, zonder er over na te denken. ''Je krijgt nog één kans.. ik probeer het te vergeven, maar vergeten zal ik nooit.'' Zonder verder nog iets te zeggen liep ik de trap op, naar Eric's kamer. Die dichte deur was dus van Emiel.. Eric kwam achter me aan en sloot zijn kamerdeur.

''Dat was heftig.'' bekende hij. Hij ging weer naast me zitten op bed en ik nam het laatste slokje sinas uit het glas. ''Je hebt er goed aan gedaan om hem te vergeven.. hij verdiend inderdaad een tweede kans.'' Hij had een twijfel in zijn stem. ''Wat is er?'' vroeg ik verbaasd. ''Hij was verliefd op je.. dat was niet voor niks.'' ''Hoe bedoel je, ik snap het niet?'' Hij zuchtte. ''De manier waarop hij naar jou kijkt.. ik ken mijn broer. Hij heeft nog precies dezelfde gevoelens als twee jaar geleden.. ik denk dat dat de reden ook is dat hij in die twee jaar nog geen enkele vriendin heeft gehad. Omdat hij jòù zocht. En ik heb jou naar hem toegebracht.'' Het klonk nu allemaal heel logisch, waar het allemaal op neer kwam. Zou Emiel me echt nog leuk vinden? ''Maar, ik vind hem niet leuk.'' bekende ik. Hij knikte. ''Het is al een stap dat je hem kunt vergeven.. maar haat en liefde ligt dicht bij elkaar en..'' hij stopte. ''En wat?'' hij schudde zijn hoofd. ''En dit..'' hij boog zijn hoofd naar mij toe en voor dat ik het wist drukte hij zijn lippen op de mijne, heel even maar. ''Ik vind je leuk Lynn.'' fluisterde hij.