Paniek

Hoofdstuk 11

Het was vrijdag, alweer bijna weekend. Gaby vertelde wilde verhalen over haar plannen van het weekend en Amalia besprak haar plannen en ik was zoals gewoonlijk wat stil. Gaby was een flap uit, het verbaasde me dat ze nooit haar mond voorbij sprak tegen Amalia. Ik voelde me toch een beetje schuldig tegenover haar, ik wist alles over haar.. maar ze wist eigenlijk vrij weinig over mij. Ze dàcht dat ze alles wist, maar ik kon het tegendeel bewijzen.

Toen de bel ging, hadden we Nederlands. Mevrouw van Leeuwen.. fijn. Toen ik binnenkwam lopen keek ze me weer met die vervelende, wel lieve, meelevende blik, maar ik wilde geen medelijden. Ik was niet zielig. Ik keek om me heen maar zag Eric nergens zitten. Opgelucht haalde ik adem en nam in het midden - voorin - plaats. De les was 5 minuten begonnen totdat Eric naar binnen kwam lopen. Ik zag het aan de blonde pieken die omhoog sprongen en keek gelijk naar mijn tafel. Gaby gaf onder de tafel een kneepje in mijn knie.

Er gingen 25 minuten voorbij, we moesten stil werken in ons schrift aan de opdrachten en ik keek niet op. Bang dat de ogen van Eric naar mij keken. Of misschien wel perongeluk naar mij keken. Ik was zo bang.. ik wilde die herinneringen niet. Maar, nu ik er toch al aan dacht kreeg ik ze toch wel.. Na 5 minuten met mijn pen te spelen stond mevrouw van Leeuwen naast me. ''Gaan we nog wat doen?'' vroeg ze een op wat strengere toon. ''Eh..'' stotterde ik en ik knikte. Ik keek één moment naar Eric - niet zelfbewust - en hij keek in mijn ogen. Zijn ogen lachten, dus ik lachte terug. Toen hij zich weer omdraaide richtte ik mezelf op mijn eigen werk. Gaby stootte mij aan. ''En?'' vroeg ze. Ik keek haar vragend aan. ''Geen herinerringen?'' vroeg ze wat enthousiast. O my gosh! Ik dacht niet aan het moment! ''Het werkt!'' zei ik iets te hard en de hoofden van de klas draaiden allemaal onze kant op, inclusief Eric. Ik werd rood en liet me iets zakken en kalkte met mijn pen in mijn schrift. ''Yes.'' fluisterde Gaby. ''Je gekste plan ooit, het heeft gewerkt.''

De dag verliep snel, en ik was aangenaam verrast blij. Amalia was ook blij dat ik blij was en Gaby was nog gestoorder dan normaal.

Ik zat fluitend op mijn fiets op weg naar huis, het was weekend! Wat ging ik eigenlijk dit weekend doen? Ik had geen idee. Misschien naar het nieuwe winkelcentrum in de buurt? Of zou ik verstandig wezen en gaan leren voor Wiskunde. We hadden namelijk die maandag een dossiertoets.. en Meneer de Linde maakte niet al te makkelijke toetsen. Ik ging het nog even afwachten wat mijn stemming zei.

Toen ik binnenkwam was mijn moeder aan de telefoon. Ze klonk behoorlijk kwaad. ''En je denkt dat je nu opeens weer contact met ons kan opnemen? Hoe durf je?'' Het was weer even stil en ik hoorde de stem aan de andere kant van de telefoon. Ik had geen idee wie het was. ''Eerst dump je mij voor dat agentje van je, laat je 2 jaar niks van je horen en nu opeens weer wel? Wat ben ik blij zeg, dat ik van jouw gescheiden ben!'' En toen hing ze op. ''Papa?'' vroeg ik met een brok in mijn keel. ''Ja.'' antwoorde ze dufjes. Ze liet zich op de leren bank vallen en ik ging naast haar zitten. ''Ik had eerst die rot Jeanine aan de telefoon. En toen hoorde ik opeens de stem van je vader. Hoe durft die te bellen hé?'' Het was niet echt een vraag, maar meer een kritische opmerking. ''Wat wilde hij?'' vroeg ik nieuwschierig. ''Hij wilde je weer zien of zo, ik heb gezegd dat je geen interesse hebt. Dat klopt toch?'' Daar moest ik niet lang over na denken. Hij had me in de steek gelaten tijdens de 2 moeilijkste jaren van mijn leven! En heb er nu nog steeds last van. Alhoewel het nu steeds beter ging! Ik had de laatste weken bijna geen nachtmerries meer en nu ik Eric in zijn ogen keek, kreeg ik niet de herinerringen. ''Ik wil geen contact met hem.'' Mijn moeder knikte. ''Goed zo, dat is het beste voor je schat.'' Ze drukte een kus op mijn voorhoofd. ''Oja, mam.. ik moet je wat vertellen...'' Ik legde het hele verhaal uit over dat die nieuwe jongen, Eric, in onze klas kwam en dat hij precies dezelfde ogen had als de verkrachter en mishandelaar. Ik deed heel boos tegen hem in het begin, maar later bleek het allemaal een vergissing te zijn. En had haar ook verteld over de manier hoe Gaby en ik het hadden aangepakt met de lenzen. Daarom moest ze best lachen. ''Ik ben trots op je meid, hoe je hier zo mee omgaat. Ik ben de trotste moeder die je, je kan voorstellen.'' Ze gaf me een enorme knipoog.

Ik was ook trots op mezelf.