Paniek

Hoofdstuk 15

Hij keek me serieus aan, met doordringende ogen en begon zijn verhaal. Het leek erop alsof hij zich mentaal aan het voorbereiden was op de herinerringen die hij ophaalde.

''In het begin was mijn school heel leuk, ik had die eerste dag gelijk vrienden en vriendinnen. Ik had zelfs een leuk meisje ontmoet die mij ook wel zag zitten en alles was perfect. Totdat we voor het eerst gingen gymmen. Het moment dat ik mijn shirt uitdeed begonnen ze te lachen en te wijzen. Ze zagen het enorme litteken op mijn rug. Het litteken is enorm lelijk en heeft hele rare en diepe vormen. De jongens die eerst mijn vrienden waren vonden het raar om in mijn buurt te komen, of zelfs om in mijn buurt te zijn. Alleen maar om dat ène litteken. Aan de andere kant begreep ik het ook wel.. wie wilde er nou vrienden zijn met een debiel als ik..'' Hij viel stil, maar greep zijn moed bij elkaar om verder te gaan. ''Ik viel huilend in slaap en werd met droge ogen wakker. Ik ging met buikpijn naar school, omdat ze me altijd uitscholden voor Scarugly, dat was mijn nieuwe bijnnaam. Ze zeiden het met zò'n irritante stem dat het me echt pijn deed. Daarom ben ik bang voor vrijdag. Vorige week mocht ik gelukkig gym skippen, maar nu kan ik er echt niet meer omheen. Ik ben bang.. dat het nu weer gebeurd.'' Toen was het stil en ik had al die tijd ademloos geluisterd. ''Wat erg voor je..'' piepte ik. ''Ik wil er niet meer aan denken, het is gebeurd en dit is nu mijn nieuwe leven.'' Ik had respect voor hem. ''Mag ik je litteken zien?'' vroeg ik plotseling. Ik had gelijk spijt dat ik het zei. ''Vraag je me nou of ik me voor je wil uitkleden Lynn?'' hij grinnikte en ik moest ook lachen en kreeg een rood hoofd. Toen werd het weer serieus. ''Ik durf niet.. ik..'' zijn glimlach veranderde in een grote streep. ''Ik beloof dat ik je niet ga uitlachen.. ik zou niet durven, want ik heb zelf namelijk..'' ik sloeg dicht, maar in mijn hoofd maakte in de zin af; ook een groot, raar litteken. ''Wat heb je zelf ook namelijk?'' vroeg hij verbaasd. ''Nee niks, mag ik het zien?'' Hij knikte en draaide zijn rug naar mij om, ik stond op van de bureaustoel en stond achter hem. Hij schoof het eerste deel van zijn shirt omhoog en het begin was al zichtbaar, daarna ging zijn shirt helemaal uit en had hem voor in zijn handen vast. Het litteken was onder helemaal paars en als je steeds meer naar boven ging, ging het over van paars naar roze en dan een beetje rood. Zijn hele rug was litteken. Ik schrok en sloeg mijn handen voor mijn mond. Het had hele rare vormen en ik schaamde me voor mijn reactie. Dit was natuurlijk niet wat hij wilde dat ik deed. ''Wat.. erg.. voor je.'' stamelde ik. ''Ach, jou reactie is beter dan de reactie van mijn oude klasgenoten. Ze lachtten me allemaal uit.'' Hij draaide zich om en keek me doordringend aan. Hij had een mooi lichaam. Zijn schouders waren breed en hij had een lichte sixpack. Je zag net aan de blokjes en zijn armen waren best gespierd. Hij zag dat ik de rest van zijn lichaam bestudeerde en hij moest lachen. ''Goedgekeurd?'' Ik werd weer rood. ''Ik ben blij dat jij niet gillende wegrent.'' Ik schudde mijn hoofd. ''Natuurlijk niet.'' Ik sloeg mijn armen zonder na te denken om hem heen en aarzelde even voordat ik ze op zijn rug sloeg; dit was wat hij wilde. Hij wilde behandeld worden alsof hij gewoon een normale rug had, zonder enorm, raar litteken. Dus mijn handen rustten op zijn rug en hij sloeg ook zijn armen om mij heen. ''Je bent lief.'' fluisterde hij in mijn oor en er ging een siddering door mijn lichaam. Niet van de kou, maar omdat mijn maag me een warm gevoel gaf. ''Jij bent liever.'' zei ik terwijl ik hem losliet.

''Waarom zou je me eigenlijk niet durven uit te lachen?'' Shit hij ging er verder op in. Hij deed zijn shirt over zijn hoofd en ik genoot nog even één keer stiekem van zijn lichaam. Wat? Waar dacht ik nu weer aan! Ik schudde met mijn hoofd. Nu hij mij zijn litteken had laten zien, was ik het hem wel verschuldigd. Ik deed de sjaal heel langzaam van mijn nek af en mijn litteken was nu ook duidelijk te zien omdat ik er geen foundation overheen had gesmeerd. Zijn handen gingen langzaam naar mijn nek en hij volgde met zijn vinger de streep van het dikke litteken die naar buiten puilde. ''Mijne voelt ook zo dik aan..'' mompelde hij. Mijn ogen keken naar de grond - eigenlijk naar zijn arm - terwijl hij het litteken volgde. ''Hoe komt het?'' vroeg hij. ''De bedreiging van de verkrachting.. als ik niet meewerkte ging hij door heel mijn keel. Ik heb voor altijd een herinerring aan dat moment.'' Ik viel stil. ''Wat erg voor je.'' fluisterde hij zacht. ''En het erge is nog..'' vervolgde ik. ''Dat jouw broer het heeft gedaan.'' Het was weer een hele tijd stil. ''Hij heeft niet alleen jou gesneden Lynn..'' hij aaide met zijn hand langs mijn wang. ''Dat litteken op mijn rug.. dat is ook van hem.''