Paniek

Hoofdstuk 3

Toen we de stad doorliepen kwamen we langs het punt waar ik in elkaar geslagen was, het beeld van het rode plasje bloed kwam voor me en ik vertraagde mijn pas. ''Alles oké?'' vroeg mijn moeder. Ik knikte en werd een beetje duizelig in mijn hoofd en liep nog wat langzamer. ''Dit is de plek mam..'' mompelde ik. Ze keek naar de plek waar ik plotseling stil stond en er liep een rilling over mijn rug. ''Laat haar niet ontsnappen!'' galmt er door mijn hoofd. ''Als je niet doet naar wat ik zeg, weet ik niet of je het einde van deze avond nog haalt.'' De naakte bivakeerde mannen kwamen weer naar voren en ik ging met mijn hand naar mijn hoofd, de plek die tegen de muur werd gedrukt, en nog eens en harder en nog harder. ''Weet ik niet of je het einde van deze avond nog haalt.. nog haalt.. nog haalt..'' Ik drukte mijn vingernagels in mijn hoofdhuid en schreeuwde midden op het stadsplein. Mijn moeder trekt me tegen haar aan en sust me weer tot stilte. ''Meissie, het is allemaal geweest.. Lynn toe nou, doe zachtjes.. mensen kijken ons aan..'' Ik waan mezelf tot stilte en ik kijk me moeder met betraande ogen aan. ''Waarom moest het mij overkomen? Waarom ik?...'' snotter ik. Mensen kijken ons nog steeds na terwijl ik nog op de grond zit met mijn moeders armen om me heen. Een paar politie agenten komen op ons aflopen. ''Gaat alles goed hier?'' vraagt een politievrouw. Ik sta bedroefd op en veeg mijn tranen weg. ''Niks aan de hand.'' zeg ik als wrange leugen. ''Het ziet er anders niet als niks uit.'' zegt de politievrouw. Mijn moeder gaat naast me staan. ''Als er iets was had mijn dochter dat wel gezegd.. Kom we gaan Lynn.'' Mijn moeder knijpt haar ogen samen alsof ze de vrouw kende en sleurt me mee. ''Wie was die vrouw?'' vroeg ik. ''Niemand..'' haar stem had een boze ondertoon. ''Waarom doe je dan zo raar mam?'' Ik waande haar tot stilte en ik ging voor haar staan. ''Je zou me alles vertellen, weet je nog?'' Ik keek haar doordringend aan. ''Oké, goed dan. Maar, je mag aan niemand vertellen dat ik dit ooit aan je heb verteld.'' Ik knikte. ''Dat was Jeanine, de nieuwe vriendin van je vader. Hij gaat van een verpleegkundige naar een politieagent. Hij had waarschijnlijk meer actie nodig in zijn leven of iets dergelijks... misschien was ik niet spannend genoeg.'' Er vuurde een hoop informatie op me af. ''Mama, je bent vèèl knapper dan die Jeanine. Echt vèèl. Ze lijkt wel 50 joh!'' Mijn moeder kon een grimas van haar gezicht gooien. ''Dank je wel lieverd, en nu gaan we shoppen!''

Als ik met mijn moeder in de stad liep voel ik me veilig, en omdat het overdag was voelde ik me ook een stuk veiliger. Sinds die avond ben ik bang in het donker. Bang wat er plotseling voor me staat. Soms ben ik ook bang om in de spiegel te kijken, maar dan alleen als ik weg kijk en dan weer terug in de spiegel kijk. Ik ben bang dat er dan opeens iemand achter me zal staan. Daarom houd ik ook absoluut NIET van horrorfilms. De horror in mijn leven is al naar boven geborreld. Alles wat ik zie in een horrorfilm kan werkelijkheid worden bij mij. ''Vind je deze leuk?'' vraagt mijn moeder en houd een broek voor haar taille, een broek die voor mij is bedoeld. Ik schud mijn hoofd en ze pakt er nog één. Dit keer een lichte spijkerbroek met gemaakte gaten. ''Dit dan?'' Mijn ogen beginnen te sprankelen. ''Ja die nemen we!'' Ik kijk tussen de rekken. ''Nu nog wat leuks voor jou zoeken.. leuke trui?'' Ik pak express een hele lelijke trui en ik moet lachen. ''Ah bah!'' lacht mijn moeder en ik moet ook lachen. Mijn moeder kan me altijd aan het lachen maken. We lopen naar de kassa en rekenen af.

