Paniek

Hoofdstuk 13

Ondanks dat mijn vader me in het weekend had gebeld ging ik vrolijk naar school toe. Het was inmiddels maandag en ik had mijn moeder niet verteld over het belletje van mijn vader. Ik had geen zin in een preek dat hij zielig ging doen en dat hij mij alleen van haar wilde afpakken en dat hij een gezin wilde starten met Jeanine, hij en mij. Mijn moeder zocht natuurlijk alles wat over mijn vader ging het slechtste op en ik wist zeker dat, dat zijn bedoeling niet was.

Ik liep gehaast de gangen door en was onbewust aan het zoeken naar Eric. nog altijd was ik nieuwschierig. ''Wie zoek je?'' zei Gaby wat geïrriteerd. ''Niemand?'' en alsnog keek ik om me heen. ''Mij houd je niet van de domme, dat weet je zelf ook.'' Ze keek nog altijd boos. ''En wat is er met jou?'' ze gooide versuft haar boeken in haar kluisje - naast de mijne - en sloeg hem toen dicht. ''Ruzie met mijn moeder..'' Ik sloeg mijn arm om haar heen. ''Dat komt wel weer goed joh!'' ''Nee dat komt het niet!'' zei ze dramatisch en liet haar heel het verhaal vertellen terwijl we aan het wachten waren tot de les begon. Ik was blij dat ik nooit ruzie had met mijn moeder, wij waren twee handen op één buik. ''Je moet het gewoon uit gaan praten met je moeder Gab, dan komt het wel goed.'' Ze knikte uiteindelijk na veel gekreun en gesteun en we liepen het lokaal in nadat de bel was gegaan. En er was geen Eric.

In de pauze was ik nog steeds op zoek naar hem, maar kon hem niet vinden. Als smoes tegen Gaby en Amalia zei ik dat ik naar de mediatheek moest om een boek in te leveren maar pakte mijn jas uit mijn kluisje en ging over het schoolplein denderen. Overal lag inmiddels sneeuw. Het had zondag heel hard gesneeuwd en ik gleed bijna uit. Opeens zag ik Eric staan. Wat was hij aan het doen?! Pim en David stonden lachend om hem heen en zonder na te denken stapte ik op hem af. Ik rukte de sigaret uit Eric zijn handen en liet hem in de sneeuw vallen waardoor hij vanzelf uit ging. ''Roken?'' schreeuwde ik zowat. ''Waarom doe je dit!'' Hij keek me bespottend aan en Pim gaf hem nog een sigaret en ik pakte hem weer uit zijn handen en gooide hem op de grond. ''Hee man, die sigaretten groeien niet aan bomen ze zijn kanker duur.'' spotte David. Ik had er zo'n hekel aan als mensen met kanker gingen schelden. ''Dan rook je toch lekker niet!'' riep ik naar David. ''Ook nog eens gezonder.'' En richtte me weer tot Eric. Ik pakte zijn hand en ik voelde gewoon de kou van zijn hand door mijn handschoen heen. ''Waarom doe je dit?'' siste ik zowat zodat Pim en David ons niet zouden kunnen horen. ''Laat me met rust Lynn.. je moet dit niet voor me verpesten.'' Ik keek hem boos aan. ''Je geeft geen antwoord!''

''Ik ben je geen antwoord verontschuldigd!''

''Dat ben je wel!'' schreeuwde ik net even iets harder dan hem zodat David en Pim weer onze kant op keken. ''Ruzie met je vriendinnetje?'' grapte David. och, wat haatte ik die gozer! ''Ik kom zo terug!'' riep Eric stoer en nam me weer iets verder mee het schoolplein over. ''Luister... ik wil niet weer gepest worden. Laat me dit doen oké? Vrijdag doe ik voor het eerst mee met gym... en...'' hij stopte zijn zin en ik schakelde hem in de reden. ''Dus dan ga je maar roken en niet opdagen bij de lessen! Je moet wel je examen halen hoor aan het eind van het jaar!'' Ik begon te klappertanden door de kou. ''En je hoeft je niet stoerder voor te doen dat je geen handschoenen en sjaal hoeft te dragen.'' Vervolgde ik. Zijn handen en lippen waren door de kou blauw. ''Ga mee naar binnen.. je bevriest zo echt.'' Ik had het gevoel dat het ergens ver onder nul was. ''Laat me met rust.'' zei hij zachtjes en liep terug naar Pim en David die hij een stoere handdruk gaf wat jongens altijd deden toen ze elkaar begroetten. Hij liet me gewoon achter in de kou.. staan.. tussen het sneeuw. Nog altijd had ik klappertanden toen ik naar binnen ging, de school weer in. Waar was de jongen gebleven in het winkelcentrum?

Die middag toen ik thuis was en aan mijn bureau zat om huiswerk te maken ging mijn mobiel af. Eerst dacht ik dat mijn vader weer belde maar het was een WhatsAppje van Eric.

Sorry, ik voel me net zo'n klootzak als mijn broer. Ik had je niet achter moeten laten in de kou en al helemaal niet zo tegen je moeten doen. Alsjeblieft vergeef me?

Ik kon niet lang boos op hem blijven..  het was immers een hele goede vriend van me geworden. Misschien nog wel beter dan Gaby.

Goed, ik vergeef je. Maar, je moet je niet meer zo gedragen. Je bent goed zoals je bent.. ik vind je, geweldig.

Voordat ik het wist wat ik had getypt had ik hem al verstuurd. Shit! Ik kom over als een verliefd meisje. Maar al snel stelde hij me gerust.

Jij bent ook geweldig Lynn, ik zie je morgen in de les. Zonder stinkadem naar sigaretten. :)

Daar was ik blij om en ik was trots op hem dat hij zich over zijn angst kon heenzetten. Net zo trots dat ik was dat ik mezelf over mijn angst kon heen zetten.