Paniek

Hoofdstuk 21

Ik was erg zenuwachtig, na 2 jaar kwam mijn vader weer in mijn leven. Hij zat al beneden op de bank met mijn moeder te praten en dat maakte het nog erger. Hij was één verdieping van mij verwijderd. één verdieping maar. Een paar meter.. een paar traptredens.. Ik liep langzaam de trap af en ik luisterde hen af.

''Ik wil je terug..'' zei de bekende stem, mijn vader. ''Het spijt me dat ik je zo heb achtergelaten, toen Lynn het zo moeilijk had.. ik heb oprechte spijt. Het was zo dom van me. En ook om jou in de steek te laten.'' Het was even stil. ''Maar, Jeanine dan?'' vroeg mijn moeder. Hij moest lachen. ''Die heb ik op straat gezet, na een hele erge ruzie besefte ik dat ze maar een domme politieagent was. Bovendien, hou ik meer van verpleegsters..'' Urgh, bejaardeseks. Ging er door mijn hoofd. Ik hoorde een kusgeluid en daar schrok ik van. Waren ze nu weer samen? Ik wist wel dat mijn moeder knapper was dan die ander! Toen kwam ik de deur door gelopen, net alsof ik van de trap afkwam en niets had gehoord. ''Dag pap..'' zei ik fluisterend. Hij draaide zijn hoofd. Hij was niets veranderd, hij had dezelfde groene ogen en dezelfde lieve glimlach, en dezelfde lichte snor. Hij kwam op me af lopen en ik stapte achteruit. Daarna liep ik langs hem en ging op de bank zitten. Inmiddels had ik ervaring met reuniën van 2 jaar geleden. Gister had ik er ook al één achter de rug. Nu keek mijn vader me serieus aan.

"Wat ben je groot geworden..'' hij viel gelijk al stil en ik sloeg mijn ogen neer. ''Je bent al bijna een hele dame.'' Nu keek ik wel op en bekeek mijn vader goed; over het algemeen zag hij er goed uit. ''Dankje.'' zei ik, met dezelfde norse stem als gister bij Emiel en Eric. ''Het spijt me zo Lynn.. ik.. ik had je nooit zo achter mogen laten, met al die nachtmerries en nare herinerringen. En ik had je moeder ook niet met jou zo achter moeten laten..'' Het kwam over alsof ik een hele last voor mijn moeder was geweest, en dat vond ik niet fijn. Maar, ergens wist ik dat hij gelijk had. ''Je moet weten dat ik je zo erg heb gemist Lynn.. Elke ochtend stond ik op met jou in mijn hoofd en die van je moeder. Het was een impuls dat ik vertrok, niet over nagedacht. Helemaal niet over nagedacht.'' ''En nu denk je dat je na twee jaar weer ons leven in mag kruipen? Dat we je met beide armen ontvangen?'' Ik snoof, wat dacht die vent wel niet. ''Je moeder heeft me al vergeven..'' dit keer was hij degene die zijn ogen neersloeg en ik keek naar mijn moeder, ze knikte. ''Mensen verdienen een tweede kans Lynn..'' Er gierden allemaal gedachten door mijn hoofd; hoe kon ze hem zo maar vergeven! Zo pats boem, in één keer! Maar toen kwam ik terug bij de realiteit, was ik ook niet degene die dat had gedaan gister. Bij Emiel? Ik gaf mezelf antwoord; ja dat had ik gedaan. Ook een impuls, maar daar had ik geen spijt van. Ik keerde mijn blik terug naar mijn vader, nu pas besefte ik hoeveel ik zijn vaderliefde had gemist voordat dit allemaal gebeurde. Ik kon niet boos op hem blijven nu hij hier zat. Hij was tenslotte mijn vader. Ik liep op hem af en ik sloeg mijn armen om hem heen. ''Hee pap.'' fluisterde ik in zijn oor en er liep een traan over mijn wang. ''Lynn.'' fluisterde hij liefkozend in mijn oor.

We hadden afspraken gemaakt, papa kwam natuurlijk niet gelijk weer bij ons wonen. Dat zou een te grote omslag zijn. Mijn moeder had gezegd, dat hij elk weekend en op de woensdag kwam slapen en eten en dan zouden we later wel zien hoe het allemaal liep. Nog steeds had ik wel gemengde gevoelens over mijn keuze, maar ik kwam steeds weer bij dat ene antwoord. Emiel heb je ook vergeven, dus waarom je vader niet? Had ik spijt dat ik Emiel had vergeven? Nee.. ik moest verder met mijn leven. Het verleden achter me laten en mij richten op de toekomst. Dat was wat ik ging doen. We keken wel hoe alles ging lopen, en voor nu vond ik het allemaal wel prima.