Als we thuis komen gaat mijn moeder gelijk koken, zo'n middagje shoppen kan je hele dag verrekenen. Ik pak mijn mobiel en ga naar WhatsApp. Ik heb een paar berichtjes van Gaby.

Hee, waarom ben je niet op school Lynn? Ik mis je ! xx

Had je weer een nachtmerrie? Ik snap het hoor, ik zal het wel doorgeven aan mevrouw van Leeuwen.

Mevrouw van Leeuwen was onze mentor. Ik gebruikte altijd dezelfde smoes, dat ik me had verslapen of dat het niet zo goed ging met mijn moeder. Ze geloofde me altijd.

Ik WhatsAppte haar terug:

Hee Gaby! Ja, ik had weer een nachtmerrie.. Mijn moeder heeft me thuis gehouden en we hebben geshoppt! Ik heb echt een gave broek joh! Ik doe hem morgen wel aan. Morgen moet ik sowieso naar school van me moeder. Helaas pindakaas. Maar, een voordeel is dat ik jou dan weer zie! :)

Ik drukte op verzend en liep de trap naar beneden om te eten. Spinazie, aardappelen en vistickjes. Jammie! We zaten met zijn tweetjes aan tafel. Soms vond ik het wel jammer dat ik geen broertjes of zusjes had, maar ik ben blij dat ik mijn moeder niet hoef te delen!

Toen ik die avond voor mijn bed stond wilde ik niet instappen. Ik stapte toch de weg in naar mijn afgang, naar mijn vernedering, naar mijn mishandeling, naar mijn verkrachting, naar de vervelendste (zacht uitgedrukt) plek op de aarde. Maar, als ik niet snel ging slapen kon ik mijn aarderijkskunde toets morgen wel vergeten. Ik zat tenslotte in mijn examenjaar van de MAVO,(vmbo-tl) Ik kneep mijn ogen samen en dacht aan leuke dingen. Ik nam me voor dat ik met Gaby naar de film ging en met Amalia, nog een goede vriendin en dat we moesten lachen. Het ging goed, totdat we in mijn gedachten tegenover de jongen stonden die me had mishandeld, de jongen met de donkere, zware stem. ''Lekker kontje hoor!'' Ik rende, dit keer niet in mijn eentje maar met Amalia en Gaby. De jongens lachtten op de achtergrond en dit keer verdronk ik bijna in mijn tranen. Amalia en Gaby werden eerst in elkaar geslagen, eerst tegen hun kuiten, dijbenen en heupen en later werden ze allebei betast. 'Laat ze met rust!'' schreeuwde ik en ik schopte één van de jongens in hun ballen. Dit keer was ik een held in de droom, maar al snel werd het één regelrechte nachtmerrie. Een jongen pakte me op en smeet me op Amalia waardoor ik op haar gebroken been terecht kwam en ze gilde, krijste in mijn oor. Dat was het moment dat ik weer wakker werd. Terwijl ik recht omhoog zat - weer in mijn zweet - hoorde ik het gekrijs van Amalia weer in mijn oor. Dit keer werd ik niet schreeuwend wakker maar zwetend. Mijn wekker ging en ik drukte op het knopje en liet me terug in bed vallen. Stopten deze martelingen ooit nog of was ik er de rest van me leven aan verbonden? Hoe kon ik deze ellende stoppen..?