Paniek

Hoofdstuk 17

Ik zwaaide Eric gedag en een half uur later kwam mijn moeder binnen. Hij had niet later moeten weggaan.. ''Jij bent vroeg.'' riep ik vanaf de bank. ''Ja, iemand kwam al mijn werk overnemen. Heb ik weer wat tijd voor jou. En ik heb wat leuks èn lekkers bedacht! We gaan pannekoeken eten.'' Ik hield zo erg van pannekoeken! ''Oh, je bent een held mama.'' Ik rende naar haar toe en drukte een kus op haar wang. ''Hoe was je dag?'' vroeg ze, terwijl ze naar de keuken liep. Moest ik mijn moeder over Eric vertellen? Nee.. dan zou ze weer raar gaan doen over jongens. ''Ja, goed hoor. Was een leuke dag op school.'' En ik huppelde weer naar de bank.

Nadat mijn moeder de pannekoeken hadden gemaakt zaten we tegenover elkaar aan tafel. De leuke lamp boven de tafel stond op schemeren en mijn moeder keek me glimlachend aan. ''Het gaat goed met je hé.'' Ik knikte en glimlachte ook naar haar. ''Fijn.'' Weer knikte ik en ging met mijn stroop over de pannekoek. ''Nog wat van papa gehoord?'' En ik nam een hap. Ze schudde haar hoofd. ''Hoezo vraag je dat?'' ''Oh, nee gewoon..'' ik haalde nietsvermoedend mijn schouders op. Ik ging haar niet vertellen dat hij mij had gebeld.. dan ging ze zich wèèr onnodig zorgen maken. In stilte aten we verder onze pannekoeken op.

Het was inmiddels Donderdag en mijn mobiel ging af. Het was weer een onbekend nummer en met een zucht nam ik op; wetend dat het mijn vader was. ''Met Lynn.'' antwoorde ik. ''Lynn, je mag niet ophangen. Ik wil je wat vertellen.'' Ik zuchtte overdreven aan de telefoon. ''Ga je gang, maar wel snel want ik moet nog wat doen.'' ''Prima, prima. Als jij ruzie hebt met een vriendin.. dan los je het toch ook op? Mensen verdienen toch een tweede kans.. Alsjeblieft Lynn. Gun mij ook een tweede kans. Ik weet dat ik het heb verpest, maar alsjeblieft vergeef mij toch.'' Ik fronste mijn wenkbrauwen. ''Een tweede kans?'' Ik maakte een bespottelijk lachje en begon harder te praten. ''Jij verdiend zelfs niet een eerste kans, want daarna laat je mensen toch weer in de steek! Weet je hoe moeilijk ik het heb gehad toen je me in de steek liet! En hoe je mama in de steek liet!'' Ik begon een brok in mijn keel te krijgen en ik voelde tranen achter mijn ogen prikken en begon te snikken. ''Wanneer dringt het nou eens tot je door dat ik niets meer met je te maken wil hebben. Niets!'' En toen begon ik te huilen. ''Ik weet dat je nog om me geeft, Lynn. Lynn!'' ik zei niks meer en ik hoorde mijn naam nog aan de andere kant van de lijn toen ik ophing. Mijn moeder stond in de deuropening. ''Hij weet ook niet van ophouden hé..'' fluisterde mijn moeder. ''Belde hij jou ook?'' Ze knikte. ''Hij wilt niet alleen contact met jou, maar ook met mij.'' Ze keek naar de grond en ergens aan haar houding te zien zag ik hoop. Maar, ik wilde niets meer met hem te maken hebben dus mijn moeder mocht hem ook niet vergeven! ''Mam, hij heeft niet alleen mij in de steek gelaten hé. Ook jou.'' mompelde ik. ''Ik weet het lieverd, we moeten.. we moeten het accepteren dat mijn ex-man, en dus jou vader een achterbakse lul is.'' Ze kon een glimlach van haar mond afkrijgen en ik moest ook glimlachen. ''We moeten niet meer opnemen.'' besloot ze en ik knikte. Daar had ik geen moeite mee. Maar, elke keer als mijn vader me belde moest ik huilen. Betekende hij nog diep van binnen iets voor me? Nee, natuurlijk niet Lynn. Wat een belachelijke gedachte!

Die vrijdag vroeg Gaby wat voor afspraak ik had en ik zei dat ik toen met Eric was. ''Vind je hem toch aardig?'' ze glunderde en ik knikte. ''Ja, ik heb met hem gesproken.. en..'' ik sprak bijna mijn mond voorbij. ''Hij is aardig ja.'' Ze trommelde met haar vingers op mijn bovenbeen. ''Oeh! Hij is zò knap hé.'' Ik voelde een rare steek in mijn maag. Was dat jaloezie? Nee, natuurlijk niet dus ik knikte maar. ''Ja, dat is hij zeker.'' Ik was degene die hem met een bloot bovenlichaam zag.. en dat vond ik stiekem geweldig. Lynn? Waar ben je nu weer mee bezig! Waarom beïnvloeden je gedachten je bewustzijn? We liepen naar de les en de laatste dag van de week begon weer.